Bookreads: Ο Santiago Roncagliolo μας δείχνει τα σκοτεινά βάθη ενός αθέατου Περού  

Το μυθιστόρημα του «Αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού» ανοίγει πόρτες που ίσως έπρεπε να παραμείνουν κλειστές.

Όλοι έχουμε συνδέσει την Λατινική Αμερική με διεφθαρμένους πολιτικούς και εξωτικούς παραδείσους παρανόμων. Κατά μία έννοια ένα κλισέ λέει πάντα την μισή αλήθεια. Η άλλη μισή κρύβεται σε σκοτεινά μέρη που συνήθως δεν θέλουμε να φωτίσουμε. Ο Santiago Roncagliolo έκανε ακριβώς αυτό στο τελευταίο του μυθιστόρημα «Αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού». Σε πολλές περιπτώσεις κάτι τέτοιο μπορεί να είναι άβολο για μερικούς αναγνώστες, για κάποιους άλλους όμως ίσως να είναι μία τρομερή ανακάλυψη, κάτι που θα τους κάνει να συνεχίζουν να ξεφυλλίζουν την ιστορία. Εμείς βρισκόμαστε με τους δεύτερους.

Η ιστορία του βιβλίου είναι αρκετά περίπλοκη και πολυσύνθετη. Όσο όμως οι σελίδες γυρνάνε όλα αρχίζουν να γίνονται πολύ απλά, τόοο απλά που πραγματικά σε πονάει να διαβάζεις. Ο Τζίμι νομίζει ότι η ζωή του στη Νέα Υόρκη είναι τέλεια. Κάτι όμως κρύβεται πίσω από τις σκιές, κάτι που περιμένει να τον αρπάξει. Και δεν αργεί να συμβεί. Ο πατέρας του είναι επίτροπος στον καθεδρικό ναό του Μπρούκλιν, η μητέρα του μια ευτυχισμένη νοικοκυρά και εκείνος ετοιμάζεται να μπει στο πανεπιστήμιο. Όλα δείχνουν πως η ζωή του είναι σε καλό δρόμο. Όταν όμως η γιαγιά του αρρωσταίνει και ο ίδιος αποφασίζει να ταξιδέψει στο Περού προκειμένου να τη φροντίσει, έρχεται σε επαφή με κάποιους ανθρώπους οι οποίοι τον σπρώχνουν προς ένα σκοτεινό παρελθόν που αγνοούσε και που καλύτερο θα ήταν να μην είχε μάθει ποτέ.

Η επιστροφή στις ρίζες του καθενός έχει πάντα δύο πλευρές. Από τη μία συνδέεσαι με την πατρίδα σου από την άλλη καραδοκεί πάντα η πιθανότητα να μάθεις πράγματα για το οικογενειακό σου δέντρο όχι και τόσο ευχάριστα. Ο νεαρός πρωταγωνιστής, διερευνώντας ακριβώς ένα οικογενειακό μυστικό, καλείται να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα του θρησκευτικού φανατισμού, της κατάχρησης εξουσίας, της παιδεραστίας και εντέλει τον πολύπλευρο συντηρητισμό μιας λατινοαμερικανικής κοινωνίας η οποία είναι ικανή να συγκαλύψει οποιοδήποτε έγκλημα μόνο και μόνο για να διατηρηθεί η κατεστημένη τάξη των πραγμάτων. Σίγουρα το σενάριο δεν είναι ακριβώς πρωτότυπο, η γραφή όμως είναι πολύ καλή και σε οδηγεί αργά σε ένα μέρος όπου δεν υπάρχουν περιθώρια επιλογών. Τα θέματα της παιδεραστίας και του θρησκευτικού φανατισμού ήταν από πάντα γνωστά, εδώ όμως ο συγγραφέας δίνει μία νέα πνοή στον όρο «σκοτεινό» και «νουάρ».

PHOTO 1 / 3

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η τυφλή υπακοή; Από ποιο σημείο και έπειτα η σιωπή μάς κάνει συνενόχους και ενόχους; Ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης που διαβάζεται σαν λογοτεχνικό θρίλερ. Εδώ το μυθιστόρημα κραυγάζει πως όντως η σιωπή του καθένα είναι η απόλυτη συνενοχή.

Η γραφή είναι αργή και μοιάζει πολύ με υφαντό που πολύ αριστοτεχνικά πλέκεται από τον συγγραφέα. Αυτό που σου κάνει εντύπωση αμέσως είναι ο «φωτισμός» που αυξομειώνεται σε κάθε κεφάλαιο τόσο καλά που όντως έχεις την εντύπωση πως κάποιος διαρκώς σε ακολουθεί χωρίς να τον βλέπεις. Οι χαρακτήρες είναι ισορροπημένοι χωρίς πολλές υπερβολές και η ιστορία φτάνει σε ένα κρεσέντο την κατάλληλη στιγμή. Το «Αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού» είναι ένα βιβλίο για σκληρά νεύρα και για υπομονετικούς αναγνώστες. Ένα ιδιαίτερο νουάρ που θα αφήσει ικανοποιημένους τους πιο απαιτητικούς του είδους.