Record Digging: O Johnny Cash με το «Songwriter» μας δείχνει ένα άγνωστο παρελθόν

Ωστόσο, μια τέτοια επιστροφή θα φαινόταν απίθανη στην αυγή της δεκαετίας του '90. Ο Cash έμεινε χωρίς μεγάλη δισκογραφική για πρώτη φορά από το 1958. Είχε παραιτηθεί στα άδοξα βάθη του Μπράνσον του Μιζούρι, της πόλης Ozark που είναι γνωστή για τα θέατρα που φιλοξενούσαν αστέρια που ξεθώριαζαν από το ένδοξο παρελθόν τους.

• Διαβάστε επίσης: Record Digging: Οι Sumac επιστρέφουν με τον πιο ώριμο δίσκο της καριέρας τους

Τα demos του Songwriter, ενός μεταθανάτιου άλμπουμ, έριξαν φως σε αυτή την επιστροφή, μια αφήγηση τόσο αμετάβλητη που σήμερα φαίνεται χαραγμένη σε πέτρα.

Προέρχονται από συνεδρίες στα στούντιο LSI του Nashville, όπου ο Cash δημιούργησε κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του '90 για να ηχογραφήσει μια σειρά από τραγούδια.

Ο John Carter Cash, το μοναχοπαίδι του Johnny και της June Carter Cash, ανακάλυψε πρόσφατα τις ηχογραφήσεις, αλλά οι προθέσεις του καλλιτέχνη για αυτές παραμένουν ασαφείς.

Η απόφαση του Cash να ηχογραφήσει στο LSI μπορεί να ήταν εν μέρει αλτρουιστική, καθώς ήταν κοινή ιδιοκτησία της θετής κόρης του Rosie και του τότε συζύγου της Mike Daniel, και επομένως ένας εύκολος τρόπος για να διοχετεύσουν κάποια χρήματα στο λογαριασμό τους.

Είναι επίσης πιθανό ότι τα demo είχαν σκοπό να πείσουν μια άλλη εταιρεία να υπογράψει με τον βετεράνο της country, ένας στόχος που επιτεύχθηκε με άλλα μέσα μόλις ο Cash συνάντησε τον Rubin το 1993.

Ο πραγματικός τραγουδοποιός Cash διακρίνεται μέσα από αυτή τη μεταθανάτια παραγωγή. Συνεργαζόμενος με τον μακροχρόνιο μηχανικό Ντέιβιντ Φέργκιουσον, ο John Carter Cash προσπάθησε να «σπάσει» αυτά τα χρονολογημένα demos του LSI από την προέλευσή τους, αφαιρώντας τις ηχογραφήσεις και προσθέτοντας νέα μέρη από παίκτες όπως ο Vince Gill και ο Dan Auerbach, ούτως ώστε να περιλαμβάνουν λίγο κιθάρα και, σε δύο περιπτώσεις, αρμονικά φωνητικά από τον Waylon Jennings.

Το ότι ο γιος του Cash και ο Ντέιβιντ Φέργκιουσον κατόρθωσαν να απελευθερώσουν αυτές τις μελωδίες από τη λήθη, δημιουργώντας έναν δίσκο που είναι πιθανότατα ένα ξαδερφάκι του παραδοσιακού χαρακτήρα της σέπιας του American Recordings, δεν είναι μικρό κατόρθωμα. Είναι δύσκολο να ακούσεις τη γοητεία του Cash μέσα από τον φωτεινό, ψηφιακό ήχο που μαστίζει τις ηχογραφήσεις της δεκαετίας του '80.

Όσο ευχάριστα κι αν είναι, είναι επίσης σαφές ότι αν είχαν κυκλοφορήσει ως άλμπουμ το 1993, αυτά τα τραγούδια δεν θα ήταν έχουν αλλάξει την πορεία της καριέρας του Cash όπως έκανε το American Recordings.