Ποιος είναι ο πιο φημισμένος «κακός» του ιαπωνικού κινηματογράφου

Το 1950, ο Kurosawa κυκλοφόρησε μια από τις πιο αξιομνημόνευτες ταινίες του με τη μορφή του δράματος Jidaigeki Rashhomon, με πρωταγωνιστές τους Toshiro Mifune, Machiko Kyo, Masayuki Morio και Takashi Shimura.

Βασισμένος σε δύο ιστορίες του Ιάπωνα συγγραφέα Ryunosuke Akutagawa, το Rashomon εξερευνά την περίπλοκη φύση της υποκειμενικής αλήθειας και τον τρόπο που η πραγματικότητα μπορεί πάντα να φαίνεται άπιαστη σε όσους την αναζητούν περισσότερο. Καθώς ο Kurosawa υφαίνει τις αντικρουόμενες αφηγήσεις του υποτιθέμενου μάρτυρα μιας δολοφονίας και βιασμού σε ένα δάσος του Κιότο, ο Kurosawa εξετάζει την αναπόφευκτη αποτυχία της ανθρώπινης μνήμης και αντίληψης.

• Διαβάστε επίσης: I Saw the TV Glow: Μια αργόσυρτη ωδή στη νοσταλγία του τρόμου

Η μη γραμμικότητα του Rashomon, καθώς και οι εντυπωσιακές ποιότητες παραγωγής και η απόκοσμη ιστορική του ατμόσφαιρα, οδήγησαν στο να θεωρηθεί ως αριστουργηματικό έργο του κινηματογράφου, αλλά υπάρχει μια άλλη πτυχή που το κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρον. Ο ιαπωνικός κινηματογράφος συχνά αντιστέκεται στο να λέει ιστορίες ηρώων και κακών, προτιμώντας αφηγήσεις ηθικής ασάφειας, αλλά αν υπάρχει πράγματι ένας κακός στον Rashomon, τότε είναι πιθανότατα ο χαρακτήρας του Toshiro Mifune, Tajomaru, ο ληστής.

Υπάρχει πολυπλοκότητα και γοητεία στον χαρακτήρα του Tajomaru, η οποία αποκαλύπτεται καθώς κάνει μία από τις τέσσερις αντικρουόμενες αφηγήσεις για τον βιασμό της συζύγου του σαμουράι και τον θάνατο του ίδιου του σαμουράι. Επιπλέον, κάθε μία από τις άλλες αφηγήσεις ζωγραφίζει τον Tajomaru με διαφορετικό πρίσμα, γεγονός που συμβάλλει και πάλι στο φιλοσοφικό και λογικό πρόβλημα στον πυρήνα της ταινίας του Kurosawa και επίσης κάνει τον Tajomaru πολύ περισσότερο από έναν τυπικό κακό κινηματογράφου.

Στον πυρήνα της ύπαρξης του Tajomaru, όμως, φαίνεται να βρίσκεται μια άγρια ​​και επιθετική ιδιότητα, μέσω της οποίας οι ζωώδεις ορμές του έρχονται στο προσκήνιο. Αν ο Tajomaru είναι πράγματι το άτομο που διέπραξε τα εγκλήματα, τότε οι ενέργειές του είναι πιθανότατα αποτέλεσμα των εγγενώς κακών ιδιοτήτων του, σε αντίθεση με τα συνηθισμένα κακά κίνητρα της πλοκής, του σχεδίου ή της ιδεολογίας, όπως έχουμε δει συχνά σε όλη τη διάρκεια της κινηματογραφικής ιστορίας.

Μια τέτοια έλλειψη αντιληπτού κινήτρου θα έκανε πράγματι τον Tajomaru ακόμη πιο τρομακτικό, επειδή οι ενέργειές του δεν σχεδιάζονται και στη συνέχεια εκτελούνται, αλλά μάλλον προέρχονται από καθαρή ζωώδη παρόρμηση. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι θα ήταν εξίσου δύσκολο να σκαρώσει τελείως τον Tajomaru με το πινέλο του «κακού». Άλλωστε, απλά δεν ξέρουμε αν διέπραξε τη δολοφονία του σαμουράι και τον βιασμό της γυναίκας του, και αυτό είναι όλο το νόημα της ταινίας.