Bookreads: To «Δέρμα» της Βίβιαν Στεργίου είναι ένας ύμνος στους Millennials
Ανανεώθηκε:
Η νέα συλλογή διηγημάτων μιλάει για μία αιώνια ενδιάμεση γενιά.
Δεν είναι τυχαίο που η γενιά μας είναι κάπως αόρατη. Δεν είμαι ο μόνος που το έχω σκεφτεί αυτό. Η Βίβιαν Στεργίου μπορεί να το σκέφτεται αυτό αλλά και να το εκφράζει με έναν πολύ λιτό τρόπο. Συμπάθησα αμέσως τη γραφή της, γιατί πολύ απλά είναι σαν να μην γράφει ακριβώς, είναι σαν να μιλάει. Το βιβλίο φεύγει ευχάριστα και κατεβαίνει στο λαιμό σαν καλό ποτό.
Πραγματικά δεν χρειάζεται κανείς να έχει γνώσεις λογοτεχνίας για να απολαύσει αυτό το βιβλίο.
Το Δέρμα είναι μία συλλογή διηγημάτων που κάπως η μία ιστορία μπαίνει μέσα στην άλλη. Ιστορίες για τη γενιά μας, τους Millennials, τους ανθρώπους δηλαδή που έχουν γεννηθεί από τις αρχές του ’80 μέχρι και το ’95. Η φωνή της Στεργίου είναι απλή, στιβαρή αλλά και ανάλαφρη, μπορεί να σου μιλήσει άμεσα.
Η Βίβιαν Στεργίου επιμένει στις εμμονές της εσωτερικής φωνής, παίζει με την απλή γλώσσα και δεν συμβιβάζεται με λογοτεχνικά κόλπα ή απατεωνιές της αφήγησης. Περιγράφει την απόχρωση της γενιάς μας με έναν τρόπο που θα το έκανε ο φίλος σου καθώς είστε μαζί και πίνετε ένα ποτό ή έναν καφέ, σαν να σου λέει τα νέα του.
Η Στεργίου ασχολείται με ιστορίες που ουσιαστικά δεν έχουν κανένα λογοτεχνικό ενδιαφέρον, μία «μη-λογοτεχνία» η οποία συμβαίνει διαρκώς σε όλους μας μέσα στη μέρα. Η συγγραφέας δεν ενδιαφέρεται να εντυπωσιάσει, από την άλλη αυτός είναι και ο τρόπος της να βγει από τον σωρό. Ηθικά αυτό μπορεί να είναι κάπως ανέντιμο, από την άλλη δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περιγράψεις την δική σου πραγματικότητα ή έστω της γενιάς σου.
Τίποτα στην λογοτεχνία ή στην τέχνη δεν μπορεί να είναι έντιμο γιατί ουσιαστικά είναι ένα όχημα εντυπωσιασμού. Μέσα σε αυτό το όχημα όμως η Στεργίου καταφέρνει να σε τραβήξει απαλά χωρίς πολλά πυροτεχνήματα και πλοκές. Αυτό από μόνο του είναι ένα κατόρθωμα, ένα κατόρθωμα που φυσικά έχει ξαναγίνει παλιότερα από τον Carver, τον Bukowski ή τον Auster.
Σίγουρα όμως το Δέρμα είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα το οποίο μας απομακρύνει λίγο από τα κλασικά patterns του Εμφυλίου, του χωριού ή της παλαιάς ηθογραφίας.
Το Δέρμα εγκαινιάζει κάπως μία ηθογραφία των Millennials, ταμπέλα κάπως ενοχλητική σίγουρα.