Η Κάμαλα Χάρις και το δύσκολο «στοίχημα» της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ

Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, έχει επικεντρωθεί στη διατήρηση της στρατιωτικής κυριαρχίας και της επιρροής, κάτι που πλέον δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του 21ου αιώνα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την αδυναμία των ΗΠΑ να επηρεάσουν την πολιτική του Ισραήλ για τον πόλεμο στη Γάζα και στο Λίβανο.

Αναλυτές και διεθνολόγοι υποστηρίζουν ότι η Χάρις θα πρέπει να αναθεωρήσει την πορεία που ακολούθησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, προσαρμόζοντας την αμερικανική πολιτική στις σύγχρονες παγκόσμιες προκλήσεις.

Για δεκαετίες, οι ΗΠΑ επιδίωξαν την παγκόσμια στρατιωτική κυριαρχία, ελπίζοντας ότι αυτή θα επέφερε ειρήνη και σταθερότητα. Ωστόσο, η στρατηγική αυτή έχει αποτύχει να εξασφαλίσει την παγκόσμια ειρήνη, φέρνοντας την Αμερική αντιμέτωπη με επικίνδυνους ανταγωνιστές, όπως η Κίνα και η Ρωσία.

Διαβάστε επίσης:

Mάικ Μανάτος στο CNN Greece: Για εβδομάδες θα μετρούν ψήφους στις ΗΠΑ - Σκληρή η εκλογική μάχη

Οι αλλαγές στην καμπάνια του Τραμπ – Ταξιδεύει τώρα σε δημοκρατικές πολιτείες

Παρά τη συνεχή ενίσχυση της στρατιωτικής τους παρουσίας σε όλο τον κόσμο, οι ΗΠΑ βρέθηκαν εκτεθειμένες σε πολυάριθμες συγκρούσεις, ενώ παράλληλα αντιμετωπίζουν σοβαρές εσωτερικές προκλήσεις.

Η Χάρις, που παρουσιάζει τον εαυτό της ως ηγέτης μιας νέας εποχής, θα χρειαστεί να σπάσει αυτόν τον κύκλο.

Αντί να επιδιώκει τη διαρκή στρατιωτική ισχύ, πρέπει να δώσει προτεραιότητα στη διπλωματία και τις στρατηγικές συνεργασίες. Θα πρέπει να προχωρήσει σε μια εξωτερική πολιτική που θα εστιάζει στα αμερικανικά συμφέροντα και στις ανάγκες των πολιτών, ενώ θα αποφεύγει τον κίνδυνο μεγάλων πολεμικών συγκρούσεων.

Η σύγκρουση στην Ουκρανία και η αυξανόμενη ένταση με την Κίνα αποτελούν δύο από τα πιο σημαντικά γεωπολιτικά θέματα που θα αντιμετωπίσει η Χάρις.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει φέρει τις ΗΠΑ αντιμέτωπες με τη Ρωσία, με τον πρόεδρος Μπάιντεν μέχρι και το τελευταίο λεπτό της προεδρίας του να αναμένεται να ζητεί τη στήριξη της Ουκρανίας.

Η Χάρις -προτρέπουν ειδικοί σε θέματα εξωτερικής πολιτικής- θα πρέπει να συνεχίσει να στηρίζει την Ουκρανία, αλλά παράλληλα να επιδιώξει μια διαπραγματευτική λύση που θα αποτρέψει την περαιτέρω κλιμάκωση της σύγκρουσης.

Στην περίπτωση της Κίνας, η Χάρις θα πρέπει να διαχειριστεί με προσοχή τις εντάσεις γύρω από την Ταϊβάν. Αντί να εντείνει τη στρατιωτική παρουσία γύρω από την Ταϊβάν, η Χάρις θα μπορούσε να εστιάσει σε μια διπλωματική προσέγγιση που θα αποτρέπει την Κίνα από το να καταφύγει σε στρατιωτική βία, στην οποία δείχνει να είναι πρόθυμη.

Αυτή η επέκταση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας έχει φέρει τις ΗΠΑ σε μια δύσκολη θέση, όπου είναι δεσμευμένες να υπερασπιστούν περισσότερες χώρες από ποτέ. Η Χάρις καλείται, λοιπόν, εάν εκλεγεί να επαναπροσδιορίσει τις συμμαχίες των ΗΠΑ, ζητώντας περισσότερες ευθύνες και συμμετοχή από τους συμμάχους της, ιδιαίτερα στην Ευρώπη.

Στη Μέση Ανατολή, δυσκολεύουν τα πράγματα. Στρατηγικοί αναλυτές προτρέπουν τη Χάρις να επιδιώξει, εάν εκλεγεί, την αποσύνδεση των ΗΠΑ από τις συγκρούσεις στην περιοχή, αποσύροντας σταδιακά τις στρατιωτικές δυνάμεις και εστιάζοντας μόνο στην θαλάσσια ασφάλεια και την αποτροπή τρομοκρατικών επιθέσεων.

«Οι παρατεταμένες στρατιωτικές εμπλοκές στο Ιράκ, τη Συρία και την Ιορδανία δεν εξυπηρετούν πλέον τα αμερικανικά συμφέροντα» υποστηρίζεται.

Με μια νέα, ισορροπημένη προσέγγιση, η Χάρις θα μπορούσε να καθοδηγήσει την Αμερική σε έναν κόσμο όπου η διπλωματία και η συνεργασία κυριαρχούν, μειώνοντας τον κίνδυνο πολέμου και αντιμετωπίζοντας τις σύγχρονες παγκόσμιες απειλές με αποτελεσματικότητα.

Θα το κάνει; Oı άνθρωποι πάντως από τον στενό της κύκλο, υποστηρίζουν ότι «όλα θα εξαρτηθούν από τους συμβούλους της», καθώς η ίδια δεν είναι ιδιαίτερα έμπειρη σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.