To Jurassic Park μετά από 30 χρόνια μπορεί ακόμη να ανατριχιάζει το κοινό του

Τριάντα χρόνια αργότερα, το Jurassic Park έχει φτιάξει τη φήμη του ως μία από τις καλύτερες υπερπαραγωγές του Σπίλμπεργκ, παρά τα σίκουελ και τις επανεκκινήσεις που ανακαλύπτουν συνεχώς νέα σύνορα στην νοημοσύνη του κοινού. Αλλά καθώς η τεχνολογία συνεχίζει να προοδεύει, υπάρχουν περισσότεροι λόγοι από ποτέ να ξαναδούμε μία ταινία, που είναι πέρα για πέρα σύγχρονη και στέκει αξιοπρεπώς στο παρόν.

Ο Σπίλμπεργκ στο Jurassic Park βρίσκεται σε μια πονηρά κυνική, ακόμα και αυτοτραυματιζόμενη διάθεση: ξέρει πώς είναι να δημιουργείς εντυπωσιακά θεάματα που μπορούν να εμπορευματοποιηθούν σε μπλουζάκια και παιδικά παγουρίνο, αυτό όμως δεν τον σταματάει από το να φτιάξει μία ταινία σταθμό στην μοντέρνα κινηματογραφία.

Τι ακριβώς όμως κάνει αυτή την ταινία τελικά τόσο ξεχωριστή στις καρδιές μας; Ουσιαστικά η ταινία είναι ένα τρολ, μία κωμωδία, τόσο μαύρη, που τελικά ο θεατής το συνειδητοποιεί στο τέλος της. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται και το μεγαλείο της αλλά και η διαχρονικότητα της.

Το πιο αστείο μέρος του Jurassic Park είναι ότι ούτε ένα πράγμα στο πάρκο με τους δεινόσαυρους δεν λειτουργεί σωστά, παρά τη μάταιη ελπίδα του Χάμοντ ότι μπορεί να πείσει μερικούς εξέχοντες επιστήμονες να το στηρίξουν. Με τους ασφαλιστές του πάρκου να ανησυχούν για μια μήνυση για έναν υπάλληλο που τον ταλαιπώρησε ένας βελοσιράπτης, ο Χάμοντ καλεί τον παλαιοντολόγο Άλαν Γκραντ (Σαμ Νιλ), την παλαιοβοτανολόγο Έλι Σάτλερ (Λόρα Ντερν) και τον «χαοτικό» Ίαν Μάλκολμ (Τζεφ Γκόλντμπλουμ) στο Isla Nublar.

Και κάπου εκεί ξεκινάει ένα τρομερό rollercoaster σινεματικής καφρίλας, την οποία φυσικά απολαμβάνουμε όσο δεν πάει, ακόμη και σήμερα.

Εκείνο το μικρό κουνούπι από το οποίο η ομάδα επιστημόνων αναβίωσε τους φονικούς δεινόσαυρους, μάλλον τελικά έκανε τον κινηματογράφο να μπει σε μία νέα blockbuster πορεία. Το DNA που ελήφθη από κουνούπια διατηρημένα σε κεχριμπαρένιο χρώμα έμελε να είναι τελικά μία δόση αδρεναλίνης μέσα στο αίμα του Χόλυγουντ. Με μια λαμπρή σατιρική πινελιά, οι καλεσμένοι του πάρκου εξηγούν όλη τη διαδικασία σε μια βόλτα σε στυλ Epcot με τον Χάμοντ ως Walt Disney του τρόμου που αλληλεπιδρά με τον θεατή. ένας θεατής όμως που είναι το απόλυτο θύμα.

Πρώτα και κύρια, όμως, το Jurassic Park είναι ένα απίστευτο κατόρθωμα της υπερπαραγωγής ταινιών του Χόλυγουντ. Κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη, αφού έγινε από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, τον άνθρωπο που βοήθησε στην πρωτοπορία του είδους με το Jaws, τους Raiders of the Lost Ark και τον ET the Extra-Terrestrial.

«Το Jurassic Park είναι το κατεξοχήν Σπίλμπεργκ έπος», λέει η Σούζαν Γκόλντμαν Ρούμπιν, η συγγραφέας πίσω από το Steven Spielberg: Crazy for Movies. «Αυτή είναι η ταινία που θα ήθελε να έχει δει ο ίδιος όταν ήταν αγόρι».

Το Jurassic Park είναι πολλές ταινίες μαζί: συνδυάζει τρόμο, θρίλερ, κωμωδία, δράμα αλλά και επιστημονική φαντασία. Είναι μία ταινία που είναι αδύνατον να μην την συμπαθήσεις, ακόμη κι αν δεν είσαι τύπος που βλέπει τόσο μεγάλες παραγωγές.

Το Jurassic Park έχει σίγουρα στοιχεία τρόμου αλλά ταυτόχρονα και κωμωδίας. Είναι όμως μία ταινία που μπορεί να τη δει από ένα παιδί μέχρι ένας ηλικιωμένος. Εδώ πραγματικά ο Σπίλμπεργκ έφτιαξε ένα παγκόσμιο έργο τέχνης που αναφέρεται σε ένα τεράστιο κοινό, κι όμως αυτό δεν το κάνει να χάνει από καμία πλευρά.

Είναι μία ταινία ειρωνική, έξυπνη, μιλάει για το τώρα αλλά έχει γυριστεί πριν από 30 χρόνια. Πως όμως μιλάει για το παρόν, θα αναρωτηθεί κάποιος: Το παρόν είναι σχετικό και οι συμβολισμοί εδώ είναι πολλοί, οι δεινόσαυροι με μία πρώτη ματιά είναι απλά προϊστορικά τέρατα που κυνηγάνε ένα μάτσο διάσημους ηθοποιούς, μπορούν όμως κάλλιστα να αποτελέσουν μία πολύ έξυπνη παραβολή. Η παγκοσμιοποίηση, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η εμπορευματοποίηση των πάντων, όλα προσωποποιημένα εντός μίας βιολογικής αναβίωσης, ενός γκροτέσκου αναχρονισμού της τροφικής αλυσίδας.

Το Jurassic Park μετά από 30 χρόνια στις καρδιές μας έχει σίγουρα σκοπό να παραμείνει εκεί με κάθε τρόπο.