Είναι η Παιδεία πεδίο σύγκρουσης και αντιπαράθεσης; 

Απ’ όλα όσα ακούστηκαν, είτε από τους κυβερνητικούς βουλευτές είτε από τους βουλευτές της αντιπολίτευσης όλων των κομμάτων, επί της ουσίας, για την ανάγκη δηλ. αλλαγών στην εκπαίδευση δεν μίλησε ουδείς, πέραν των προφανών για το αν πρέπει ή όχι τα πανεπιστήμια να έχουν αστυνομία για την προστασία φοιτητών και καθηγητών από βανδαλισμούς και για το αν πρέπει να υπάρχει κάρτα εισόδου για έλεγχο στα πανεπιστημιακά ιδρύματα.

Για την ταμπακέρα δεν μίλησε σχεδόν κανένας -συνειδητά ή όχι- και αναρωτιέται ο απλός πολίτης εάν το ζητούμενο είναι μόνο το θέμα της ασφάλειας στα πανεπιστήμια, στο οποίο επικεντρώθηκε όλη η αντιπαράθεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης και δεν συζητήθηκε η ουσία, δηλαδή το περιεχόμενο των σπουδών.

Το θέατρο του παραλόγου σε όλο του το μεγαλείο κάθε φορά που κάποιος, είτε κυβερνητικός βουλευτής είτε από την αντιπολίτευση, πήγαινε να πει κάτι για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης αμέσως η συζήτηση γινόταν ανιαρή. Παρότι η Νίκη Κεραμέως, η υπουργός Παιδείας, ήταν όλες αυτές τις ημέρες εκεί και παρακολουθούσε τις ομιλίες, ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, ήταν αυτοί που προσπάθησαν κάτι να πουν για το αν πρέπει να υπάρχει αναβάθμιση των σπουδών στα πανεπιστήμια της χώρας.

Όλη η συζήτηση επικεντρώθηκε στο θέμα της ανομίας, που σαφώς είναι κυρίαρχο ως θέμα και αναλώθηκε επίσης στους μπαχαλάκηδες και στο αν πρέπει να υπάρχει έλεγχος από τις πρυτανικές αρχές ή από την αστυνομία.

Τα επιχειρήματα της κάθε πλευράς υποστηρίχτηκαν με πάθος πολλές φορές και με ένταση από τους ομιλητές, όμως κανείς δεν μίλησε με έμφαση για την ανάγκη να αναβαθμιστεί η Παιδεία, να υπάρχουν συγγράμματα, να υπάρξουν σχολές που αναδεικνύουν την επιστήμη και προσφέρουν πτυχία αναγνωρισμένα στο εξωτερικό.

Τα πανεπιστήμια έχουν ανάγκη από έμψυχη και τεχνική υποστήριξη, έχουν ανάγκη από επιπλέον πόρους, έχουν ανάγκη από χρήματα τα οποία θα δίνονται στην έρευνα και δεν έχουν ανάγκη μόνο τον έλεγχο, για το ποιος μπαίνει και φεύγει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και αυτό δεν χρειάζεται.

Κάπως πήγαν να πουν ορισμένοι για το περιεχόμενο της αναβάθμισης στα πανεπιστήμια. Όσοι είχαν σχέση με αυτά, είτε είναι καθηγητές, είτε έχουν περάσει από την εκπαιδευτική διαδικασία και παρότι οι εγγεγραμμένοι βουλευτές που μίλησαν ήταν πάνω από 150, ελάχιστοι ήταν αυτοί που κάπως προσέγγισαν το θέμα, δείχνοντας κάπως να γνωρίζουν από μέσα τι συμβαίνει.

Θα περίμενε κανείς μία τέτοια συζήτηση με τόσους ομιλητές και τόσες ώρες εξαντλητικές για ένα νομοσχέδιο τόσο πολύ σοβαρό όπως είναι της παιδείας να μιλούσαν για την ουσία του θέματος και να συμφωνούσαν για το τι πρέπει να γίνει. Να συμφωνούσαν σε κοινές δράσεις που θα είχαν την αναβάθμιση των σπουδών και της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

Όμως, αντί αυτών, οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- επικεντρώθηκαν στις κόντρες στην σύγκρουση την αντιπολιτευτική και στην στείρα αντιπαράθεση. Κάτι, δηλαδή, που τα τελευταία 30 χρόνια συμβαίνει στην πολιτική σκηνή με φόντο όχι μόνο τα πανεπιστήμια αλλά και τα άλλα σπουδαία θέματα της κοινωνίας.

Δυστυχώς!