Bookreads: Πόσο «πατέρας» της μοντέρνας λογοτεχνίας ήταν τελικά ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ

Το προσωνύμιο «Papa» αυτό ενίσχυσε τη δημόσια εικόνα του ως δυναμικού, ώριμου και εμπνευσμένου ατόμου.

Αυτό το παράδειγμα δείχνει πως, αν και οι ταμπέλες συνήθως μας αποδίδονται από τους άλλους, υπάρχουν στιγμές που έχουμε τη δύναμη να τις διεκδικήσουμε και να τις μετατρέψουμε σε κάτι που μας αντιπροσωπεύει προσωπικά.

Tο παρατσούκλι «Papa» είναι σίγουρα το πιο γνωστό από τα διάφορα που απέκτησε ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ στη διάρκεια της ζωής του. Ξεκίνησε να το χρησιμοποιεί γύρω στα 27 του, την εποχή που ζούσε στο Παρίσι, στις αρχές της δεκαετίας του 1920.

Το συγκεκριμένο προσωνύμιο δεν ήταν τυχαίο, καθώς αντανακλούσε τη στάση του και τη σχέση του με τους ανθρώπους γύρω του.

Στον κύκλο των φίλων και των θαυμαστών του, ο Χέμινγουεϊ υιοθέτησε έναν πατρικό, προστατευτικό και ηγετικό ρόλο, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νεότερους συγγραφείς της λεγόμενης «Χαμένης Γενιάς».

Το «Papa» εξέφραζε τη σιγουριά, τη σοφία και τη δύναμη που ήθελε να εκπέμπει.

Παράλληλα, το προσωνύμιο αυτό συμβάδιζε με την εικόνα του ως «άντρας των αντρών», έναν ρόλο που ο ίδιος καλλιεργούσε, μέσα από τις περιπέτειες, τα ταξίδια και τα αθλήματα που τόσο αγαπούσε.

• Διαβάστε επίσης: Τι βιβλία είχε στη βιβλιοθήκη του ο Ernest Hemingway

Το ότι ο Χέμινγουεϊ επέλεξε το παρατσούκλι αυτό και το υιοθέτησε δείχνει πως, ενώ πολλοί άνθρωποι μπορεί να μην έχουν τον έλεγχο των ταμπελών που τους αποδίδονται, εκείνος είχε την ικανότητα να διαμορφώνει την εικόνα του και να καθορίζει ποιος ήθελε να είναι για τον κόσμο.

Ακόμα και ο ίδιος κόντεψε να πεισθεί πως ήταν κάποιος άλλος όταν έγραφε, το αδημοσίευτο τότε, Garden Of Eden, μυθιστόρημα του. Εκεί κάπου το είχε χάσει λίγο ο Ernest η αλήθεια είναι. Δεν λέμε να πειραματιστείς αλλά υπάρχουν και όρια.

Κάπου εκεί ήταν που έβαφε και το μούσι του κόκκινο και την είχε δει Αφρικανός να κυνηγάει ελέφαντες.

Ακόμα όμως και μέσα στον πειραματισμό του ήταν ο «Papa» που όλοι αγαπήσαμε σε βιβλία όπως το Αποχαιρετισμός στα Όπλα και στο Θάνατος το Απομεσήμερο.

Ευτυχώς πάντως που η «τοξική βαρβατίλα» του δεν περιορίστηκε. Τι θα ήταν ο κόσμος χωρίς το μποξ, τις ταυρομαχίες, το κυνήγι, τα πούρα και τις κόντρες με το ποτό, τι θα ήταν ο κόσμος χωρίς το πηγαίο χιούμορ του Hemingway.

Η δική μας άποψη είναι πως αν δεν μπορείς να καταλάβεις έναν συγγραφέα καλό είναι μείνεις μακριά του και όχι να του προσάπτεις τον χαζό όρο «ultramachismo».

Γι’ αυτό μας αρέσει ο Ernest. Χωρίς τον ανδρισμό του τι θα ήταν; Χωρίς όλα αυτά που είχε γράψει τι θα ήταν; Δεν ξέρουμε και δεν μας ενδιαφέρει. Καλά έκανες και πειραματίστηκες εκεί κάτω στις νότιες ακτές της Γαλλίας με την γυναίκα σου μέσα στο δωμάτιο σας, επικροτούμε, αλλά ορθά έπραξες που γύρισες στα δικά σου εδάφη που ξέρεις τόσο καλά.

Καταρχήν ο κόσμος όπως τον ξέρουμε δεν θα ήταν ο ίδιος χωρίς τον «Papa». Πολέμησε στον Ισπανικό Εμφύλιο, έκανε τη ζωή του στο Παρίσι, πήγε κυνηγός στην Αφρική, μετά Κούβα και μετά το τέλος.

Χωρίς αυτόν συγγραφείς όπως ο Bukowski και ο Kerouac μάλλον θα ήταν λειψοί, χωρίς πάθος, χωρίς αίμα στη σελίδα.