Καρδινάλιοι, μονομάχοι, μετανάστες, εραστές: Οι 20 ταινίες που ξεχώρισαν το 2024

1. Immaculate

H «Άσπιλη» είναι η δεύτερη ταινία της χρονιάς μετά το «The First Omen» (το οποίο μπήκε στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες τρόμου του 2024) όπου κεντρική ηρωίδα είναι μια νεαρή, αμερικανίδα καλόγρια την Ιταλία. Και στις δύο ταινίες υπάρχουν συνομωσίες, ανατροπές, φόνοι, εγκυμοσύνες με σκοπό τη γέννηση του Αντιχρίστου. Και όμως, παρά τις τόσες ομοιότητες, οι δύο ταινίες είναι πολύ διαφορετικές. Η «Άσπιλη» ξεχωρίζει για την ερμηνεία της Σίντνεϊ Σουίνι και το σοκαριστικό φινάλε που τολμάει να φτάσει στα άκρα.

2. Civil War

Άλλη μία τρομαχτική ταινία, αυτή τη φορά γιατί όσα βλέπουμε στην οθόνη βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από τον πραγματικό κόσμο γύρω μας. Οι ΗΠΑ είναι σε εμφύλιο πόλεμο και μια ομάδα δημοσιογράφων ξεκινάει από τη Νέα Υόρκη για τη Ουάσινγκτον, την οποία πολιορκούν οι Δυτικές Δυνάμεις, με σκοπό να πάρει μια τελευταία συνέντευξη από τον πρόεδρο της χώρας. Αυτά που θα βλέπουμε στον «Εμφύλιο Πόλεμο» του Άλεξ Γκάρλαντ, κυρίως μέσα από τα μάτια και τον φακό της φωτορεπόρτερ που υποδύεται η Κίρστεν Ντανστ, μας στοιχειώνουν για πολύ καιρό μετά…

3. Love Lies Bleeding

Στον «Ματωμένο δεσμό», όπως προβλήθηκε στην Ελλάδα, η Κρίστεν Στιούαρτ υποδύεται για μία ακόμη φορά μία μίζερη ηρωίδα· μια μοναχική μάνατζερ ενός άθλιου γυμναστηρίου σε μια μικρή πόλη, που προσπαθεί να αποφύγει τον γκάνγκστερ πατέρα της (Εντ Χάρις) και να πείσει την αδερφή της (Τζένα Μαλόουν) να τερματίσει τον κακοποιητικό γάμο της. Όταν στο δρόμο της μπαίνει μια φιλόδοξη μπόντι μπίλντερ (Κέιτι Ο’ Μπράιαν), που πρετοιμάζεται για έναν διαγωνισμό στο Λας Βέγκας, η ταινία γίνεται ένα από τα καλύτερα indie αστυνομικά θρίλερ των τελευταίων ετών.

4. La Chimera

Η «Χίμαιρα» της Αλίτσε Ρορβάκερ ακροβατεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και το όνειρο καθώς αφηγείται την ιστορία ενός βρετανού αρχαιολόγου (Τζος Ο’ Κόνορ) που συνεργάζεται με μία ομάδα Ιταλών τυμβωρύχων που λεηλατούν ετρουσκικούς τάφους. Εκείνοι για να πουλήσουν πολύτιμα αντικείμενα σε αρχαιοκάπηλους, εκείνος για να βρει μια πόρτα για τον Κάτω Κόσμο και να συναντήσει ξανά την Μπενιαμίνα, τον χαμένο του έρωτα. Ένα σύγχρονο παραμύθι με κομψό στυλ και υπέροχη φωτογραφία.

5. Robot Dreams

Το ισπανογαλλικό «Ο φίλος μου το ρομπότ» είναι ένα animation που δεν μοιάζει με κανένα άλλο. Αφηγείται την τρυφερή φιλία ενός σκύλου και ενός ρομπότ στη Νέα Υόρκη των ‘80s, δεν έχει καθόλου διαλόγους, αλλά καταφέρνει να πει ένα σωρό πράγματα και να χωρέσει τις πιο απίθανες, μικροσκοπικές λεπτομέρειες, χρησιμοποιώντας ένα μινιμαλιστικό στυλ εικονογράφησης. Δικαίως ήταν υποψήφιο για Όσκαρ.

6. Io Capitano

Το ταξίδι δύο νεαρών από τη Σενεγάλη για μία καλύτερη μοίρα στην Ευρώπη εξελίσσεται σε εφιάλτη στην ταινία του Ματέο Γκαρόνε (Γόμορρα), που καταφέρνει να συγκινήσει και να διατηρήσει μια feel good αίσθηση στο φινάλε, παρά τα όσα δραματικά έχουν προηγηθεί. Οι δύο ερασιτέχνες ηθοποιοί – και κυρίως ο βασικός πρωταγωνιστής, Σεϊντού, που υποδύεται ο 18χρονος Σεϊντού Σαρ – είναι καταπληκτικοίμ και το «Εγώ, καπετάνιος» αναμφίβολα μία από τις καλύτερες – και σημαντικότερες – ταινίες της χρονιάς.

7. Perfect Days

Δεν θα πίστευε κανείς ότι κάποιος που καθαρίζει δημόσιες τουαλέτες για να ζήσει έχει βρει το μυστικό της ευτυχίας, αλλά οι «Υπέροχες μέρες» του Βιμ Βέντερς καταφέρνουν να μας πείσουν γι’ αυτό. Ο Χιριγιάμα (Κότζι Γιακούσο) κάνει την παραπάνω δουλειά στις απίστευτα ντιζαϊνάτες και φουτουριστικές τουαλέτες του Τόκιο, ακούει αμερικανική ροκ από τις κασέτες του, ποτίζει τα φυτά του και διαβάζει βιβλία τα βράδια στο μικροσκοπικό του διαμέρισμα. Μια σειρά από απροσδόκητες συναντήσεις αποκαλύπτουν σταδιακά περισσότερες λεπτομέρειες για το παρελθόν του, κι εμείς ως θεατές νιώθουμε ότι αποκτήσαμε έναν νέο, μακρινό φίλο.

8. Gladiator II

Μετά από ένα σερί απογοητευτικών μπλοκμπάστερ τα τελευταία χρόνια, ο «Μονομάχος 2» ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Μπορεί να μην είχε κάτι καινούργιο να φέρει – εκτός από τις συναρπαστικές, αν και τραβηγμένες από τα μαλλιά σκηνές μάχης στο Κολοσσαίο (αλήθεια, τους καρχαρίες πώς κατάφεραν να τους μεταφέρουν εκεί οι αρχαίοι Ρωμαίοι;) – αλλά είναι ό,τι θα μπορούσε να θέλει κανείς από μία ποπ κορν ταινία, και αποδεικνύει πως όταν ο βετεράνος Ρίντλεϊ Σκοτ είναι στα καλά του, μπορεί να γυρίσει μια υπερπαραγωγή όπως κανείς άλλος σήμερα.

9. Babygirl

Η Νικόλ Κίντμαν φτάνει στα άκρα με έναν από τους πιο τολμηρούς ρόλους της καριέρας της. Υποδύεται την ισχυρή CEO μιας εταιρείας ρομποτικής που σε έναν αλαζόνα νεαρό εκπαιδευόμενο Χάρις Ντίκινσον βρίσκει όσα δεν μπορεί να της προσφέρει ο αγαπημένος της σύζυγος (Αντόνιο Μπαντέρας). Το ριψοκίνδυνο παιχνίδι κυριαρχίας και υποταγής που ακολουθεί θα μπορούσε να είναι βγαλμένο από τα ερωτικά θρίλερ των 80s και των 90s, αλλά η Χαλίνα Ρέιν που έγραψε το σενάριο και το σκηνοθέτησε αγαπάει τους χαρακτήρες της και τους δίνει ένα βάθος που κάνει την ταινία πολύ ενδιαφέρουσα και απρόβλεπτη.

10. Hard Truths

Είκοσι οκτώ χρόνια μετά από τα «Μυστικά και ψέματα», ο σκηνοθέτης Μάικ Λι συναντά ξανά την ηθοποιό Μαριάν Ζαν – Μπατίστ και τη βάζει να υποδύεται την Πάνσι, η οποία είναι τόσο καταθλιπτική και τόσο πεπεισμένη ότι ο κόσμος είναι εναντίον της, που ξεσπάει σε όλους, από αγνώστους μέχρι εκείνους που την αγαπούν περισσότερο. Μια καταπληκτική ερμηνεία, άγρια και θυμωμένη αλλά και γεμάτη ενσυναίσθηση και κατανόηση. Για άλλη μια φορά, ο Λι αποδεικνύει ότι είναι δεξιοτέχνης στο να μας βυθίζει στην πραγματικότητα της συνηθισμένης ζωής, σε μια ταινία που δεν χάνει ποτέ τη ζεστασιά της.

11. All We Imagine as Light

Το φως και οι λεπτές αποχρώσεις της καθημερινότητας τριών νοσοκόμων διαφορετικών γενιών στη σύγχρονη Βομβάη, εξετάζονται από κοντινή απόσταση και εξυμνούνται με ζεστασιά, ζωντάνια και ανθρωπιά από τη νεαρή Ινδή σκηνοθέτρια Πέιαλ Καπάντια, η οποία κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών για το συναρπαστικό ντεμπούτο της στη μυθοπλασία. Το «Όλα όσα φανταζόμαστε ως φως» είναι μια ποιητική ταινία που θολώνει τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, τόσο οικεία και υποβλητική που μας κάνει να αισθανόμαστε ότι περιπλανιόμαστε κι εμείς στην Βομβάη μαζί με τις ηρωίδες.

12. Emilia Pérez

Δεν έχει υπάρξει καμία άλλη ταινία που να μοιάζει με την «Emilia Pérez» του Ζακ Οντιάρ, και αυτό από μόνο του θα έφτανε για να της δώσει μια θέση σε αυτή τη λίστα. Καλλιτεχνικά τολμηρό, παραληρηματικά τρελό και διασκεδαστικό, αυτό το δραματικό μιούζικαλ είναι τόσο αλλόκοτο που δεν θα έπρεπε να λειτουργεί, αλλά το κάνει στην εντέλεια. Μέσα από την ιστορία ενός Μεξικανού βαρόνου του εγκλήματος που αλλάζει φύλο (Κάρλα Σοφία Γκασκόν) και της δικηγόρου που τον βοηθά (Ζόι Σαλντάνα) ο Οντιάρ ανακατεύει ένα σωρό κινηματογραφικά είδη και καταφέρνει να εκπλήξει και να συγκινήσει.

13. Nosferatu

Ο Ρόμπερτ Έγκερς δίνει τη δική του εκδοχή για την θρυλική ταινία τρόμου του 1922 (που γυρίστηκε ξανά το 1979) και οι κριτικοί στη συντριπτική τους πλειοψηφία κάνουν λόγο για ένα αριστούργημα. Ο Έγκερς επενδύει όχι μόνο στον τρόμο αλλά και στον ερωτισμό – μέσα από τον χαρακτήρα της Έλεν που υποδύεται η κόρη του Τζόνι Ντεπ, Λίλι Ρόουζ –και ο βρικόλακας Κόμης Ορλόκ του Μπιλ Σκάρσγκαρντ είναι ένα από τα πιο αλλόκοτα και ενοχλητικά πλάσματα που έχουν περάσει ποτέ από την οθόνη.

14. Conclave

Το «Κονκλάβιο» του Έντουαρντ Μπέργκερ ξεχώρισε ως μία καλλιτεχνικά άψογη και σκεπτόμενη εμπορική ταινία, που μπορεί κανείς να απολαύσει τρώγοντας ποπ κορν χωρίς να ανησυχεί ότι καίει άδικα τα εγκεφαλικά του κύτταρα. Οι δολοπλοκίες μεταξύ των καρδινάλιων στο παρασκήνιο της εκλογής νέου Πάπα παραπέμπουν στα καλύτερα πολιτικά θρίλερ του παρελθόντος, ενώ τα σκηνικά του Βατικανού και οι ερμηνείες των Ρέιφ Φάινς, Στάνλεϊ Τούτσι και Ιζαμπέλα Ροσελίνι μαγνητίζουν το βλέμμα.

15. Anora

Στην ταινία που κέρδισε φέτος τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών, μια νεαρή σεξεργάτρια από το Μπρούκλιν (Μίκι Μάντισον) παντρεύεται παρορμητικά τον απερίσκεπτο γιο ενός Ρώσου ολιγάρχη (Μαρκ Έιντελστεϊν) κάνοντας έξαλλους τους γονείς τους που σπεύδουν να έρθουν στη Νέα Υόρκη. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Σον Μπέικερ δημιούργησε χαρακτήρες τόσο ζωντανούς που ξεπηδούν από την οθόνη, και δίνει μια απολαυστικά ανατρεπτική εκδοχή της «Σταχτοπούτας» εξερευνώντας τη σχέση του κοινωνικού περιθωρίου με το αμερικανικό όνειρο.

16. The Seed of the Sacred Fig

Μπορεί ο τίτλος «Ο σπόρος της ιερής συκιάς» να ακούγεται βαρύς και πολύ… ιρανικός, ωστόσο η ταινία του Μοχάμαντ Ρασούλοφ είναι μία από τις πιο δυνατές και επίκαιρες της χρονιάς. Με φόντο τις διαδηλώσεις του 2022 στην Τεχεράνη, παρακολουθούμε έναν ανακριτή της κρατικής ιρανικής ασφάλειας που κρατά μυστικό το επάγγελμά του για το φόνο αντιποίνων από τους αντικαθεστωτικούς, και τις δύο κόρες του που έχουν διαφορετικές πολιτικές απόψεις και θα συγκρουστούν μετωπικά μαζί του όταν εκείνος τις υποψιαστεί για το χαμένο υπηρεσιακό όπλο του. Ένα σφιχτό, αγωνιώδες δράμα, που γυρίστηκε στα κρυφά από έναν σκηνοθέτη που διέφυγε από το Ιράν για να μπορέσει να παρουσιάσει την ταινία του στις Κάννες και τώρα ζει εξόριστος στη Γερμανία.

17. The Substance

Εξίσου τολμηρή με την ερμηνεία της Νικόλ Κίντμαν στο «Babygirl» είναι και αυτή της Ντέμι Μουρ στην ταινία της Κοραλί Φαρζά. Υποδύεται μία κάποτε βραβευμένη ηθοποιό, που στα 50 της κάνει καριέρα ως παρουσιάστρια τηλεοπτικής εκπομπής γυμναστικής για νοικοκυρές, και όταν μαθαίνει ότι η παραγωγή (που εκπροσωπείται από τον αηδιαστικό, φαλλοκράτη καναλάρχη του Ντένις Κουέιντ) σκοπεύει να την αντικαταστήσει, αποφασίζει να δοκιμάσει ένα μυστηριώδες ελιξίριο νεότητας. Τα όσα ακολουθούν παραπέμπουν σε ταινίες body horror του μετρ Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ και φτάνουν να γίνουν τόσο γκροτέσκα που προκαλούν γέλιο και αποστροφή μαζί. Σίγουρα δεν είναι από τις πιο άρτιες ταινίες της χρονιάς, αλλά συζητήθηκε όσο λίγες.

18. Blitz

Ο Βρετανός δημιουργός Στιν ΜακΚουίν διευρύνει το εντυπωσιακό του ρεπερτόριο με αυτή τη συγκινητική ταινία που μας βυθίζει στη ζωή μιας ανύπαντρης μητέρας (η πάντα καταπληκτική Σίρσα Ρόναν) και του εννιάχρονου, μεικτής καταγωγής γιου της, κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του Λονδίνου στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν και ο ΜακΚουίν είναι γνωστός για πιο σκληρές ταινίες, όπως το «Hunger» και το «12 Χρόνια Σκλάβος», εδώ συνδυάζει άψογα το σκηνικό του πολέμου με την περιπέτεια, το κοινωνικό σχόλιο και το ζεστό οικογενειακό συναίσθημα, σε μια γενναία κινηματογραφική δημιουργία.

19. A Real Pain

Πετώντας από τις ΗΠΑ για την Πολωνία μετά τον θάνατο της γιαγιάς τους, δύο αταίριαστα ξαδέρφια (Τζέσι Άιζενμπεργκ και Κίραν Κάλκιν) βλέπουν το ταξίδι σαν μια ευκαιρία για να εξερευνήσουν τις εβραϊκές ρίζες τους σε χώρους που συνδέονται με το Ολοκαύτωμα. Ο Άιζενμπεργκ αποδεικνύει ότι είναι εξίσου ταλαντούχος ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης, με μια ταινία που παρά το βαρύ της θέμα, είναι μία από τις πιο αστείες της χρονιάς.

20. I'm Still Here

Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, το «Είμαι ακόμα εδώ» του Βάλτερ Σάλες («Ημερολόγια μοτοσυκλέτας») αφηγείται τις προσπάθειες μιας θαρραλέας μητέρας πέντε παιδιών να κρατήσει ενωμένη την οικογένειά της, όταν ο πρώην βουλευτής σύζυγός της συλλαμβάνεται από το δικτατορικό καθεστώς της Βραζιλίας και κατόπιν εξαφανίζεται. Η ταινία ξεκινά το 1971 και καλύπτει 25 χρόνια του αγώνα μιας αξιοθαύμαστης γυναίκας, η οποία μετατρέπει τη δοκιμασία της σε ένα συγκλονιστικό μάθημα αγάπης, πεισματικής αισιοδοξίας και αδιάκοπης συντήρησης της μνήμης, με μια από τις ωραιότερες ερμηνείες της χρονιάς από την Φερνάντα Τόρες.