Record Digging: Η Laurel Halo «διαλύει» τον μινιμαλιστικό εαυτό της μέσα στο Atlas

Ό,τι κι αν σκεφτόταν η Laurel Halo όταν εμπνεύστηκε τον τίτλο, αυτός ο παράξενος, σαγηνευτικός δίσκος έχει λίγα κοινά με οτιδήποτε έχουμε ακούσει από αυτήν μέχρι σήμερα.

Το πέμπτο σόλο άλμπουμ της Halo, με την ονομασία Atlas, χαρτογραφεί ένα διάφανο σύμπαν, στο οποίο καμία γραμμή δεν εκτείνεται για πολύ χωρίς να διαλυθεί μέσα σε έναν μεγαλύτερο ωκεανό ήχου και ακόμη και τα πιο πυκνά, ογκώδη σχήματα μπορεί να διαλυθούν ανά πάσα στιγμή.

Η Halo—Αμερικανίδα μουσικός ηλεκτρονικής μουσικής, DJ και συνθέτης που έγινε γνωστή στη Νέα Υόρκη και το Βερολίνο, και πρόσφατα μετακόμισε στο Λος Άντζελες, όπου διδάσκει στο Cal Arts— έχει μια μοναδική καριέρα, με δίσκους πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους.

Οι πρώτες της κυκλοφορίες χόρεψαν στο περιθώριο του εκκολαπτόμενου κινήματος vaporwave.

Έκτοτε έχει εξερευνήσει avant-pop, splintered techno και εξωγήινες, βιομορφικές φωνητικές θεραπείες.

Τα τελευταία χρόνια, έχει ολοένα και περισσότερο βγάλει στο προσκήνιο την αφαίρεση και την παραφωνία καθώς το νέο της άλμπουμ είναι ξεκάθαρα μια επέκταση των μουσικών γραμμών πίσω από το Raw Silk Uncut Wood του 2018 και το soundtrack του Possessed του 2020.

Η ατμόσφαιρα και η υφή υπερισχύουν του ρυθμού ή της μελωδίας στο Atlas. To άλμπουμ επενδύει περισσότερο στην εμπειρία της απόλαυσης παρά στην ακριβή σύνθεση.

Ακόμη και τα πιο αδιαπέραστα περάσματα του μεταμορφώνονται σε υπέροχα, σαρωτικά έγχορδα ή γλυκόπικρες ρυθμούς πιάνου. Ίσως είναι το πιο συγκινητικό άλμπουμ στην καριέρα της Halo.

Η προσπάθεια να κατανοήσετε το Atlas μπορεί μερικές φορές να μοιάζει σαν να ψάχνετε για συγκεκριμένο νόημα σε έναν πίνακα του Rothko. Ο τόνος είναι σε μεγάλο βαθμό ομοιόμορφος, ωστόσο η διάθεση είναι μάλλον υδραργυρική.

Σαγηνευτική και λαμπερή, αλλά διαρκώς ξεφεύγοντας από την αντίληψη σας, η μουσική παίζει με την εξαφάνιση με έναν τρόπο που η περισσότερη σύγχρονη μουσική χρησιμοποιεί: την επανάληψη.

Το πιο απλό και γλυκό κομμάτι του άλμπουμ είναι το «Belleville».

Για ενάμιση λεπτό, η Halo παίζει μια απαλή μπαλάντα για πιάνο πριν το κομμάτι ανθίσει σε ένα πένθιμα εκστατικό πέρασμα εγχόρδων, σε ένα άφωνο τραγούδι.

Το πέρασμα διαρκεί μόλις έξι ή επτά δευτερόλεπτα πριν σιωπήσει, αφήνοντας μόνο το πιάνο να κλείσει.

Ένας λιγότερο τολμηρός συνθέτης θα μπορούσε να χτίσει πάνω στο ρεφρέν, να το επέκτεινε σε μια δραματική κορύφωση. Ωστόσο, η Halo φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι το να το αφήσει να συνεχιστεί κι άλλο θα ήταν υπερβολικό.

Το Atlas αντλεί τη δύναμή του από την ένταση μεταξύ των μεγάλων επεκτάσεων της αμορφίας και των ξαφνικών εκρήξεων μιας εγγενούς αποσταθεροποιητικής ομορφιάς.

Το Atlas είναι ένα τρυφερό, ελεγειακό άλμπουμ που ακούγεται σαν τη μουσική μετά την Αποκάλυψη - μια λάμψη φωτός ενώ όλα έχουν ήδη εξαφανιστεί.