Κόμματα εν βρασμώ, αρχηγοί σε περιδίνηση

Για μεν, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ μια τέτοια συζήτηση δικαιολογείται. Είναι κόμματα αντιπολίτευσης και έχουν πολιτικό χρόνο για εσωκομματικές αναλύσεις.

Για την κυβέρνηση όμως δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, γιατί τα εσωκομματικά δεν αφορούν κανέναν και προπαντός δεν έχει την πολυτέλεια να ατονήσει από την προσπάθεια επιτυχούς αντιμετώπισης της πανδημίας και αυτοτελούς πολιτικής για τα εμβόλια.

Ωστόσο, το εσωκομματικό μέτωπο που άνοιξε στο κυβερνών κόμμα παραμονή των κρίσιμων διερευνητικών επαφών δείχνει δύο πράγματα: Πρώτον, ότι ποτέ δεν σταμάτησαν στο εσωτερικό της ΝΔ οι διαφορετικές προσεγγίσεις και γραμμές και, δεύτερον, ότι αν κοιτάξει κανείς ανάποδα τις αναφορές Σαμαρά για τα εθνικά, στην ουσία διευκολύνουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Η διαπραγμάτευση στη συζήτηση των διερευνητικών επαφών που ανοίγει μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, διαφορετική πρόοδο και κατάληξη θα έχουν αν δεν υπάρχει πίεση στο εσωτερικό και διαφορετικό αποτέλεσμα αν υπάρχει.

Στην παρούσα συγκυρία, οι διαφοροποιήσεις Σαμαρά διευκολύνουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Διότι αλλιώς είναι αν η τουρκική ηγεσία ακούει φωνές από το κόμμα που επικεφαλής είναι ο πρωθυπουργός σαν του πρώην πρωθυπουργού, όταν λέει «όχι στο δόγμα του κατευνασμού» και αλλιώς είναι όταν υπάρχει αδιαφορία. Στη δεύτερη περίπτωση θα θεωρεί ότι η πολιτική της περνάει πιο εύκολα.

Στον ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη και σίγουρα πιο «αναίμακτη», προς το παρόν, αφού ο κ. Τσίπρας δεν βρίσκεται ο ίδιος και το κόμμα του στη διακυβέρνηση της χώρας.

Ωστόσο, αυτός πρέπει να βιαστεί περισσότερο από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, γιατί οι διαφορετικές ιδεολογικές φωνές που ακούγονται προκαλούν βαθύτερες πληγές και είναι πιο δύσκολο για να επουλωθούν.

Αν θέλει κάποια στιγμή να αποκτήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θα πρέπει από τώρα που έχει τον χρόνο ως αντιπολιτευόμενο κόμμα να ξεκαθαρίσει τι είδους κόμμα θέλει να έχει, προς τα πού γέρνει ιδεολογικά, πιο κομμάτι της κοινωνίας θέλει να εκφράσει και αν πράγματι πιστεύει στην κοινωνική ισότητα.

Δεν μπορεί κάθε τόσο και λιγάκι να διατυπώνονται φωνές σαν και αυτές που είχαν ταχθεί υπέρ του Κουφοντίνα.

Είναι για τον κ. Τσίπρα μεγάλο πρόβλημα και το παραδέχεται και ο ίδιος, καθώς αρκετοί από τους συνεργάτες του κινήθηκαν στη γραμμή του «αδειάσματος» αυτών των στελεχών που τάχθηκαν υπέρ του τρομοκράτη που καταδικάστηκε για τις πράξεις του από την ελληνική Δικαιοσύνη. Από τις επίσημες αρχές του Κράτους, τη Δικαιοσύνη. Επομένως κάθε τέτοια φωνή, έστω και με τον μανδύα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του κάνουν κακό και του προκαλούν σύγχυση στους πολίτες που απευθύνεται.

Στο Κίνημα Αλλαγής, τα εκλογικά ποσοστά και τα δημοσκοπικά ευρήματα αποτελούν την αφετηρία για ανάδειξη εσωκομματικών τριβών.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος που δηλώνει διεκδικητής της ηγεσίας, δέκα μήνες πριν από τις εσωκομματικές εκλογές, σίγουρα έχει τους λόγους του για να το κάνε. Όμως όπως του λέει η κ. Γεννηματά, όταν η κοινωνία παλεύει να σταθεί όρθια σε υγειονομική και οικονομική κρίση, τα εσωκομματικά έρχονται σε δεύτερη μοίρα και σίγουρα δεν αφορούν και κανέναν στην κοινωνία.

Η κοινωνία βρίσκεται αλλού, λίγο την ενδιαφέρει αν ο Σαμαράς εκφράζει το ένα ή το άλλο, ελάχιστα τον απασχολούν οι απόψεις των 15 στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για τον Κουφοντίνα και λιγότεροι για το πότε στο ΚΙΝΑΛ θα διεξαχθούν εσωκομματικές εκλογές από τη βάση.

Οι πολίτες έχουν προβλήματα άλλου είδους. Τους απασχολούν τι θα κάνουν με τις δουλειές τους, πώς θα τα βγάλουν πέρα οικονομικά, αν έχουν να συντηρήσουν τις οικογένειές τους, αν μπορούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους, αν το Κράτος κάνει μεταρρυθμίσεις προς όφελός τους.

Αυτά είναι τα πραγματικά ζητήματα, αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.