Bookreads: O Aργύρης Παλούκας γράφει για το σκοτάδι που όλοι κρύβουμε μέσα μας

Ποτέ δεν ήμουν ένθερμος υποστηρικτής της ποίησης, είναι πολύ λίγοι οι ποιητές που μου αρέσουν πραγματικά, και αυτοί ουσιαστικά δεν γράφουν «κανονική» ποίηση όπως την ξέρουμε. Ο Αργύρης Παλούκας όμως έχει εκείνο το «κάτι» στο λόγο του που σε τραβάει αμέσως, μέσα από τη μικρή φόρμα βγάζει μία δυνατή ουσία που σου μένει σαν μία ωραία αίσθηση στο στήθος.

Τα οικεία του θέματα αναπτύσσονται με λεπτότητα και χειρουργική ακρίβεια, χωρίς όμως να χάνουν σε βάθος ή συναίσθημα.

Τα ποιήματα εδώ είναι μικρά, σύντομα, πάνε κατευθείαν στην καρδιά του σκότους του ανθρώπου που από τη μία διατηρεί το χιούμορ του, ξέρει όμως πολύ καλά πως το αναπόφευκτο του θανάτου και της καταστροφής είναι πάντα δίπλα του.

Ο Αργύρης Παλούκας γεννήθηκε στην Ερμιόνη της Αργολίδας το 1975. Σπούδασε Θεατρολογία στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται από το 1994. Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία ποίησης (Το ξέφτι, Μανδραγόρας, 2007· Το αλάτι πίσω από τ’ αυτί, Κέδρος, 2009· Θέλω το σώμα μου πίσω, Μεταίχμιο, 2011· Άνθρωποι που γελάνε, Κριτική, 2018) και έχει επιμεληθεί την ανθολογία Αγάπη σαν ακολασία (Κριτική, 2016), η οποία περιλαμβάνει αποσπάσματα από το σύνολο του πεζογραφικού έργου του Γιώργου Χειμωνά.

Το «Τελευταίο Σκοτάδι» είναι η πέμπτη ποιητική συλλογή του. Κείμενά του για πρόσωπα και θέματα της λογοτεχνίας έχουν συμπεριληφθεί σε περιοδικά και συλλογικούς τόμους. Το 2012 τιμήθηκε, για το «Θέλω το σώμα μου πίσω», με το Πρώτο Βραβείο Καλύτερου Νέου Ποιητή από το Συμπόσιο Ποίησης.

Με μία πολύ όμορφη έκδοση από τις εκδόσεις Κριτική, τις οποίες αγαπάμε και παρακολουθούμε καιρό τώρα (με μία εκπληκτική λογοτεχνική σειρά στο ενεργητικό της), ο Αργύρης Παλούκας στέκει δυνατός στην ελληνική σύγχρονη ποίηση, χωρίς φλυαρίες και « λεξιλογικά κόλπα» που σκοπό έχουν να εντυπωσιάσουν. Το χιούμορ των κειμένων μας θύμισε την ορμή ενός John Berryman και το σθένος για την «μικρή» αλήθεια της πραγματικότητας που έβαζε στα ποιήματα του o Frank 'O Hara.

Στο πέμπτο ποιητικό του βιβλίο, «Τελευταίο Σκοτάδι», ο Αργύρης Παλούκας εγκαταλείπει σε μεγάλο βαθμό την ελλειπτικότητα της προηγούμενης ποιητικής συλλογής, «Άνθρωποι που γελάνε». Γράφει με την σοφία κάποιου που ναι μεν έχει αφήσει πίσω του την μυθολογία ενός επίγειου παραδείσου αλλά γνωρίζει πολύ καλά την ανάγκη της εσωτερικής ελπίδας, της συντήρησης της φλόγας της ζωής. Και τι άλλο είναι ο σκοπός σε μία καλή ζωή πέρα από την απόκτηση μιας σωστής αίσθησης του χιούμορ; Αλλά δεν πρέπει να μπερδευτούμε εδώ: τα γραπτά αυτά δεν είναι χιουμοριστικά σε καμία περίπτωση, χρησιμοποιούν όμως το ξαφνικό, την έκπληξη, το συναίσθημα του βάθους της ανθρώπινης ύπαρξης, σαν όπλο ενάντια στην ανία του θανάτου.

Τα γραπτά στο «Τελευταίο Σκοτάδι» είναι λιτά, σαν καλόγουστα στολίδια που όμως σκοπό δεν έχουν να εντυπωσιάσουν, αλλά να μας καθοδηγήσουν μέσα στη σκιά. Η χρήση των παρενθέσεων πολλές φορές με διασκέδασαν και με έκαναν να γελάσω.

Το περιεχόμενο των καινούργιων ποιημάτων επιβάλει πιο αυταρχικά τους δικούς του κανόνες: άλλοτε πιο εσωστρεφή κι άλλοτε πιο επιτακτικά, τα ποιήματα δηλώνουν χωρίς οποιονδήποτε περισπασμό ότι υπάρχει πλέον μόνο ο χρόνος κατά τον οποίο τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους.

Ο Αργύρης Παλούκας διαθέτει ένα εξαιρετικό ταλέντο να μιλάει για σοβαρά, πνευματικά θέματα, ζητήματα εσωτερικά, τα οποία όμως δίνει με πολύ πρωτότυπο, ακόμη και αστείο τρόπο, μετατρέποντας τελικά την διαδικασία της ανάγνωσης σε απόλαυση αλλά την ίδια στιγμή και μάθηση. Μάθηση για το άγνωστο που κρύβουμε όλοι εντός μας.