Βαϊόλα Ντέιβις: Πρόδωσα τον εαυτό μου παίζοντας στο Τhe Help

Η ηθοποιός επανέλαβε τις σκέψεις που είχε εκφράσει για πρώτη φορά το 2018 στην εφημερίδα «The New York Times» σχετικά με τη λύπη που ένιωσε όταν ανέλαβε τον ρόλο της υπηρέτριας στο δράμα εποχής του Τέιτ Τέιλορ, το οποίο επικεντρώνονταν σε μία λευκή γυναίκα και την φιλία που ανέπτυξε με τις δύο μαύρες υπηρέτριές της.

«Δεν πρόκειται για μια ιστορία για την ανθρωπιά μας», είπε η Ντέιβις σε μια νέα συνέντευξη στο Vanity Fair. «Έχουν επενδύσει στην ιδέα του τι σημαίνει να είσαι μαύρος, αλλά απευθύνεται στο λευκό κοινό. Το λευκό κοινό το πολύ να καθίσει και να πάρει ένα ακαδημαϊκό μάθημα για το πώς είμαστε. Μετά φεύγουν από τον κινηματογράφο και μιλούν για το τι σήμαινε η ταινία. Δεν συγκλονίζονται από το ποιοι είμαστε», είπε.

@Imdb

Και συνέχισε: «Δεν υπάρχει κανένας που δεν πέρασε καλά με το "The Help". Αλλά υπάρχει ένα κομμάτι μέσα μου, που αισθάνεται ότι πρόδωσα τον εαυτό μου, και τους ανθρώπους μου, επειδή ήμουν σε μια ταινία που δεν ήταν έτοιμη να πει όλη την αλήθεια. Δημιουργήθηκε κάτω από πρίσμα και με το φίλτρο του συστημικού ρατσισμού».

Αναφερόμενη στο λόγο για τον οποίο δέχτηκε το ρόλο, είπε ότι ήταν μία ευκαιρία να φανεί περισσότερο. «Δεν υπάρχουν αρκετές ευκαιρίες εκεί έξω που θα φέρουν μια άγνωστη μαύρη ηθοποιό στις τάξεις των γνωστών», είπε.

«Έχω αρνηθεί αρκετούς ρόλους. Υπάρχουν ένα δύο που έχω μετανιώσει που δεν είπα ναι, αλλά μόνο για ένα λεπτό. Μετά το ξεχνάω. Μεγαλώνοντας, λέω όχι σε ρόλους γιατί λόγω της εμπειρίας μου ξέρω πως όταν η ταινία θα βγει στις αίθουσες, θα πρέπει να την προωθήσω. Και δεν θέλω να προωθήσω τίποτα που να μην πιστεύω πολύ», είχε πει παλιότερα στους New York Times για το αν έχει μετανιώσει για ρόλους που αρνήθηκε στο παρελθόν.

«Μια καλύτερη ερώτηση είναι, αν έχω κάνει ρόλους που έχω μετανιώσει; Ναι, είναι η απάντηση. Και οι "Υπηρέτριες» είναι μέσα στη λίστα. Όχι όσον αφορά την εμπειρία ή τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα οι οποίοι ήταν όλοι υπέροχοι. Οι φιλίες που έκανα σε αυτήν την ταινία είναι από αυτές που θα έχω για όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Έζησα μια σπουδαία εμπειρία με τις άλλες ηθοποιούς, που υπήρξαν απίστευτοι άνθρωποι. Και δεν θα μπορούσα να ζητήσω καλύτερο συνεργάτη από τον Τέιτ Τέιλορ. Απλά ένιωσα ότι στο τέλος της μέρας δεν ήταν οι φωνές των υπηρετριών που ακούστηκαν. Ξέρω την Εϊμπιλιν. Ξέρω την Μίνι. Είναι η γιαγιά μου. Είναι η μαμά μου. Και ξέρω ότι όταν κάνεις μια ταινία που το νοήμα της είναι ότι θέλεις να μάθεις πως ήταν να δουλεύεις για τους λευκούς και να μεγαλώνεις τα παιδιά τους εν έτει 1963, θέλω να ακούσω πως πραγματικά νιώθεις. Δεν νομίζω ότι το άκουσα κατά τη διάρκεια της ταινίας».