Η ιστορία πίσω από το χειρότερο hangover του Τσαρλς Μπουκόφσκι

Θα φανταζόταν κανείς ότι ο διαβόητος ποιητής των μπαρ και των φτηνών δωματίων θα είχε πολλές ιστορίες γύρω από το hangover. Ενώ δεν ήταν παρά ένας μέθυσος για τους επικριτές του, η ποίηση και οι ιστορίες του Μπουκόφσκι άγγιξαν τις καρδιές πολλών.

• Διαβάστε επίσης: Ανακαλύπτοντας το Λος Άντζελες του Τσαρλς Μπουκόφσκι

Το σημάδι ενός αληθινού αφηγητή φαίνεται όταν είναι σε θέση να θολώσει πειστικά τα όρια μεταξύ γεγονότος και φαντασίας κατά την αφήγηση μιας ιστορίας. Το γεγονός παραμένει. Ο Μπουκόφσκι έπινε πολύ, πιθανότατα κάθε μέρα, ωστόσο, η λαμπρότητά του αναγνωρίστηκε ευρέως. Ο παγκοσμίου φήμης Γάλλος συγγραφέας, Jean Genet, παρατήρησε κάποτε ότι ο Μπουκόφσκι είναι ο «Καλύτερος Αμερικανός ποιητής».

Το έργο του εξακολουθεί να ζει, καθώς άλλοι επιτυχημένοι καλλιτέχνες, όπως ο Tom Waits και ο Harry Dean Stanton, αναφέρονται στον «Hank» ως σημαντική επιρροή στη δουλειά τους. Έχουν γυριστεί ταινίες για το έργο και τη γλυκόπικρη ζωή του Μπουκόφσκι: η ταινία του Μπάρμπετ Σρέντερ του 1987, Barfly, με πρωταγωνιστή τον Μίκυ Ρουρκ, και το Factotum του Μπεντ Χάμερ το 2005, εμπνευσμένο από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Μπουκόφσκι του 1975, με πρωταγωνιστή τον Ματ Ντίλον.

Ο επίσημος ορισμός του factotum είναι κάποιος που κάνει κάθε είδους δουλειά. Εκτός από την κατοχή μιας θέσης σε ένα ταχυδρομείο για περίπου 15 χρόνια, ο Μπουκόφσκι συνήθως περνούσε από τη μια δουλειά στην άλλη.

Σε βίντεο όπου ο Τσαρλς Μπουκόφσκι θυμάται την ιστορία πίσω από το χειρότερο hangover του, ο ποιητής κάθεται σε ένα παγκάκι καθώς διηγείται με την ήρεμη, μελωδική φωνή του: «Συνέβη ακριβώς εδώ».

Όταν μιλούσε ο Μπουκόφσκι, είχε πάντα ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπό του και ένα τσιγάρο στο χέρι. Ο Μπουκόφσκι ήταν ο κύριος του άθλιου κόσμου του. Ο κόσμος του ήταν από πολλές απόψεις μικρός, αλλά όπως κι ο Genet, γιόρταζε τις ζωές των καθημερινών ανθρώπων και τους «αγιοποίησε» μέσω της ομορφιάς των λέξεών του.

«Ήπιαμε πολύ και ένα πρωί ξυπνήσαμε με το χειρότερο hangover που είχα ποτέ. Ήταν σαν μια ατσάλινη μέγγενη γύρω από το κεφάλι μου». Ο Μπουκόφσκι ξεκινά την ιστορία του, με μια σκληρή αυθεντικότητα, σαν να μιλάει για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα.

«Ήπιαμε αυτό το φθηνό κρασί, το φθηνότερο που μπορούσες να πάρεις. Πολλά μπουκάλια. Κάθομαι εκεί και νιώθω ότι πεθαίνω. Κάθομαι στο παράθυρο προσπαθώντας να πάρω λίγο αέρα. Απλώς έκατσα εκεί, και ξαφνικά, βλέπω ένα σώμα να πέφτει από ψηλά. Έναν άντρα, ντυμένο με κοστούμι. Φοράει μέχρι και γραβάτα. Φαίνεται να κατευθύνεται σε αργή κίνηση προς το έδαφος. Ένα σώμα δεν πέφτει πολύ γρήγορα τελικά».

Με αυτή την τελευταία φράση που ακούγεται από το στόμα του, χαμογελάει με τα χέρια απλωμένα στον αέρα. Δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς, είναι ειλικρινής ή λέει ψέματα; Ο Μπουκόφσκι δεν ήταν απολύτως σίγουρος αν θα τρελαινόταν ή όχι. Εκείνη την ώρα τηλεφώνησε στην τότε κοπέλα του, Τζέιν, και της είπε: «Έλα να δεις! Κάποιος έπεσε μόλις από τον τελευταίο όροφο της απέναντι πολυκατοικίας!».