Record Digging: O Steve Albini ξεθάβει έναν δίσκο από το συρτάρι του εκλιπόντα Mark Linkous

Ο Mark Linkous ήταν ο άνθρωπος πίσω από τους εξαιρετικούς Sparklehorse, μία μπάντα που άφησε ιστορία στο τέλος της δεκαετίας του ’90 και στις αρχές των ‘00ς.

Δυστυχώς ο Linkous μας άφησε για την μεγάλη μπάντα του παραδείσου πολύ νωρίς, ενώ είχε πολλά ακόμη να δώσει.

Κάτω από το όνομα των Sparklehorse και μέχρι τον θάνατό του από αυτοκτονία τον Μάρτιο του 2010, ο τραγουδοποιός από τη Βιρτζίνια δημιούργησε μια σειρά από εξαιρετικά «σπασμένα» αλλά πολύ όμορφα indie-rock άλμπουμ που υποδήλωναν μια αγάπη για οτιδήποτε πολύ ρομαντικό και μελαγχολικό, καθοδηγούμενο από μια εγγενή πεποίθηση ότι η σιωπή και η θλίψη ήταν εξίσου κρίσιμα για τις ζωές μας.

Προκειμένου να επιτευχθεί αυτή η ισορροπία της μελαγχολίας και του ιδανικού ποπ τραγουδιού, ο Linkous ανέπτυξε μια σχολαστική διαδικασία στο στούντιο του σπιτιού του που περιελάμβανε την εύρεση του κατάλληλου vintage εξοπλισμού για να στρώσει σωστά τα τρυφερά φωνητικά του, αρκετά κοντά στο μικρόφωνο, ώστε να μπορείτε να ακούτε την ανάσα μεταξύ κάθε γραμμής.

Με κάθε νέο άλμπουμ, η διαδικασία γινόταν τόσο εντατική που κάθε άλμπουμ φαινόταν καλύτερο από το προηγούμενο.

Κατά μία έννοια, υπήρχε πάντα μια μεταθανάτια εμπειρία στους δίσκους των Sparklehorse, ακόμα κι όταν ο άνθρωπος πίσω τους ήταν ακόμα μαζί μας. Συχνά τραγουδούσε από την οπτική γωνία των φαντασμάτων, μια λέξη που πρόφερε σε ένα γλυκό, νότιο φαλτσέτο που έκανε το κεντρικό φωνήεν του να ακούγεται απαλό σαν ένα σιωπηλό κόρνο.

Όπως και με το «From a Basement on the Hill» του Elliott Smith, πολλοί στίχοι θα μπορούσαν να διαβαστούν σαν ζοφερές προαισθήσεις, αλλά είναι τόσο συνεπής με τις εικόνες σε όλο τον κατάλογό του, που τελικά ο Linkous καταλήγει να γίνεται ένας γνήσιος ποιητής.

Σταθερά μέσα από τον κατάλογο του Linkous έχουμε τον συνδυασμό των πιο αισιόδοξων στίχων του με τις πιο μελαγχολικές μελωδίες του, δίνοντας την αίσθηση μιας διαρκούς μάχης για την υπέρβαση του σκοταδιού.

Υπάρχει μια παρόμοια ποιότητα σε αυτά τα τραγούδια, όπου οι πιο βαριές, πιο trash ερμηνείες είναι και οι πιο όμορφες. Αυτά τα τραγούδια είναι επίσης οι στιγμές που ο Linkous γίνεται πιο άμεσος ως στιχουργός, ανταλλάσσοντας το μυστικιστικό, το αφηρημένο σύμπαν του για μια πιο ειλικρινή προσέγγιση.

Με τον γνωστό παραγωγό-θρύλο Steve Albini πίσω από την κονσόλα, το Bird Machine μπαίνει με αξιώσεις μέσα στην δισκογραφία των Sparklehorse.