Ο Σαρκοζί θέλει να γίνει Σιράκ στη θέση του Ολάντ

Αμέσως μετά την ανακοίνωση των exit-poll, ο Νικολά Σαρκοζί (Nicolas Sarkozy) δήλωσε ότι αποκλείει κάθε ενδεχόμενο συνεργασίας με τη γαλλική Αριστερά στο δεύτερο γύρο για τη συγκρότηση κοινού μετώπου κατά της ακροδεξιάς, είτε αυτή αφορά σε κοινά ψηφοδέλτια είτε σε απόσυρση των υποψηφίων του ενός, ώστε να ενισχυθούν οι υποψήφιοι του άλλου.

Όπως το έθεσε ο Σαρκοζί, οι Ρεπουμπλικανοί (Les Républicains) είναι η «μόνη δυνατή εναλλακτική» στις περιοχές όπου υπάρχει ο κίνδυνος επικράτησης του Εθνικού Μετώπου.

Από την πλευρά του, ο γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος (Partie Socialiste – PS), Ζαν-Κριστόφ Καμπαντελίς (Jean-Christophe Cambadélis) ανακοίνωσε ότι το κόμμα αποσύρει τους υποψηφίους του από τις περιφέρειες του Νορ-Πα-ντε-Καλέ / Πικαρδία (Nord-Pas-de-Calais-Picardie - NPDCP) και Προβηγκία-Άλπεις-Κυανή Ακτή (Provence-Alpes-Cote d' Azur - PACA) στον δεύτερο γύρο, ώστε να συμβάλλει στη συγκρότηση ενός «ρεπουμπλικανικού φράγματος», που θα κλείσει το δρόμο στο Εθνικό Μέτωπο.

«Στις περιοχές που κινδυνεύουν από το Εθνικό Μέτωπο όπου η αριστερά δεν ξεπερνά τη δεξιά, το Σοσιαλιστικό Κόμμα αποφασίζει να συγκροτήσει ρεπουμπλικανικό φράγμα ιδιαίτερα στο Νορ-Πα-ντε-Καλέ-Πικαρδία και στην Προβηγκία-Αλπεις-Κυανή Ακτή... Επί πέντε χρόνια, οι σοσιαλιστές δεν θα έχουν έδρες στις περιοχές αυτές», δήλωσε ο Καμπαντελίς, όπως μετέδωσε το ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Ο πρώτος γραμματέας του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ζαν-Κριστόφ Καμπαντελίς (Jean-Cristophe Cambadelis) μιλά για τις επερχόμενες περιφερειακές εκλογές στα γραφεία του κόμματος στη Rue de Solferino στο Παρίσι, στις 3 Δεκεμβρίου 2015. Τρεις ημέρες μετά, ο ελληνικής καταγωγής Καμπαντελίς ζητά «ρεπουμπλικανικό μέτωπο» κατά της ακροδεξιάς. Τα αποτελέσματα, που έφεραν το κόμμα του στην τρίτη θέση πίσω από το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν και την επανιδρυμένη κεντροδεξιά του Νικολά Σαρκοζί, είναι ένα ισχυρό ράπισμα στις πολιτικές του Φρανσουά Ολάντ, που όσο κόκκινες και αν εμφανίζονται άλλο τόσο μαύρες καταλήγουν - REUTERS/Charles Platiau

Η επανάληψη του έργου

Η κατάσταση αυτή θυμίζει τις προεδρικές εκλογές του Απριλίου-Μαΐου του 2002, όπου ο Ζαν-Μαρί Λεπέν (Jean-Marie Le Pen) κατάφερε να περάσει στον δεύτερο γύρο εις βάρος του Σοσιαλιστή υποψηφίου Λιονέλ Ζοσπέν (Lionel Jospin). Η συσπείρωση των δημοκρατικών δυνάμεων ανέδειξε για δεύτερη συνεχή φορά πρόεδρο τον Ζακ Σιράκ (Jacques Chirac) με 82%. Ο πρωθυπουργός Ζοσπέν αποφάσισε να αποσυρθεί από την πολιτική και το κόμμα ανέλαβε να οδηγήσει στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου ο Φρανσουά Ολάντ (François Hollande), πρώτος γραμματέας του PS από το 1997 (έως το 2008).

Ήταν τότε που ο Ολάντ θα αναδεικνυόταν σε κεντρική φιγούρα των Γάλλων σοσιαλιστών στα δημόσια πράγματα της χώρας. Ο Ολάντ κατάφερε να συγκρατήσει τις απώλειες των αποδυναμωμένων Σοσιαλιστών, πρωθυπουργός αναδείχτηκε ο Ζαν-Πιερ Ραφαρέν (Jean-Pierre Raffarin) που τρία χρόνια αργότερα θα παραιτούνταν μετά το «όχι» των Γάλλων στο δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα.

Μετά τη νίκη της κεντροδεξιάς συμμαχίας υπό τον γκωλικό Συναγερμό του οποίου ηγούνταν, ο Σιράκ έβαλε μπροστά τα σχέδιά του για τη δημιουργία ενός ενιαίου κόμματος της γαλλικής κεντροδεξιάς. Αυτό επισημοποιήθηκε πανηγυρικά τον επόμενο Νοέμβριο στην Ένωση για ένα Λαϊκό Κίνημα (Union pour un mouvement populaire – UMP) με πρώτο πρόεδρο τον εκλεκτό του Σιράκ και προκάτοχο του Ζοσπέν στην πρωθυπουργία, Αλέν Ζιπέ (Alain Juppé).

Από την αρχή το κόμμα έγινε πεδίο σύγκρουσης ανάμεσα στον Σιράκ και τον φιλόδοξο, ανερχόμενο υπουργό Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί, στον οποίο είχε δώσει το κρίσιμο χαρτοφυλάκιο των Εσωτερικών ελέω Λεπέν. Δύο χρόνια μετά ο Ζιπέ θα παραιτούνταν υπό το βάρος της καταδίκης του για κατάχρηση δημοσίου χρήματος, (αλλά σύντομα θα επανερχόταν στα πολιτικά πράγματα ως δήμαρχος του Μπορντώ). Ο δρόμος για τον Σαρκοζί είχε ανοίξει.

Τον Νοέμβριο του 2004, ο χαρισματικός Σαρκοζί εκλέχτηκε πρόεδρος του κόμματος με συντριπτική πλειοψηφία, παραιτούμενος από τη θέση του υπουργού Οικονομικών, του δεύτερου χαρτοφυλακίου που είχε αναλάβει στην κυβέρνηση Ραφαρέν. Έχοντας αλώσει το κόμμα του Σιράκ (σ.σ. η μεταξύ τους σχέση θυμίζει τη σχέση Α. Παπανδρέου - Σημίτη), ο Σαρκοζί έριξε όλο το βάρος του στην προετοιμασία της υποψηφιότητάς του για τις προεδρικές εκλογές του 2007, τις οποίες και κέρδισε έχοντας αφήσει το ισχυρό του νεοσυντηρητικό αποτύπωμα στα πολιτικά πράγματα της Γαλλίας.

Η ήττα των Σοσιαλιστών στις προεδρικές και κοινοβουλευτικές εκλογές του 2007 οδήγησε στην αποχώρηση του Ολάντ από τη θέση του γραμματέα των Σοσιαλιστών. Το 2012, ο Σαρκοζί έχασε την προεδρία από τον Ολάντ με μικρή διαφορά και δήλωσε ότι εγκαταλείπει την πολιτική.

Όμως, τον Σεπτέμβριο του 2014 επανήλθε στην κεντρική πολιτική σκηνή, έχοντας λίγους μήνες νωρίτερα κατηγορηθεί για διαφθορά από τη γαλλική δικαιοσύνη. Ο πρώην Γάλλος πρόεδρος διεκδίκησε με επιτυχία την προεδρία του διχασμένου UMP, το οποίο και επανίδρυσε τον περασμένο Μάιο υπό το όνομα Les Républicains, προετοιμάζοντας τη δεύτερη έφοδό του στο Μέγαρο των Ηλυσίων, όπου δεν έχει κρύψει ότι θέλει να εγκατασταθεί ο παλιός του αντίπαλος Αλέν Ζιπέ.

Η περίπτωση το Εθνικό Μέτωπο να κυριαρχήσει σε εθνικό επίπεδο δίνει την ευκαιρία στον Σαρκοζί να αυτοπροβληθεί ως το μοναδικό αξιόπιστο ανάχωμα, ηγούμενος μάλιστα μιας κεντροδεξιάς ολόδικής του πολιτικά και ιδεολογικά. Το να επιστρέψει ο Σαρκοζί στην γαλλική προεδρία για μια δεύτερη θητεία με τον τρόπο που κέρδισε τη δεύτερη θητεία του ο Ζακ Σιράκ, είναι μια ειρωνεία της ιστορίας.

Che Pen - Πηγή: REUTERS/Pascal Rossignol

Η Γαλλία περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της

Το φθινόπωρο του 2005 είχαν ξεσπάσει μεγάλες ταραχές από νεαρούς μουσουλμάνους στα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισίου και άλλων πόλεων, όταν νέοι βορειοαφρικανικής καταγωγής στην προσπάθειά τους να κρυφτούν από αστυνομική καταδίωξη κρύφτηκαν σε ηλεκτρικό σταθμό και πέθαναν από ηλεκτροπληξία. Ο υπουργός Εσωτερικών τότε Νικολά Σαρκοζί είχε προκαλέσει αλγεινή εντύπωση, κάνοντας λόγο για «αποβράσματα», ξεκινώντας μια πρωτοφανή εκστρατεία μηδενικής ανοχής και καταστολής.

Δέκα χρόνια μετά, η Γαλλία μοιάζει να περιστρέφεται γύρω από το ίδιο σημείο με τον Φρανσουά Ολάντ να κηρύττει τον πόλεμο στη Ράκα, στρατιωτικοποιώντας τα γαλλικά προάστια, τον Σαρκοζί να ζητά ρεβάνς και την Λε Πεν να μιλά για πόλεμο των πολιτισμών, θυμίζοντας σταυροφόρο της Δύσης.

Η σημερινή νίκη των ακροδεξιών εθνικιστών, στον απόηχο του τρομοκρατικού χτυπήματος από ισλαμιστές στο κέντρο της πρωτεύουσας, απλώς, διαλύει τις όποιες ψευδαισθήσεις για τα υπερδεκαετή αδιέξοδα της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Οι ζυμώσεις συνεχίζονται.

O Φρανσουά Ολάντ υποδέχεται τον αρχηγό του UMP Νικολά Σαρκοζί στο Μέγαρο των Ηλυσίων, στις 11 Ιανουαρίου 2015, λίγο πριν οδεύσουν στη πορεία ενότητας και αλληλεγγύης για τα θύματα της επίθεσης στο Charlie Hebdo. Στην Marche Republicaine (δημοκρατική πορεία) εκτιμάται ότι συμμετείχαν ένα εκατομμύριο άνθρωποι – Πηγή: Thierry Chesnot/Getty Images

O Φρανσουά Ολάντ υποδέχεται τον αρχηγό των Les Republicains Νικολά Σαρκοζί στο Μέγαρο των Ηλυσίων, στις 15 Νοεμβρίου 2015, στο πλαίσιο των συναντήσεων του Γάλλου προέδρου με τους αρχηγούς των κομμάτων, στον απόηχο των τρομοκρατικών χτυπημάτων στο Παρίσι. Η γαλλική πρωτεύουσα Παρίσι θύμιζε έρημη πόλη, καθώς εκατομμύρια άνθρωποι περιόρισαν τις μετακινήσεις τους, με τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Τα αδιέξοδα της Γαλλίας δεν οδηγούν πουθενά – Πηγή: Thierry Chesnot/Getty Images