Όταν ο Σαλβαδόρ Νταλί έστειλε στον Χάρπο Μαρξ το χειρότερο χριστουγεννιάτικο δώρο στην ιστορία

Το δώρο ήταν μια άρπα πλήρους μεγέθους, τυλιγμένη σε σελοφάν, με κουτάλια για πόμολα κουρδίσματος, μαχαιροπίρουνα κολλημένα σε όλο το πλαίσιο και χορδές από συρματόπλεγμα. Ο Μαρξ, πάντα έτοιμος για την αστεία πλευρά των πραγμάτων, απάντησε με ενθουσιασμό, στέλνοντας μια φωτογραφία του να παίζει την άρπα με τα δάχτυλα του δεμένα.

• Διαβάστε επίσης: «Πολύ μυτερό, πολύ επιθετικό»: Τι είχε πει κάποτε ο Σαλβαδόρ Νταλί για το εμβληματικό μουστάκι του

Η σχέση του Νταλί με τον Χάρπο Μαρξ ξεκίνησε το 1936, όταν οι δύο τους συναντήθηκαν σε ένα πάρτι στο Παρίσι. Ο Νταλί, ενθουσιασμένος από το τρελό μιούζικαλ Animal Crackers του 1930, το οποίο περιλάμβανε τους Μαρξ σε μια από τις πιο διάσημες κωμικές τους εμφανίσεις, δήλωσε ότι αυτή η ταινία ήταν «η κορυφή της εξέλιξης του κωμικού κινηματογράφου».

Ο Νταλί, γοητευμένος από το χιούμορ του Χάρπο και τη σουρεαλιστική φύση των ταινιών τους, θεώρησε ότι η κωμωδία των αδελφών Μαρξ ήταν σε πλήρη αρμονία με τις σουρεαλιστικές του ιδέες.

Στην προσπάθειά του να εκφράσει αυτόν τον θαυμασμό, ο Νταλί παρουσίασε στον Χάρπο και στους άλλους αδελφούς Μαρξ ένα σενάριο που φαινόταν εντελώς παράξενο και γεμάτο σουρεαλιστικές εικόνες.

Ο τίτλος της ταινίας ήταν «Οι Καμηλοπαρδάλεις στις σαλάτες με άλογα», μια σουρεαλιστική ιστορία αγάπης ανάμεσα σε έναν Ισπανό αριστοκράτη, που θα έπαιζε ο Μαρξ, και μια μυστηριώδη γυναίκα. Ο Νταλί περιέγραψε την πλοκή ως μια εξερεύνηση «της συνεχούς πάλης μεταξύ της ευφάνταστης ζωής, όπως απεικονίζεται στους παλιούς μύθους, και της πρακτικής και ορθολογικής ζωής της σύγχρονης κοινωνίας».

Οι αδελφοί Μαρξ, ωστόσο, απέρριψαν την πρόταση κατηγορηματικά, όπως και οι επικεφαλής των στούντιο, οι οποίοι δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τη σουρεαλιστική αυτή πλοκή. Ο Νταλί, όμως, δεν απογοητεύτηκε.

Για εκείνον, το έργο δεν ήταν απλώς μια παραξενιά, αλλά μια βαθιά έκφραση του σεβασμού του για τον Χάρπο και την κωμική του ιδιοφυΐα. Ο Νταλί επιθυμούσε να συνδυάσει την ελευθερία του σουρεαλιστικού χιούμορ με την κοινωνική κριτική που συχνά χαρακτηρίζει το έργο του, χρησιμοποιώντας το γέλιο ως εργαλείο για την απελευθέρωση του πνεύματος από τα δεσμά της κυρίαρχης κοινωνίας.

Ο Σαλβαδόρ Νταλί, μέσα από τις ανατρεπτικές και συχνά παράλογες δημιουργίες του, συνέχιζε να βλέπει την τέχνη ως έναν τρόπο επανάστασης, και οι Μαρξ, με το ιδιαίτερο είδος κωμωδίας τους, προσέφεραν το τέλειο πεδίο για να εκφράσει αυτές τις ιδέες με τον πιο σουρεαλιστικό τρόπο.