Επέτειος 1821: Στα χρώματα της γαλανόλευκης «ντύθηκε» ιστορικό κτήριο στη Βηρυτό

Πρόκειται για ένα σύγχρονο μουσείο τέχνης, στο κέντρο της πρωτεύουσας του Λιβάνου, που άνοιξε για πρώτη φορά το 1961, με αποστολή να συλλέγει, να συντηρεί και να εκθέτει τοπική και διεθνή τέχνη. Ήταν κατοικία του Λιβανέζου συλλέκτη Nicolas Sursock ο οποίος, αναγνωρίζοντας την ανάγκη υποστήριξης και προώθησης της τέχνης στον Λίβανο καθώς και την ανάγκη θεσμικής υποστήριξης των καλλιτεχνών, άφησε το αρχοντικό του στους πολίτες του Λιβάνου ως μουσείο τέχνης μετά το θάνατό του το 1952. Το Μουσείο Sursock, το οποίο ανήκει στα ιστορικά κτήρια της πόλης, υπέστη σημαντική ζημιά από την έκρηξη της 4ης Αυγούστου 2020 στο λιμάνι της Βηρυτού και τα έργα αποκατάστασης του βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη.

Η πρέσβης της Ελλάδας στον Λίβανο, Αικατερίνη Φουντουλάκη, κατά τη χθεσινή τελετή ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι οι πολλές δυσκολίες που έχει περάσει το μουσείο είναι το ίδιο το σύμβολο της βούλησης του Λιβάνου να επιβιώσει και να συνεχίσει να αγωνίζεται για τα ιδανικά του. Μάλιστα, με αφορμή το γεγονός ότι η επέτειος των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση συμπίπτει και με τη συμπλήρωση 100 ετών από την ίδρυση της Ελληνικής Κοινότητας Βηρυτού που αποτελεί συνδετικό κρίκο μεταξύ των δυο φιλικών χωρών, η πρέσβης κ. Φουντουλάκη επισήμανε πως είναι το ίδιο πνεύμα που πάντα οδηγούσε τους Έλληνες, ιστορικά, σε στενή επαφή με τους Λιβανέζους, μέσω κοινών αξιών και δεσμών.

Η Βηρυτός δεν έχει ακόμη επουλώσει τις πληγές της από τη φονική έκρηξη τον περασμένο Αύγουστο, στο λιμάνι της, που άφησε πίσω της πολλούς νεκρούς, ανυπολόγιστες ζημιές και μια ελληνική κοινότητα σε σοκ από την καταστροφή.

Την πλούσια ιστορία των Ελλήνων του Λιβάνου έχει καταγράψει σε δύο ντοκιμαντέρ του ο Λιβανέζος -με ελληνικές ρίζες- δημοσιογράφος Τζορτζ Ιντ. Το πρώτο KalimeraMenBeirut/Καλημέρα από τη Βηρυτό (https://www.facebook.com/watch/?v=826972067471978) εξιστορεί πώς έφτασαν κι εγκαταστάθηκαν οι Έλληνες στον Λίβανο, ενώ το δεύτερο, το Ζεϊμπέκικο της Βηρυτού (διαθέσιμο στο YouTube), γυρίστηκε αμέσως μετά την έκρηξη της 4ης Αυγούστου προκειμένου ν’ αποτυπώσει τις πληγές όχι μόνο στα κτίρια της ελληνικής συνοικίας γύρω από το λιμάνι, αλλά κυρίως στις ψυχές των ανθρώπων της κοινότητας.