Έφυγε από τη ζωή η κορυφαία Αμερικανίδα χορογράφος Tρίσα Μπράουν

Η Aμερικανίδα χορεύτρια και χορογράφος Τρίσα Μπράουν (γενν. 1936, Αμπερντίν, Ουάσινγκτον) σπούδασε χορό στο Mills College κι εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη όπου, τη δεκαετία του 1960, μαζί με τους Υβόν Ράινερ, Στηβ Πάξτον, Σιμόν Φόρτι (χορός) αλλά και τον Τζον Κέητζ (μουσική), τον Ρόμπερτ Ράουσενμπεργκ (εικαστικά) άνοιξαν νέους δρόμους, αμφισβητώντας τα σύνορα ανάμεσα στις τέχνες.

Ιδρυτικό μέλος της πρωτοποριακής ομάδας της Judson Church, ανέτρεψε ό,τι ίσχυε στον σύγχρονο χορό με τους πειραματισμούς της. Στις πρώτες της χορογραφίες αναδεικνύει την απλή, καθημερινή κίνηση, με παραστάσεις σε ασυνήθιστους χώρους, όπως πάρκινγκ, ταράτσες, εξωτερικοί τοίχοι κτιρίων.

Το 1970 ίδρυσε τη δική της ομάδα με έδρα το Σόχο και συνεργάστηκε με την αφρόκρεμα της αμερικανικής πρωτοπορίας: από το αυτοσχεδιαστικό Man walking down the side of a building τη δεκαετία του ’70, ως το Set and reset (1983), συνεργασία με τον Ρ. Ράουσενμπεργκ και τη Λώρι 'Αντερσον, που την καθιέρωσε διεθνώς, πέρασε το 1986 στο χώρο της όπερας χορογραφώντας την Κάρμεν, έπειτα από πρόσκληση της Λίνα Βερτμύλλερ.

Γοητευμένη από τον κόσμο της κλασικής μουσικής, εισήλθε σε έναν νέο δημιουργικό κύκλο και το 1998 παρουσίασε στις Βρυξέλλες, σε παγκόσμια πρώτη, τον Ορφέα του Μοντεβέρντι. Κατόπιν χορογράφησε με μεγάλη επιτυχία και άλλες όπερες (Luci Mie Traditrici, Da Gelo a Gelo), ενώ η εμπειρία αυτή την οδήγησε στο πιο πρόσφατο I love my robots (2007).

«Η ιέρεια του μεταμοντέρνου χορού», όπως έχει χαρακτηριστεί, ανακηρύχτηκε πολλές φορές διδάκτωρ πανεπιστημίων και ήταν επίτιμο μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών. Τιμήθηκε με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων πέντε διακρίσεις από το National Endowment for the Arts, καθώς και δύο υποτροφίες από το Ίδρυμα Γκούγκενχαϊμ, ενώ το 2004 της απονεμήθηκε το παράσημο του Ταξιάρχη των Τεχνών και των Γραμμάτων, από τη γαλλική κυβέρνηση.