Bookreads: Ο Μπάρι Χάνα ήταν ένας παράταιρος πρίγκιπας του Αμερικάνικου Νότου

Οι «Ψεύτες του νερού» δεν είναι ένα βιβλίο για όλους, χρειάζεται μία ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία αναγνώστη για να αντέξει όλο αυτό το παράξενο συνονθύλευμα διαλόγων, αφηγήσεων, τόπων, περιστατικών και χαρακτήρων.

Ο Μπάρι Χάνα γράφει σαν να μην υπάρχει αύριο, αλλά σαν να μην υπήρξε και χτες, γράφει σαν να είναι απών από τις καταστάσεις που περιγράφει, λες και είναι κρυμμένος μέσα σε κάποιο θάμνο και περιμένει το θύμα του. Η κάθε ιστορία δημιουργεί διαφορετικά συναισθήματα για τον συγγραφέα της, κι αυτό κάποιος λίγο πιο αυστηρός ίσως να το έλεγε μειονέκτημα.

Εμείς το θεωρούμε προσόν και ουσιαστικά αυτό είναι που σώζει τελικά αυτήν εδώ την συλλογή από διηγήματα. Ο Χάνα μας πηγαίνει σαν μπαλάκι του τένις από τον έναν κόσμο στον άλλο, από λίμνες που μόνο ψεύτες πίνουν τις μπίρες τους, μέχρι σκοτεινά σπίτια όπου ζηλόφθονες σύζυγοι σχεδιάζουν φόνους.

«Ο Βαθύς Νότος μπορεί να είναι ράκος, τουλάχιστον όμως ξέρει να ουρλιάζει». Ο Μπάρι Χάνα συγκαταλέγεται στους κορυφαίους και πλέον ιδιόρρυθμους δεξιοτέχνες του αμερικανικού διηγήματος. Από την πρώτη του εμφάνιση στα γράμματα, υποχρέωσε τον κόσμο της λογοτεχνίας να παρακολουθεί τη γραφή του με αμείωτη προσήλωση.

Η απώλειά του θεωρήθηκε αναντικατάστατη. Εντάξει ίσως αυτή η δήλωση να είναι λιγάκι υπερβολική, έχουν γράψει κι άλλοι σαν τον Χάνα, δεν είναι πως ανακάλυψε και κάποιο νέο είδος, σίγουρα το έχει σε κάποιες από τις ιστορίες, σε κάποιες άλλες όμως με κούρασε αρκετά.

Τι μπορεί όμως να ζητήσει κανείς από έναν συγγραφέα αν όχι από δύο-τρεις καλές προτάσεις όλες κι όλες; Μην είμαστε πλεονέκτες, αυτές οι ιστορίες είναι καλές, ίσως αυτό που θα θέλαμε θα ήταν μία λίγο πιο προσεγμένη μετάφραση, μιας και έχοντας διαβάσει και το αγγλικό κείμενο, δυστυχώς βρήκαμε κάποιες προχειρότητες.

Το μόνο σίγουρο είναι πως μάλλον ο Χάνα ήταν ένας δύσκολος σύζυγος, ζηλιάρης και παράξενος, που όμως ήξερε να σου τραβήξει την προσοχή στις δύο πρώτες σελίδες, μετά όμως κάπου το έχανε λιγάκι. Ίσως να είναι εκείνη η αναθεματισμένη διάσπαση προσοχής που είναι πλέον μάστιγα, ίσως και όχι. Κάποιες από τις ιστορίες (όπως η ομώνυμη) είναι πραγματικά καλές, κάποιες άλλες λίγο χάνονται κάπου στη μετάφραση, βουλοπλέουν άρρυθμες λιγάκι σε κάποιο βάλτο του Αμερικάνικου Νότου, εμείς πάντως δεν είμαστε πλεονέκτες και οι «Ψεύτες του νερού» είναι σίγουρα ένα παχύ βιβλίο.