Ο Αντώνης Φωνιαδάκης αποκαλύπτει τα τοπία μιας νέας εποχής στη Λυρική

Φέρνοντας σε δημιουργικό διάλογο διαφορετικά στιλ του νεοκλασικού μπαλέτου το σπονδυλωτό τρίπτυχο "Τοπία" κατάφερε να ανοίξει ένα νέο δρόμο στην καλλιτεχνική ταυτότητα του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Μπαλέτου της ΕΛΣ, Αντώνη Φωνιαδάκη να αποπλανεί τους πάντες σε μια συνέργεια με τον έως πρότινος διευθυντή του Μπαλέτου της Όπερας των Παρισίων Μπενζαμέν Μιλπιέ και τον Βρετανό χορογράφο Ντάγκλας Λη.

Με το κουδούνι των "Τοπίων" να είναι ένας ήχος του λαμπερού παρελθόντος που υπόσχεται ένα πιο τολμηρό μέλλον αναζητήσαμε με τη συνδρομή του Αντώνη Φωνιαδάκη το νόημα πίσω από το χορό. Ήταν πρόθυμος να μας ξεναγήσει στον κόσμο των δονήσεων και των παλμών με χειρουργική μαεστρία και πειθαρχία πρωταθλητή. Απλός και συνάμα σύνθετος, με την αυθεντικότητα ενός Κρητικού και την πειθαρχία ενός Παριζιάνου, ο Φωνιαδάκης εκπέμπει ηλεκτρισμό.

Παραθέτοντας προσεκτικά τα λόγια του ως χορογραφία των σκέψεων που μετουσιώνει στη σκηνή ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής έχει την γνώση που μετουσιώνει, αντοχές και δυνάμεις που γνωρίζει και αναγνωρίζει και ένα μυαλό ατίθασο. Άλλωστε το βιογραφικό του μαρτυρεί έναν δημιουργό του Λυρικού Θεάτρου που ανακαλύπτει εδώ και χρόνια τα όρια και τα τοπία του προχωρώντας με βήματα μετρημένα στο μέλλον.

@Sydney Dance Company

Γιατί επέλεξες να κάνεις την πρεμιέρα σου στη νέα έδρα της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ με μία τριλογία;

“Είναι μια κατεύθυνση που θέλω να δώσω στην ομάδα. Να υπάρχουν προγράμματα που θα δίνουν τη δυνατότητα στο κοινό να ανακαλύψουν διαφορετικές δουλειές μέσα σε μια βραδιά. Θέλω να εισάγω μια πολιτική και μια γραμμή που είναι πολυσύχναστη στις όπερες και στα θέατρα του εξωτερικού. Βραδιές για ομάδες ρεπερτορίου όπως είναι η δική μας. Μέσα στη διάρκεια μιας βραδιάς και οι χορευτές καλούνται να συνεργαστούν με διαφορετικούς χορογράφους και να χορέψουν διαφορετικά στιλ αλλά και οι θεατές να δουν μια διαφορετική γραφή μέσα στην ομάδα. Δεν πρόκειται για κάτι εύκολο. Οι χορευτές πρέπει να είναι ικανοί, δυναμικοί, δυνατοί και γρήγοροι για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν σε ένα τόσο απαιτητικό πρόγραμμα. Η ζωή του χορευτή δεν είναι εύκολη”.

Ποιές ομοιότητες και ποιές διαφορές διακρίνεις ανάμεσα σε σένα και τους δύο συνεργούς σου, τον Μπενζαμίν Μιλπιέ και τον Ντάνιελ Λη;

“Μια μεγάλη ομοιότητα είναι πως και οι τρεις μας έχουμε μια χορογραφική γλώσσα η οποία ξεκινά από την κλασική παιδεία. Δεν είμαστε χορογράφοι που έχουμε τελείως διαφορετικούς ορίζοντες ή διαφορετική προέλευση σε θέμα εκπαίδευσης. Έχουμε όλοι υπηρετήσει το νεοκλασικό χορό και κατά κάποιο τρόπο και οι τρεις μας χρησιμοποιούμε λεξιλόγιο και μοτίβα, ασχέτως με το πώς ο καθένας τα εξελίσσει για να τους δώσει ένα προσωπικό χρώμα, που είναι βασισμένα πάνω στον κλασικό χορό. Αυτό είναι μια πολύ μεγάλη ομοιότητα. Άλλη μία είναι πως και οι τρεις μας είμαστε χορογράφοι που μας αρέσει να δουλεύουμε πάνω σε μουσικές. Στα συγκεκριμένα έργα η μουσική είναι η αρχή μας για να εμπνευστούμε και όχι το αντίστροφο. Θα έλεγα λοιπόν ότι και οι τρεις μας έχουμε αυτή τη ‘συγγένεια’.

Η διαφορά μας είναι στο στιλ με το οποίο προσεγγίζουμε την τέχνη μας.

Έχουμε μεν κοινή γλώσσα, η βάση μας είναι η ίδια καθώς πάντα ξεκινάμε από την κλασική παιδεία αλλά τελικά το πώς το κάθε προϊόν μεταφράζεται τόσο εικαστικά όσο και τεχνικά επάνω στη σκηνή είναι τελείως διαφορετικό. Δηλαδή ο κύριος Λη έχει μία πειθαρχημένη κίνηση, μία φωτογραφική τοποθέτηση των κορμιών στο χώρο. Έχει μια λιτή γραφή με κίνηση που αναπνέει. Ο κύριος Μιλπιέ στο συγκεκριμένο κομμάτι έχει ένα λυρισμό και ένα παιχνίδισμα στη μουσική του Μπαχ γιατί είναι πολύ ευαίσθητη. Κι εγώ απ’ την άλλη έχω μία πιο μαξιμαλιστική διάθεση όπου δεν υπάρχει εμπόδιο είτε χρονικό είτε χωροταξικό. Και οι τρεις μας έχουμε κοινά σημεία έναρξης αλλά παρόλα αυτά το τελικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά διαφορετικό”.

Τι χρώμα θα είχε το δικό σου κομμάτι;

“Ένα πολύ ωραίο, πολύ βαθύ κόκκινο”.

Είχες πει κάτι στο παρελθόν για την επιλογή του Shaker Loops. Ότι η χορογραφία ταιριάζει με τον αναβρασμό της εποχής μας. Το υποστηρίζει και σήμερα;

“Το Shaker Loops αποτελεί ρεπερτόριο για τη Λυρική. Το έκανα για πρώτη φορά πριν 2,5 χρόνια στο μπαλέτο της Λωρραίνης στη Γαλλία και πάνω στην κουβέντα που έκανα τότε, γεννήθηκε αυτή η φράση γιατί πρόκειται πραγματικά για μια πολύ άναρχη μουσική. Έχει αναβρασμούς, εκρήξεις και συσπάσεις πολύ σχιζοφρενικές.

Ωστόσο δεν ‘έστησα’ το έργο για να γίνει ένας καθρέφτης του τι ζούμε. Αλλά όταν το έφτιαχνα και το έβλεπα και στην κυριολεξία με τυραννούσε με την πάλη που έχει μέσα του, καθώς αντιλαμβανόμουν και την πάλη που κάνουν οι χορευτές γιατί μπαίνουν σε μια μάχη σώμα με σώμα με τους συνάδελφούς τους αλλά και με τη μουσική το Shaker Loops μου θύμισε την κοινωνική πάλη, τον αναβρασμό.

Tο είπα τότε και το λέω και τώρα -παρόλα αυτά το λέω λίγο μεταφορικά. Το έργο δεν είναι ένα σχόλιο επάνω στα σημεία των καιρών, δεν είναι αυτός ο στόχος του. Ούτε έχει γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε να εκφράζει τις συνθήκες και τις καταστάσεις που ζούμε. Πρόκειται όμως για μια μία απαιτητική παρτιτούρα. Μία γροθιά για το χορευτή γιατί περνάει από διακυμάνσεις συνοπτικές. Σε αυτό το έργο οι χορευτές είναι στο κόκκινο”.

Ξεκίνησες με το Links, μας μετέφερες σε ένα Γαλαξία και τώρα μας οδηγείς σε νέα Τοπία. Υπάρχει μία θεματική, μια κοινή γραμμή αφήγησης που μας αποκαλύπτεται σιγά σιγά ή είναι τυχαίες οι επιλογές των αφηγήσεών σου;

“Στο Links δεν ήμουν καλλιτεχνικός διευθυντής της ομάδας. Ήμουν ένας χορογράφος που με κάλεσαν και επιμελήθηκα το project μετά από συζήτηση με την τότε διεύθυνση. Όταν πλέον έγινα καλλιτεχνικός διευθυντής έπρεπε να καταλήξω στο πλάνο για το 2016-2017 μέσα σε ένα πανικό μικρής διάρκειας –μόλις 3-4 μηνών από τότε που ανέλαβα. Ομολογώ πως το χρονικό περιθώριο ήταν πολύ μικρό για να δημιουργηθεί ένας συγκεκριμένος αφηγηματικός άξονας.

Όφειλα να σεβαστώ το ρεπερτόριο της ομάδας και να αρχίσω να κάνω εμβόλιμες παρεμβάσεις τόσο για την τεχνική όσο και για την καλλιτεχνική αναβάθμιση. Άρα ο άξονάς μου ήταν να επιλέξω έργα τα οποία θα με βοηθούσαν στο να ξεκινήσω ένα νέο κεφάλαιο.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν οι ανάγκες της ομάδας, οι ελλείψεις της και η ανάγκη να σχηματίσω γρήγορα ένα πρόγραμμα για τη σεζόν που τρέχει τώρα.

Με αφορά η αναβάθμιση, ο εμπλουτισμός του ρεπερτορίου και η επαφή των χορευτών αλλά και του κοινού της Λυρικής Σκηνής με τάσεις και χορογράφους οι οποίοι δημιουργούν στο σήμερα και είναι στο προσκήνιο των εξελίξεων στα Λυρικά Θέατρα ανά τον κόσμο. Οι άξονες μπορεί να διαφέρουν κάθε φορά ανάμεσα στις σεζόν αλλά το κύριο σημείο παραμένει το ίδιο”.

Τί έχεις κρατήσει από τις ποιότητες της Ελλάδας και τι έχεις πετάξει από πάνω σου όντας ένας πολίτης διττός; Πόσο Γάλλος ή πόσο Έλληνας είσαι;

Έφυγα σε μια πολύ τρυφερή ηλικία, αλλά αυτό που έφερα από την Ελλάδα ήταν αυτός ο συναισθηματισμός και η ιδιοσυγκρασία ενός νέου παιδιού. Η οικογένεια μου, οι φίλοι μου... Αυτά κουβάλησα έξω. Δεν είχα χρόνο να ‘μολυνθώ’ από κάποιες συνήθειες”.

H κληρονομιά και το αύριο. Ας μιλήσουμε λίγο για το σχήμα που παρέλαβες και την κληρονομιά που θέλεις να αφήσεις.

“Παρέλαβα ένα οργανισμό και μια ομάδα που προυπήρχε. Εγώ έχω ένα σχήμα στη Γαλλία το οποίο το έχω χρησιμοποιήσει πολλές φορές με έργα δικά μου αλλά μιλάμε για μια μικρή ομάδα με παραγωγές μάξιμουμ 10 άτομα, μιλάμε για χορευτές που είναι και λειτουργούν ως freelancers.

Καθήκον μου είναι να καταλάβω, να αποκωδικοποιήσω και να βοηθήσω το μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνή να αναπτυχθεί, να συνεχίσει με τη δική μου αισθητική άποψη, με τη δική μου καλλιτεχνική γραμμή. Αυτό είναι και το στίγμα ενός καλλιτεχνικού διευθυντή. Έχουμε ως ένα βαθμό την υποχρέωση να είμαστε σε επαφή με κάποια στάνταρ πράγματα αλλά παρόλα αυτά δίνουμε το δικό μας χρώμα, τη δική μας τοποθέτηση, το δικό μας σπόρο για να εξελιχθεί κάτι στο μέλλον.

Οι όποιες αλλαγές ελπίζω ότι θα φανούν όταν πραγματικά τελειώσει η τριετής θητεία μου. Στόχος μου η ομάδα να ανανεωθεί εκ των έσω, πρωτίστως ηλικιακά.

Ένα από τα μεγάλα θέματα αυτή τη στιγμή στην ομάδα είναι το συνταξιοδοτικό που είναι στα 68 ενώ σε άλλες όπερες του κόσμου ένας μέσος όρος συνταξιοδότησης των χορευτών είναι στα 42 με 45. Η Όπερα του Παρισίου για παράδειγμα χαιρετάει τους συνεργάτες της στα 42 τους χρόνια και τώρα σκέφτεται να το πάει στα 40. Μια μεγάλη ανάγκη είναι να μπει νέο αίμα στην ομάδα γιατί πραγματικά το χρειάζεται.

Ο μεγαλύτερος μου στόχος είναι να μπορώ να πω ότι η ομάδα μου ανοίγει το ρεπερτόριο της σε διαφορετικές γραφές, τόσο σε νεοκλασικά έργα όσο και μοντέρνες παραγωγές ώστε να είναι ευέλικτη και ευμετάβλητη, να μπορεί να υπηρετήσει το οποιοδήποτε από τα παραπάνω στιλ με άνεση και ευκολία”.

Τι είναι ο χορός για εσένα;

“Για μένα ο χορός ξεκίνησε από την Κρήτη με παραδοσιακούς χορούς του νησιού μου.

Όταν παλιότερα λέγαμε ‘παιδιά πάμε να χορέψουμε’ εννοούσαμε πάμε να μαζευτούμε και να παραδοθούμε στους κρητικούς χορούς που είναι ευαίσθητοι όταν πρέπει και ταυτόχρονα πολύ έντονοι.

Ο χορός έχει κάτι πρωτόγνωρο. Είναι ένας παλμός, ο οποίος σε παίρνει και θες δε θες, σε βγάζει πέραν του καθημερινού. Όχι ότι το καθημερινό είναι απαραίτητα κάτι κακό αλλά το να σηκώνομαι από μια καρέκλα και να κάθομαι σε μια άλλη, δε θα το έλεγα χορό.

Σήμερα έχουμε μπει σε ένα πλαίσιο που απλά το να καθίσω με μια καρέκλα ή να πιάσω ένα ποτήρι με μία καλαισθησία, έχει μπει στο πλαίσιο ότι “μπορώ ενδεχομένως να το κάνω στη σκηνή”, να το αποκαλέσω χορογραφία.

Αλλά όταν μιλάμε για ένα καθαρό χορευτικό σαν αυτό που κάνει ένα παιδί, ένας γέρος, ένα σώμα οποιασδήποτε ηλικίας, σε μια άδεια πλατεία καθώς κινείται γιατί κάτι το δονεί, γιατί κάτι του δίνει χαρά ή γιατί απλά εκφράζεται, μιλάμε για μια συνθήκη εκτός καθημερινής δράσης. Ο χορός είναι ένα παραμύθι, μία εσωτερική δόνηση που σε κάνει να μεταμορφώνεσαι σε κάτι που δε το κάνεις αναγκαστικά για να επιβιώσεις.

Όταν σκέφτομαι το χορό σκέφτομαι ένα μουσικό πομπό που απλά σε συνεπαίρνει και αρχίζεις και δονείσαι. Για μένα αυτό είναι χορός".

Πηγαίνεις ακόμη και σήμερα στα πανηγύρια;

“Εννοείται. Παρακολουθώ, χορεύω. Θεωρώ ότι τα πανηγύρια είναι η βάση των πραγμάτων πάντα και πολλές φορές με έχει εκπλήξει το γεγονός πως όλα είναι τόσο απλά αλλά τόσο δυνατά. Γιατί εντάξει, στο νεοκλασικό, στο κλασικό και στο μοντέρνο έχω μάθει να ‘κεντάω’ πολύ σύνθετα και πιο εντυπωσιακά αλλά όταν ξαναβλέπεις πάλι την απλή μορφή, την απλή αίσθηση έκφρασης, όταν παρακολουθείς πώς ένας χορός τόσο απλός όπως για παράδειγμα ο χοροπηδηχτός στην Κρήτη αναδύεται σε κάτι μεταφυσικό στην πορεία, ε αυτό σε ξεπερνάει.

Με το χορό γίνεσαι εκστατικός. Εκπέμπεις, παρασύρεσαι, έχεις το προσωπικό σου στιλ, ακόμη ένα τόσο δα μικρό παραπάτημα σε κάνει αυτό που είσαι εσύ.

Είναι απίστευτο. Πάντως προσπαθώ ακόμη να καταλάβω τι είναι χορός. Ενδεχομένως, όλα είναι χορός. Τα πάντα είναι χορός. Ο χορός είναι ένα μικροκύτταρο το οποίο πάλλεται από μία δόνηση. Αυτό το πράγμα. Τουλάχιστον αυτή είναι η αρχή του”.

Τα Τοπία είναι πλέον χθεσινά. Τι φέρνει το άμεσο μέλλον πέρα από την Εθνική Λυρική Σκηνή;

"Πάρα πολλά. Γενικά συνδυάζω τα καθήκοντά μου με τη διεύθυνση της Λυρικής με τα καθήκοντά μου ως ελεύθερος επαγγελματίας χορογράφος στο εξωτερικό. Τώρα ετοιμάζω μία δουλειά στo Λονδίνο με τη Rambert Dance Company, με τα Ballet de Flanders στο Βέλγιο, το Βallets Jazz de Montreal του Καναδά, το Βale de la Cidade στο São Paulo της Βραζιλίας, το Βallet de Saarlandischen της Γερμανίας ενώ παράλληλα περιοδεύουν δουλειές μου με το Aterballetto της Ιταλίας, το Ballet du Grand Theatre de Genève της Ελβετίας και την ομάδα χορού Gauthier Dance στη Γερμανία."

Η συνέντευξη έχει κλείσει με ένα οργιώδες πρόγραμμα ενός άντρα που δουλεύει συνέχεια, ως πομπός, ως δέκτης. Ως παλμός που σε συνεπαίρνει. Έχω πιει το απεριτίφ μου, έχει τελειώσει τον καφέ του, κουνάω το καλαμάκι στο άδειο ποτήρι και καταλαβαίνω ότι όλα είναι χορός, ο ρυθμός υπάρχει παντού και ο Φωνιαδάκης είναι εδώ για να τον τιθασεύσει ή να αφεθεί επάνω του με την ασφάλεια ενός μαέστρου της κίνησης.

Πώς βγάζεις άκρη μέσα σε όλη αυτή τη δημιουργική καταιγίδα; τον ρωτάω, εμφανώς προβληματισμένος με την σιγουριά μου ότι το 1/5 όλων όσων είπε παραπάνω θα εξασθενούσε το 97,5% όλων μας.

"Είναι λίγο σπαζοκεφαλιά αλλά πάντα αν θέλεις θα βρεις τον τρόπο". Κυρίες και κύριοι, η ηχώ του Αντώνη Φωνιαδάκη μας παραδίδεται

Ο Αντώνης Φωνιαδάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ιεράπετρα της Κρήτης. Ξεκίνησε την εκπαίδευση του με τη Νίκη Παπαδάκη. Από το 1990 έως το 1992 φοίτησε στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης (ΚΣΟΤ) και πριν την αποφοίτησή του έλαβε την υποτροφία Μαρία Κάλλας, για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Σχολή Ρούντρα-Μπεζάρ της Λωζάννης έως το 1994.

Ως χορευτής έχει συνεργαστεί με το Μπαλέτο Μπεζάρ Λωζάννης (1994/6) υπό τη διεύθυνση του Μωρίς Μπεζάρ, το Μπαλέτο της Όπερας της Λυών (1996-2002) υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Λούκου, το Saburo Teshigawara / Karas Co. (2004) υπό τη διεύθυνση του Σαμπούρο Τεσιγκαουάρα, καθώς και με τη δική του ομάδα χορού Apotosoma.

Κατά τη διάρκεια της συνεργασίας του με τις ομάδες αυτές ως χορευτής ερμήνευσε χορογραφίες των Μαγκύ Μαρέν, Γίρζι Κύλιαν, Ουίλλιαμ Φόρσαϊθ, Ντομινίκ Μπουαβέν, Νάτσο Ντουάτο, Ματς Εκ, Μωρίς Μπεζάρ, Οχάντ Ναχαρίν, Φρεντερίκ Φλαμάντ, Μπιλ T. Τζόουνς, Ερβέ Ρομπ, Τέρο Σααρίνεν, Λιονέλ Χος, Γιοάχιμ Σλόμερ, Τζων Τζασπέρση, Σαμπούρο Τεσιγκαουάρα.

Ως χορογράφος έχει συνεργαστεί με: Βασιλικό Μπαλέτο Νέας Ζηλανδίας, Ομάδα Χορού Σύδνεϋ, Aterballetto (Εθνικό Ίδρυμα Χορού, Ρέτζο Εμίλια Ιταλίας), Μπαλέτο Λουκέρνης, Εθνικό Χορογραφικό Κέντρο-Μπαλέτο Λωρραίνης, Ομάδα Χορού Μάρθας Γκράχαμ, Σύγχρονο Μπαλέτο Cedar Lake, Μπαλέτο Γενεύης, Μπαλέτο Όπερας Λυών, Τζαζ Μπαλέτα Μοντρεάλ, Μπαλέτο Βέρνης, Μπαλέτο Εθνικής Όπερας στο Ρήνο, Maggio Danza, Εθνική Ομάδα Χορού Ουαλλίας, Dansgroep Άμστερνταμ, Σύγχρονο Χοροθέατρο Κωνσταντινούπολης, Ανδρική Ένωση Cia Βραζιλίας, Μπαλέτο του Δημοτικού Θεάτρου Σάο Πάολο, Ομάδα Χορού Ελσίνκι Φινλανδίας, Μπαλέτο Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, Ομάδα Χορού Μπενζαμέν Μιλπιέ (ΗΠΑ), Μπαλέτο Ουάσινγκτον, Μπαλέτο Μπεζάρ Λωζάννης, Ballet Junior Γενεύης, Hellenic Dance Company, Aνώτατο Εθνικό Ωδείο Μουσικής και Χορού Λυών, Διεθνή Ακαδημία Χορού Κοπεγχάγης.

Έχει χορογραφήσει παραγωγές όπερας όπως Κάστωρ και Πολυδεύκης του Ζαν-Φιλίπ Ραμώ (Θέατρο Ηλυσίων Πεδίων, Παρίσι), Οι Βορεάδες του Ζαν-Φιλίπ Ραμώ (Εθνική Όπερα στο Ρήνο) και Το τραγούδι του δέρματος του Κλάουντιο Αμπροζίνι (GRAME, Εθνικό Κέντρο Μουσικής Δημιουργίας Λυών). Το 2014 συνεργάστηκε ως κινησιολόγος με τον Ντάρεν Αρονόφσκι στην ταινία του Νώε.

Έλαβε το βραβείο Danza and Danza ως Kαλύτερος χορογράφος του 2012 στην Ιταλία για την χορογραφία Οι γάμοι στο Maggio Danza (Μουσικός Φλωρεντινός Μάης).

Παράλληλα με την πορεία του ως χορευτής και χορογράφος, παραδίδει σεμινάρια διδάσκοντας την προσωπική του τεχνική. Τα σεμινάρια έχουν πραγματοποιηθεί σε φορείς και χώρους όπως: Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, Στούντιο χορού DAN.C.CE και Baile de Barrio στην Αθήνα, DOCK11 στο Βερολίνο, Εθνικό Κέντρο Χορού και Ανώτατο Εθνικό Ωδείο Μουσικής και Χορού Λυών, Dansgroep Άμστερνταμ, Στούντιο Χέννυ Γύριενς Άμστερνταμ, Kuopio Dance Festival, Εθνικό Χορογραφικό Κέντρο Λωρραίνης, Στούντιο Χορού Μάρθας Γκράχαμ, Κέντρο Χορού Μπρόντγουαιη.

Το 2003 δημιούργησε τη δική του ομάδα χορού Apotosoma στη Λυών. Παραγωγές της έχουν παρουσιαστεί σε Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Γερμανία, Αγγλία και Αμερική. Έως σήμερα η ομάδα έχει παρουσιάσει επτά παραγωγές: Sensitive Screens Skins Intervals, USE, Rite of Spring, All Things Are Quite Silent, Romeo and Juliet, Wisteria Maiden, Priority.

Από τον Σεπτέμβριο του 2016 ο Αντώνης Φωνιαδάκης αναλαμβάνει καθήκοντα Διευθυντή του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.