I Saw the TV Glow: Μια αργόσυρτη ωδή στη νοσταλγία του τρόμου

Η δεύτερη ταινία της Jane Schoenbrun είναι μια αργή αναζήτηση για το πως τα σώματα και οι ψυχές μας είναι δέσμιοι των εικόνων και των φαντασιώσεων μας. Η ταινία μπορεί να μοιάζει εσωστρεφής από την αρχή της αλλά όμως διέπεται από μεγάλη γενναιότητα.

Αυτό το δημιουργικό θάρρος μεταφράζεται στις συναρπαστικές ερμηνείες της ταινίας και στο ότι το σενάριο δεν φοβάται την κριτική. Η ταινία καταφέρνει να είναι αργή αλλά καθόλου βαρετή.

• Διαβάστε επίσης: Η πιο κλασική ταινία του Σέρτζιο Λεόνε ετοιμάζεται για remake

Η ταινία ενηλικίωσης επιστημονικής φαντασίας ξεκινά στα μέσα της δεκαετίας του 1990 όπου συναντάμε τον Όουεν που συνδέεται με μια παρόμοια ήσυχη και συγκρατημένη Μάντι.

Η Μάντι έχει εμμονή με ένα βραδινό σόου που ονομάζεται «The Pink Opaque», μια υπερφυσική σειρά που μοιάζει με το «Supernatural», «Buffy the Vampire Slayer» και «The X-Files» όλα σε ένα.

Η Μάντι χρησιμοποιεί τις εβδομαδιαίες εκπομπές ως μέσο για να ξεφύγει από τον κατακερματισμένο τρόπο ζωής της, συμπεριλαμβανομένου του υβριστικού πατριού της. Το ίδιο και για τον Όουεν που έχει μια αποξενωμένη πατρική σχέση και του οποίου η μητέρα πεθαίνει από καρκίνο.

Το "I Saw the TV Glow", είναι γεμάτο με την πιο παράξενη αφήγηση που μπορεί να φανταστείς και βασίζεται σε μια σειρά από απόκοσμες, εφιαλτικές σεκάνς ονείρων όπου όλα έχουν να κάνουν με το υποσυνείδητο των ηρώων.

Το περίεργο, ζοφερό soundtrack είναι σίγουρα μια πολύ καλή πινελιά, και βρίσκεται στην υπηρεσία μιας αφήγησης που σκοπεύει να διατηρήσει τα υπερφυσικά της στοιχεία σε απόσταση αναπνοής.

Η ταινία καταφέρνει μέσω του ονείρου και της ποπ κουλτούρας να πει κάτι πολύ σημαντικό για την αποξένωση των εφήβων στην μοντέρνα εποχή, ακόμη κι αν το σενάριο είναι γραμμένο για παλιότερη δεκαετία.