Άνθρωποι, σημεία και στιγμές, με το φακό του Χάρη Παπαδημητρακόπουλου

Πέμπτη, 11 Απριλίου 2019 08:35

Έχω ζητήσει αρκετό καιρό από το Χάρη να μου επιτρέψει να χρησιμοποιήσω τη δουλειά του, όχι την επαγγελματική τόσο, όσο την «άλλη», αυτή μέσα από την οποία τον γνώρισα καλύτερα. Τις φωτογραφίες που τραβάει στο δρόμο. Σήμερα είναι η κατάλληλη μέρα για να το κάνω…

Ο Χάρης Παπαδημητρακόπουλος είναι ένας από τους πιο γνωστούς επαγγελματίες φωτογράφους στη χώρα, έχει φωτογραφίσει κυριολεκτικά τους πάντες, έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα περιοδικά και η δουλειά του είναι παντού. Κανονικά, δεν έχεις παρά να ανοίξεις ένα περιοδικό, από την εποχή του «Ταχυδρόμου» κιόλας, και θα τον δεις σε κάθε τεύχος, με τα πολύ χαρακτηριστικά πορτραίτα του, τα οποία παρ ότι στημένα, μοιάζουν πάντα σαν να αιφνιδίασαν με κάποιον ευχάριστο τρόπο τους πρωταγωνιστές τους. Ο Χάρης αγαπούσε πάντα τη φωτογραφία και ξεκίνησε να φωτογραφίζει επαγγελματικά στα 18 του, παρότι σπούδασε σκηνοθεσία και φωτογραφία του κινηματογράφου. Έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και έχει κάνει δύο ατομικές: Η έκθεση «Ground Zero – Η Νέα Υόρκη ένα χρόνο μετά» παρουσιάστηκε στην ελληνο-αμερικανική Ένωση και την είδαν περισσότεροι από 3.500 άνθρωποι στις 9 μέρες που διήρκεσε. Η δεύτερη είχε τον τίτλο «Χέρια» και το θέμα της ήταν αυτό ακριβώς: Τα ανθρώπινα χέρια με τη δική του ματιά.

31907369 954453901393091 8701579964757049344 n 003

Ο Θανάσης Βέγγος. Αδημοσίευτη φωτογραφία από τα γυρίσματα της ταινίας "Ψυχή βαθιά". (@Χάρης Παπαδημητοακόπουλος)

Πέρα από την επαγγελματική του δουλειά, κάθε μέρα, στο λογαριασμό του στο facebook ο Χάρης δημοσιεύει φωτογραφίες που τραβάει στο δρόμο, στις παραλίες, στις βόλτες του, ανθρώπους, σπίτια, τη θάλασσα, το φεγγάρι, μια στιγμή έτσι, μια στιγμή αλλιώς, χρώμα, φως, ένα μικρό τίποτα που γίνεται κάτι… Τραβάει αχόρταγα, αυτή την αίσθηση σου δίνει και ίσως δεν είναι και πολύ λάθος αίσθηση.

54523909 1179137478924731 69018616913199104 o

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος πίσω από τη θεατρική σκηνή (@Χάρης Παπαδημητρακόπουλος)

Πάντα συνοδεύει τις φωτογραφίες του με ένα τραγούδι. Συχνά, αν και όχι πάντα και με μια μικρή λεζάντα. Δική του, δικά του όλα. Και, όπως πάντα, όλα μαζί λένε μια ιστορία. Στο όλο της, η ιστορία είναι απλή και είναι αυτή και θα την πει ο ίδιος, παρ’ ότι «δεν το ‘χω με τις λέξεις, πιο πολύ με την εικόνα»:

«Tα πραγματικά μου γενέθλια είναι σήμερα. Στις 9 Απριλίου του 2014 ο χρόνος μου μηδένισε και την ίδια στιγμή ξανάρχισε, βγαίνοντας ευτυχώς αλώβητος από μία δύσκολη περιπέτεια υγείας. Αν φτάσεις σχεδόν μέχρι το τέλος καταλαβαίνεις πως όλοι οι φόβοι αποτυχίας, όλα τα ρίσκα και όλες οι προσδοκίες εξαφανίζονται. Αν φτάσεις μέχρι εκεί-και τη γλυτώσεις-δεν πέφτεις ποτέ ξανά στην παγίδα να φοβηθείς πως κάτι έχεις να χάσεις. Είσαι ήδη ελεύθερος βαρών, δεν υπάρχει λόγος να μην ακολουθήσεις την καρδιά σου.

Αυτό κάνω».