Bookreads: Δημήτρης Καρακίτσος - Άλλο ένα ιδιότροπο ταξίδι ενός φιλόδοξου πεζογράφου

Για αρχή μόνο ο τίτλος είναι περίπλοκος. Από την άλλη σου μένει στο μυαλό πως είναι ωραίος τίτλος, βέβαια με τίποτα δεν τον θυμάσαι. Αυτό είναι και καλό και κακό. Τελικά όμως, μάλλον λειτουργεί θετικά για το ταξίδι του βιβλίου.

Ο Δημήτρης Καρακίτσος γεννήθηκε στον Βόλο το 1979. Έχει εκδώσει τα βιβλία: Οι γάτες του ποιητή Δ. Ι. Αντωνίου (Το Ροδακιό 2012), Βένουσμπεργκ (Αντίποδες 2015), Παλαιστές (Ποταμός 2016), Ιστορίες του Βαρθολομαίου Ολίβιε (Ποταμός 2017) και Ζαχαρίας Σκριπ (Ποταμός 2019), Ιστορίες της Μάντσας (Θράκα 2020), Δον Υπαστυνόμος (Αντίποδες 2020).

Ιδιαίτερη περίπτωση πεζογράφου που δίνει μεγάλη σημασία στο τεχνικό κομμάτι της ιστορίας και των χαρακτήρων. Σχεδιάζει τρομερές υποθέσεις και πολύχρωμους χαρακτήρες. Σίγουρα θα έλεγε κανείς πως ο τρόπος του να μας βάζει εκεί που θέλει είναι αρκετά υποχθόνιος, κάτι που μας αρέσει. Από την άλλη δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε μία έλλειψη ουσίας σε κάποιες στιγμές. Δεν μπορούμε όμως να τα έχουμε όλα σε ένα και μόνο βιβλίο.

PHOTO 1 / 6

Το βιβλίο «Για να μην αποτύχουμε όπως οι Μπιόρλινγκ και Καλστένιους» το άνοιξα με τρομερή όρεξη να χαθώ μέσα του. Από την αρχή ο Καρακίτσος παίζει με τα άκρα, από την άποψη πως επιλέγει δύσκολα ονόματα, που από τη μία σε ταξιδεύουν σε χώρες που ίσως να μην έχεις επισκεφτεί ποτέ (και σίγουρα αυτό είναι καλό μιας και δραπετεύεις λίγο από την σκληρή πραγματικότητα της Αθήνας) από την άλλη όμως αισθάνθηκα (μετά από κάποιες σελίδες) πως οι χαρακτήρες είναι υπερβολικά επίπλαστοι.

Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει προσποίηση εδώ. Το κείμενο είναι άψογο και οι κινήσεις της ιστορίας εξαιρετικές. Κάτι όμως διαρκώς μου έλειπε.

Οι εικόνες της ιστορίας όμως μπορούν να γίνουν πολύ έντονες κι εδώ κρύβεται το ταλέντο του Καρακίτσου. Μου θύμισε ζωγράφους του ύφους ενός Teofil Ociepka. Πράγμα που μόνο θετικό μπορεί να είναι.

Οι δυο φοιτητές, ο Ούλοφ Άλμκβιστ και ο Γιάν Άντερς Βίλεμαρκ κυνηγούν τα όνειρα τους. Ένα ταξίδι σε μία Σουηδία του παλιού καιρού που γοητεύει. Δύο παράξενοι ταξιδιώτες που μπορούν να σε κάνουν να ονειρευτείς κι εσύ με ανοιχτά τα μάτια καθώς περνάς τις πυκνές γραμμές.

Οι ιστορίες όντως μπλέκονται μέσα σε άλλες ιστορίες, καθώς το ταξίδι συνεχίζεται μέχρι το τέλος και τελικά η γεύση που αφήνει είναι αρκετά θετική. Αν κάτι μου έλειψε όμως είναι ένα συμπέρασμα, μία κορύφωση. Αυτό, και το γεγονός ότι δεν κατάφερα να ταυτιστώ ολοκληρωτικά.

Μία πολύ καλή προσπάθεια να αξιοποιηθεί η πολύπλοκη και τεχνική γραφή. Περιμένουμε με αγωνία την συνέχεια της εργασίας αυτού του πολύ καλού συγγραφέα και δηλώνουμε φίλοι της γραφής του.