Κωμωδία ή τρόμος; Το κρυφό διαμάντι «I Don't Feel At Home In This World Anymore»

Η Ρουθ (Melanie Lynskey) απογοητεύεται από τις εγωιστικές και απρόσεκτες ενέργειες άλλων ανθρώπων. Από τα SUV με τις τερατώδεις εξατμίσεις, μέχρι τους αγενείς πελάτες του σούπερ μάρκετ. Την ενοχλούν πράγματα που μεμονωμένα μπορεί να φαίνονται ασήμαντα, ίσως και μηδαμινά, αλλά σιγά σιγά συσσωματώνονται εντός της, συσσωρεύονται σε ένα τεράστιο κενό που ρίχνει το ηθικό της. Χωρίς κανένα σημείο εστίασης στο οποίο να κατευθύνει το θυμό της, ο μόνος δυνατός δρόμος για την απογοήτευση της Ρουθ είναι να καθίσει και να σιγοβράσει στο ζουμί της, μέχρις ότου κάτι το κάνει να ξεχειλίσει.

Αυτό το σημείο βρασμού έρχεται όταν κλέβουν το σπίτι της Ρουθ. Το λάπτοπ και τα ασημικά της γιαγιάς της εξαφανίζονται και η δράση της αστυνομίας για το θέμα περιορίζεται στη δημιουργία ενός αριθμού υπόθεσης και στην υπόδειξη ότι φταίει η ίδια η Ρουθ. Ακόμη και όταν παρουσιάζεται μια παράξενη ευκαιρία για έρευνα, ο νόμος εμποδίζεται από τη δική του άτονη γραφειοκρατία. Η Ρουθ συνειδητοποιεί πολύ καλά ότι είναι η μόνη που νοιάζεται.

Έτσι ξεκινά το I Don't Feel At Home In This World Anymore, μια σκοτεινή κωμωδία που κέρδισε το μεγάλο βραβείο Δράματος της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance, πριν βγει στο Netflix ένα μήνα αργότερα. Συνδυάζει μια καλή παλιομοδίτικη αστυνομική ιστορία με συναισθήματα σύγχρονης ανικανότητας, κλιμακούμενου καθημερινού εκνευρισμού και υπαρξιακής απόγνωσης. Αλλά, στην τελική είναι τρομερά αστείο και μάλλον τρομακτικό.

Η ληστεία του σπιτιού της είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τη στέρηση του δικαιώματος της Ρουθ να είναι καλή και τίμια. Δεν έχει άλλη επιλογή από το να εξιχνιάσει η ίδια το έγκλημα. Για να το κάνει αυτό, γίνεται φίλος με τον περίεργο γείτονά της Τόνι (Elijah Wood), ο οποίος περνά τις μέρες του ακούγοντας βρετανικό heavy metal και έχει εμμονή με τις ιαπωνικές πολεμικές τέχνες. Ο Τόνι είναι λίγο αουτσάιντερ, αλλά όχι τόσο αντιπαθητικός όσο ο ίδιος τελικά βλέπει τον εαυτό του.

Οπλισμένοι μόνο με μια συσκευή εντοπισμού GPS, ένα γύψινο αποτύπωμα παπουτσιού και μερικά φονικά όπλα νίντζα, ξεκινάνε να ανακτήσουν την ιδιοκτησία της Ρουθ. Δυστυχώς, τους βάζει σε μια πορεία σύγκρουσης με μια τριάδα βίαιων εγκληματιών, συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού της συμμορίας Μάρσαλ, τον οποίο υποδύεται ο (θεός) David Yow, ο real life frontman των μανιακών noise πατεράδων, The Jesus Lizard, ο οποίος παρεμπιπτόντως ίσως μας δίνει και την καλύτερη ερμηνεία.

Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Macon Blair (ο ηθοποιός στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο) παρασύρει επιδέξια τον θεατή στη ζωή της Ρουθ, παρακινώντας μας να σκεφτούμε ότι παρακολουθούμε ένα indie δράμα τύπου Duplass Brothers, προτού βροντήξει ξαφνικά τα τύμπανα του πολέμου, σε ένα σκοτεινό μονοπάτι neo-noir τρόμου, που περιέχει πολλά κιλά βίας και αίματος.

Πρόκειται για ένα πραγματικά εξαιρετικό αστυνομικό θρίλερ και μία από τις καλύτερες ταινίες στο Netflix σήμερα. Ένα κρυφό διαμάντι σίγουρα.