Αντιγόνη Σταυροπούλου: «Με ενδιαφέρουν τα έργα που θέλουν να αλλάξουν κάτι στον κόσμο»

Η Αντιγόνη Σταυροπούλου γεννήθηκε το 1991. Είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης στο Ρέθυμνο, της Ανώτερης Δραματικής Σχολής Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν και του μεταπτυχιακού προγράμματος Ειδικής και Ενιαίας Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κύπρου. Έχει παρακολουθήσει εργαστήρια γραφής στις εκδόσεις Ευρασία, στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Harvard στο Ναύπλιο, στο Τμήμα Εξειδίκευσης Θεατρικής Γραφής του Θεάτρου Πορεία και στο 3ο Στούντιο Συγγραφής Θεατρικού Έργου του Εθνικού Θεάτρου. Εργάζεται ως ηθοποιός στο θέατρο, ως συντονίστρια σε ομάδες γραφής και θεάτρου για παιδιά, για εφήβους και για ενήλικες και ως δασκάλα παράλληλης στήριξης σε δημοτικό σχολείο. Πιστεύει ότι οι άνθρωποι μόνο ενωμένοι συνεχίζουν να υπάρχουν. Είναι ιδρυτικό μέλος της Καλλιτεχνικής Συμμορίας Ντουέντε.

• Διαβάστε επίσης: Τζωρτζίνα Λιώση: «Ο ηθοποιός πρέπει να γνωρίζει πού τελειώνει ο ρόλος και πού αρχίζει ο εαυτός του»

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη με την Αντιγόνη Σταυροπούλου:

Πόσο καιρό ασχολείσαι με το θέατρο και τι σε τράβηξε σε αυτό;

Αντιγόνη Σταυροπούλου: Ο Vincent Van Gogh είπε πως δεν υπάρχει τίποτα πιο καλλιτεχνικό από το να αγαπάς. Ή, μάλλον, το είπε κάπως έτσι. Το πιστεύω. Πραγματική τέχνη είναι να αγαπάς. Γι’ αυτό κάνω θέατρο. Αυτό με μάγεψε στις παραστάσεις που έβλεπα παιδί, αυτό με ενέπνευσε στη θεατρική ομάδα του Πανεπιστημίου στο Ρέθυμνο, τη Σκηνή και Σαπούνι, αυτό πίστεψα στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, αυτό βιώνω στην καλλιτεχνική μου ομάδα, την Ντουέντε. Η αγάπη με τράβηξε στο θέατρο και αυτήν προσπαθώ να σέβομαι σε όσα κάνω.

Μίλησε μας λίγο για τη νέα σου παράσταση.

Αντιγόνη Σταυροπούλου: ΒΑΝ, η μετεμψύχωση του Βαν Γκογκ. Μεγάλωσα θαυμάζοντας τα έργα του, μέσα από πίνακές του, σε αφίσες στους τοίχους του σπιτιού μου στην Κύπρο και μέσα στα χρόνια ένιωθα να συνδέομαι μαζί του στα μονοπάτια που επέλεξα να ακολουθώ. Και κάπως συνέβαινε στ’ αλήθεια μέσα μου μια πάλη: να φτιάξω μια παράσταση γι’ αυτό, ή όχι; Και αν υπάρχει μετεμψύχωση, θα μπορούσε η ψυχή του να επιλέξει να κατοικήσει στο σώμα μου;

Το 2019 έγραψα σε εργαστήριο πυροδότησης θεατρικής γραφής του Θανάση Τριαρίδη τα Κοράκια, ένα θεατρικό λιμπρέτο σε δεκαπεντασύλλαβο, εμπνευσμένο από τον πίνακα με το σταροχώραφο. Στην καραντίνα η ΒΑΝ μίλησε για πρώτη φορά σε κοινό μέσω της πλατφόρμας του zoom και προέτρεψε ανθρώπους να της στείλουν ένα γράμμα. Από τα γράμματα που έλαβα και από την έρευνά μου τα τελευταία χρόνια, δημιουργήθηκε αυτή η παράσταση. Και μοιραία όλα οδήγησαν στο να μετατραπεί σε σπίτι της ΒΑΝ ένα αληθινό ρινγκ, κοντά στο σπίτι μου στον Πειραιά, στον χώρο του zmak, το Rail Entertainment Studio, με μια απρόσμενα όμορφη συνάντηση με τους ανθρώπους εκεί, που πίστεψαν σ’ αυτό που κάνουμε και το αγκάλιασαν αληθινά.

Εκεί παλεύω ως ΒΑΝ με τους κρυφούς εαυτούς μου, με κοράκια τον Νικόλα, την Καλλιόπη, τον Στάθη κι όσους έρθουν. Με φορέματα του Δημήτρη, της Βιβής, της Ελένης. Με πέταλα κατακίτρινα. Με μαγιό και με επιγονατίδες. Και τελικά γυμνή από προσδοκίες. Παλεύουμε μαζί, να τα κάνουμε όλα λίμπα μέχρι να βρούμε το νόημα σε όσα κάνουμε και σε όσα δεν κάνουμε. Μέχρι το μέσα να βγει έξω, μέχρι να μην πειράζει να είμαστε όπως θέλουμε κι ας μην είμαστε όπως πρέπει. Και καλούμε όποιον θέλει να ανέβει να παλέψει. Με αγάπη.

Πιστεύεις πως είναι εύκολο για έναν ηθοποιό να ζήσει στην Ελλάδα από την τέχνη του;

Αντιγόνη Σταυροπούλου: Αυτό είναι που πραγματεύεται η ΒΑΝ. Την ευκολία και τη δυσκολία να υπάρχουμε στον κόσμο μας. Ως καλλιτέχνες, ως άνθρωποι, ως ψυχές. Αν τα έργα μας είναι για πούλημα, πόσο αξίζουν και αν τελικά θέλουμε να αγοραστούν ή όχι. Αν μπορεί στην Ελλάδα του σήμερα ένας ηθοποιός να κάνει θέατρο όπως θέλει. Αν αξίζει, τη στιγμή που γύρω μας συμβαίνουν τραγωδίες, εμείς στον κόσμο μας να γράφουμε, να ζωγραφίζουμε, να παίζουμε. Αν έχει νόημα να δίνουμε συνεντεύξεις για να καλέσουμε κόσμο στις παραστάσεις μας. Αν η τέχνη τελικά μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Η ΒΑΝ πιστεύει πως μπορεί. Κι εγώ το ίδιο.

Έχεις αναγκαστεί να κάνεις και κάτι άλλο;

Αντιγόνη Σταυροπούλου: Προσπαθώ να μην κάνω αναγκαστικά τίποτα και όσα κάνω να εμπνέουν το έργο μου. Τα απογεύματα κάνω εργαστήρια και ομάδες για παιδιά και ενήλικες, κάτι που θα ήθελα να μπορώ να κάνω για πάντα. Τα καλοκαίρια οργανώνω παιδικές και προσβάσιμες καλλιτεχνικές κατασκηνώσεις με την ενιαία εκπαίδευση στο τιμόνι και αν είχα χώρο να τις φιλοξενεί, θα τις έκανα κι αυτές για πάντα. Τα πρωινά αυτής της χρονιάς εργάζομαι ως δασκάλα παράλληλης στήριξης σε δημοτικό σχολείο του Πειραιά. Κι αυτά, όλα, εμπνέουν τη ΒΑΝ όσο κι εμένα: η δευτέρα δημοτικού, τα θρανία που γεμίζουν ζωγραφιές και τα παιχνίδια με τους διπλανούς, οι δάσκαλοι που μαθητεύουν δίπλα στα παιδιά, η ορθογραφία και η προπαίδεια, η ανάγνωση, τα καλάθια στο μπάσκετ της αυλής, οι σκανταλιές, οι ενήλικες άνθρωποι που επιλέγουν για καταφύγια θεατρικές σκηνές.

Στο θέατρο ως ηθοποιός μπορώ να επιλέγω να υπάρχω μόνο στην ομάδα μου και να συνεργάζομαι με ανθρώπους που νιώθω πως τα υλικά μας συναντιούνται. Πιστεύω πως οι καλοί φίλοι κάνουν τους καλούς λογαριασμούς και όχι το ανάποδο. Κι αν έρθει η στιγμή να αναγκαστώ να κάνω κάτι, θα είναι κι αυτό μέρος του έργου μου.

Ποιο πράγμα σε δυσκολεύει πιο πολύ σε μια παράσταση;

Αντιγόνη Σταυροπούλου: Στο θέατρο της πραγματικότητας και στα σύμπαντα που δημιουργούμε με τον συνοδοιπόρο μου Νικόλα Ανδρουλάκη στην Ντουέντε, οι παραστάσεις μας είναι άφραχτες από πρέπει και από μη και τα καλούπια φτιάχνονται επί τόπου και αν θέλουμε τα σπάμε πριν σταθεροποιηθούν. Άρα, σε μια παράσταση με δυσκολεύουν ακριβώς όσα και σε μια μέρα της ζωής μου. Με δυσκολεύει να διαχειρίζομαι το ψέμα και την αδικία, να ξεχωρίζω τα θέλω από τα πρέπει, να βάζω όρια στην αλήθεια, να διακρίνω την αρχή και το τέλος, να ψάχνω νόημα στη ζωή και στον θάνατο.

Σινεμά έχεις κάνει; Η τηλεόραση σε ενδιαφέρει;

Αντιγόνη Σταυροπούλου: Με ενδιαφέρει ό,τι είναι διάφανο. Τα εργαστήρια, το πειραματικό θέατρο, οι ομάδες, η συνδημιουργία, η έκφραση, η αλληλεγγύη, ο εθελοντισμός, η ποίηση, οι ουσιαστικές σχέσεις, η επανάσταση. Τα έργα που κάτι θέλουν να αλλάξουν. Όσα μιλούν για τους περίσσιους ανθρώπους. Με στρεσάρει η κάμερα και το μοντάζ. Έχω συμμετάσχει σε ταινίες μικρού μήκους ανθρώπων που εμπιστεύομαι και που με συγκινεί η συνάντησή τους με την τέχνη και θα το έκανα ξανά.

Τι θα άλλαζες στον κόσμο των ηθοποιών αν μπορούσες;

Αντιγόνη Σταυροπούλου: Στον κόσμο των ηθοποιών θα άλλαζα τη μανία των σπουδαίων συνεργασιών, των sold out, των αγορασμένων κριτικών, των πουλημένων ιδεών, των ξεχασμένων αναγκών, του μάταιου κυνηγητού αναγνωρισιμότητας, του ανταγωνισμού, των διαγωνισμών, των βραβείων, των τίτλων, των τιμών και του να κάνουμε κάτι για να. Θα τα αντάλλαζα όλα αυτά με ταπεινές ανθρώπινες συνεργασίες, με τη μνήμη της συγκίνησης και της ανάγκης, με τη διατήρηση της αγνότητας των ιδεών, με τα παιδικά όνειρα, με την πίστη στην τέχνη.

Ετοιμάζεις κάτι νέο;

Αντιγόνη Σταυροπούλου: Δεν ετοιμάζω κάτι νέο. Ετοιμάζεται κάτι όταν συμβαίνει. Ονειρεύομαι διάφορα. Θέλω να ασχοληθώ με τη Σεν Τε. Και με την Αντιγόνη. Θέλω να κάνω οικογένεια. Θέλω κάποια στιγμή να κάνω διδακτορικό. Θέλω να κάνω performance, θέατρο δρόμου, εκπαιδευτικές και καλλιτεχνικές δράσεις και δρώμενα προσβάσιμα σε όλους. Θέλω να πάω ξανά στην Αφρική. Θέλω να γράψω για την αστεγία. Θέλω να μελετήσω την Οδύσσεια. Παράλληλα, με τους συνεργάτες μου βρισκόμαστε σε αναζήτηση χώρου, με σκοπό να στεγαστούν όσα οραματιζόμαστε. Κι αν τίποτα δεν γίνει, είναι οκ, αρκεί μονάχα αυτό το ένα: να είμαστε με τους ανθρώπους μας μαζί.

Ταυτότητα παράστασης

«Β Α Ν- η μετεμψύχωση

του Van Gogh»
με την Αντιγόνη Σταυροπούλου
Σκηνοθεσία: Νικόλας Ανδρουλάκης

H Αντιγόνη Σταυροπούλου ανεβαίνει σε αληθινό ρινγκ
πάλης και να γίνεται η μετεμψύχωση του Van Gogh.

Κυριακή 16 Ιουνίου στις 21:00

ZMAK Greek Pro Wrestling Dungeon, Μεθώνης 48, Πειραιάς

Σκηνοθεσία: Νικόλας Ανδρουλάκης
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία: Δημήτρης Κωνσταντάρας
Κοράκια επί σκηνής για ό,τι χρειαστεί: Στάθης Συμεωνίδης, Καλλιόπη Κουνιάδη και ο σκηνοθέτης
Φωτογραφίες: Έρικα Ανατολή
Γραφιστικά: Βασίλης Σκουρλής
Ευχαριστίες για τα ρούχα της Βαν: στην Ελένη Καββάδα, στην Βιβή Πρεβενιού, στην Χριστίνα Παπατριανταφύλλου
Ευχαριστίες για την αλληλέγγυα βοήθεια: στον Γιάννη Βερβενιώτη, στην Κλέα Μιχαηλίδου, στον Ευάγγελο Τσάμη, στον Διονύση Τσιρώνη και όλους τους ανθρώπους του Rail Entertainment Studio, για την ορμή και τον ενθουσιασμό τους
Παραγωγή: Ντουέντε