Δεκαπενταύγουστος στο εγκαταλειμμένο χωριό της Κουμαριάς Τρικάλων

Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί κατά τις 7:30. Ο δρόμος από τα Τρίκαλα ήταν στην αρχή γεμάτος ευθείες ανάμεσα σε διάφορα χωριά του κάμπου και χωράφια γεμάτα καπνά, καλαμπόκια και βαμβάκια, ενώ όταν άρχισαν οι στροφές ανταμωθήκαμε με κοπάδια από βοοειδή στις άκρες του δρόμου και διάσπαρτα μαντριά με τα χαρακτηριστικά τσοπανόσκυλα να τα φυλάνε.

Μετά από αρκετή ώρα συναντήσαμε μία ταμπέλα που έδειχνε ένα χωματόδρομο και μέσα από τις μπαλοθιές που την είχαν παραμορφώσει διάβαζες το όνομα του χωριού, «Κουμαριά». Μετά από τρία χιλιόμετρα ενός κακοτράχαλου χωματόδρομου ξεπρόβαλαν μπροστά μας τα ερείπια του χωριού. Διάσπαρτα πετρόχτιστα σπίτια, μισογκρεμισμένα, το σχολείο και στην κορυφή η εκκλησία.

Περίπου τριακόσιοι Κουμαριώτες και Αγρελιώτες μαζεύτηκαν σε αυτό το αντάμωμα να παρακολουθήσουν τη λειτουργία και μετά την αρτοκλασία να καθίσουν στα τραπέζια όπου σερβίρεται προβατίνα με κριθαράκι και κρασί. Ο εορτασμός της Παναγίας δεν πραγματοποιείται όπως σε άλλα μέρη της Ελλάδας με πανηγύρια και χορούς, άλλα ήσυχα και κατανυκτικά. Κατά τη διάρκεια του φαγητού ακούγονταν ψαλμωδίες και μόνο μετά το πέρας αυτού όσοι είχαν μείνει χόρεψαν τα χαρακτηριστικά μπεράτικα τραγούδια της περιοχής.

Η Κουμαριά κάνει την εμφάνισή της στον χάρτη στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όταν οι κάτοικοι της Νέας Σμόλιας μετακινήθηκαν τρία χιλιόμετρα ορεινότερα. Εικάζεται ότι το καλύτερο κλίμα στη νέα θέση ήταν ο λόγος μετακίνησης. Από το 1910 μέχρι το 1978 η Κουμαριά έφτασε να μετρά περίπου 400 κατοίκους και είχε το δικό της σχολείο. Η αστυφιλία που άρχισε μετά την κατοχή και τον εμφύλιο άδειασε σταδιακά το χωριό και το 1978 εγκατέλειψε μέχρι και ο τελευταίος κάτοικος.

Οι περισσότεροι κάτοικοι έφυγαν για την κοντινή Αγρελιά, τα Τρίκαλα, τη Λάρισα, την Αθήνα και το εξωτερικό. Έκτοτε η βλάστηση κατάπιε κυριολεκτικά τα μονοπάτια, την πλατεία και τα κτήρια που ζούσαν οι κάτοικοι. Περιπλανήθηκα λίγο ανάμεσα στα σπίτια και προσπαθούσα να φανταστώ πώς να ήταν η ζωή σε ετούτο το μέρος του κόσμου.

Η εκκλησία που χτίστηκε το 1908 μετά την εγκατάλειψη του χωριού συντηρήθηκε και συντηρείται από τη Μητρόπολη. Με ορμητήριο αυτή λοιπόν, και με αφορμή τον εορτασμό της Παναγίας τα παιδιά του τότε που γέμιζαν με φωνές τους δρόμους του χωριού, επιστρέφουν μία φορά τον χρόνο με τις οικογένειές τους και από το ύψωμα της εκκλησίας κοιτάζουν τα ερείπια των σπιτιών που μεγάλωσαν.

PHOTO 1 / 27

Photo 1/27

Photo 2/27

Photo 3/27

Photo 4/27

Photo 5/27

Photo 6/27

Photo 7/27

Photo 8/27

Photo 9/27

Photo 10/27

Photo 11/27

Photo 12/27

Photo 13/27

Photo 14/27

Photo 15/27

Photo 16/27

Photo 17/27

Photo 18/27

Photo 19/27

Photo 20/27

Photo 21/27

Photo 22/27

Photo 23/27

Photo 24/27

Photo 25/27

Photo 26/27

Photo 27/27