Καθυστερήσεις στα προαπαιτούμενα βλέπουν οι δανειστές

Αυτό που εξετάζεται είναι να υπάρξει μια σχετικώς ενισχυμένη επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας. Το πόσο ενισχυμένη θα είναι η επιτήρηση και συνακόλουθα το πόσο δεσμευτικές θα είναι οι αποφάσεις των κρατών της ευρωζώνης για το ελληνικό χρέος είναι το βασικό ζητούμενο, με τη Γαλλία να επιδιώκει αυτόματους τρόπους αποκλιμάκωσης του ελληνικού χρέους και τη Γερμανία να επιθυμεί ορόσημα και προϋποθέσεις.

Το βέβαιο πάντως είναι ότι ο ρυθμός ελάφρυνσης της Ελλάδας από το άχθος του χρέους θα εξαρτάται ευθέως από τους ρυθμούς των ιδιωτικοποιήσεων και από τη διατήρηση και ενίσχυση των όσων έχουν συμφωνηθεί. Με βάση την έως τώρα εμπειρία πολλοί στις Βρυξέλλες εκτιμούν ότι ορισμένα εκ των προαπαιτούμενων για την περάτωση του προγράμματος μέτρων κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχουν υλοποιηθεί εν ευθέτω χρόνω, δημιουργώντας έτσι de facto τις προϋποθέσεις για τη συνέχιση των διαβουλεύσεων επί ενδεχομένων νέων μέτρων και μετά τον Αύγουστο.

Κάτι που άλλωστε ευνοεί το Βερολίνο, το βάρος της γνώμης του οποίου είναι εξίσου σημαντικό με το βάρος των κεφαλαίων που έχει διαθέσει για τη δανειοδότηση χωρών της ευρωζώνης.

Σύμφωνα με πληροφορίες από τους θεσμούς η Ελλάδα έχει ολοκληρώσει έως σήμερα μόλις 3 από τα 88 προαπαιτούμενα. Η κυβέρνηση θεωρεί πως αυτό δεν απεικονίζει την πραγματικότητα. Χαρακτηριστικά τονίζεται πως οι δανειστές θεωρούν ακόμη ανοικτές τις αποκρατικοποιήσεις του ΔΕΣΦΑ και του Ελληνικού, ενώ εκκρεμούν μόνο τυπικά θέματα για να οριστικοποιηθούν.

Σε κάθε περίπτωση στόχος όλων των εμπλεκόμενων πλευρών, να κλείσει η συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο έως τις 24 Μαΐου και να έχει ολοκληρωθεί η λίστα και με τα 88 προαπαιτούμενα έως τις 21 Ιουνίου. Αλλιώς κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ακόμη και το ενδεχόμενο παράτασης με οποιαδήποτε μορφή, παρότι αυτό δεν είναι στις επιδιώξεις των δανειστών.

Ωστόσο, οι καθυστερήσεις στην εφαρμογή των προαπαιτούμενων λειτουργεί προς όφελος των «γερακιών» της ευρωζώνης, δηλαδή χωρών όπως η Γερμανία, η Ολλανδία και η Φινλανδία που καλοβλέπουν τη σύνδεση της απομείωσης του ελληνικού χρέους με προαπαιτούμενα και αξιολογήσεις.

Αυτό συμβαίνει διότι όσο περισσότερο πλησιάζουμε στο τέλος του προγράμματος τόσο πιο πολύ θα αυξάνεται η αγωνία της Ελλάδας για εκταμίευση των αδιάθετων χρημάτων του ESM και τόσο πιο υποχωρητική θα είναι η κυβέρνηση στις αξιώσεις της Γερμανίας, κάτι που έχει επαναληφθεί πολλάκις στο παρελθόν. Και στην περίπτωση αυτή ο «γαλλικός παράγοντας» δεν θα μπορεί να κάνει πολλά.

Η Ελλάδα έχει ήδη σχηματίσει ένα ταμειακό απόθεμα άνω των 16 δισ. ευρώ και χρειάζεται τα 11,7 δισ. ευρώ που αντιστοιχούν στη δόσης της τέταρτης αξιολόγησης του ESM, ώστε να διασφαλίσει την λεγόμενη «καθαρή» έξοδο από το πρόγραμμα στήριξης. Με αυτά τα περίπου 28 δισ. ευρώ όχι μόνον θα κάλυπτε τις χρηματοδοτικές της ανάγκες έως το τέλος του 2019, αλλά ενδεχομένως θα μπορούσε να προχωρήσει και σε επαναγορές δανείων στα πλαίσια των σχεδιασμών για την ελάφρυνση του χρέους. Παράλληλα, θα μείνουν αδιάθετα στον ESM άλλα 28 δισ. ευρώ για τα οποία έχουν υπάρξει διάφοροι σχεδιασμοί για το πώς θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την ελάφρυνση του χρέους. Πάντως, κάποιες εισηγήσεις των τελευταίων ημερών προκρίνουν τη μη χρησιμοποίηση τους!