Record Digging: Οι Shellac κλείνουν την ιστορία τους με ένα ιδανικό «αντίο»
Οι Shellac.
Daniel BergeronΚυκλοφόρησε μόλις δέκα μέρες μετά το θάνατο του Steve Albini. Ο έκτος δίσκος των Shellac «To All trains» κλείνει το βιβλίο για το συγκρότημα.
H κρίσιμη διαφορά με τον συγκεκριμένο δίσκο των Shellac, τον έκτο τους, είναι ότι ο frontman Steve Albini πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 61 ετών, μόλις δέκα ημέρες πριν την κυκλοφορία του.
Είναι δύσκολο να απαλλαγείς από τις τραγικές συνθήκες που το πλαισιώνουν, ειδικά όταν ολοκληρώνεται με ένα κομμάτι που ονομάζεται "I Don't Fear Hell" όπου ο Albini παραδίδει τους στίχους:
“Something something something when this is over/Leap in my grave like the arms of a lover/And if there’s a heaven, I hope they’re havin’ fun, ’cause if there’s a hell I’m gonna know everyone.”
Μέλος των Big Black, Rapeman και, τέλος, του μαθηματικού-ροκ τρίο Shellac, ο Albini πέρασε 40 χρόνια αφιερωμένος σε ένα μοναδικό όραμα της underground rock μουσικής που δεν συμβιβάζεται, δεν θέλει overdubs, φτιαγμένο με αναλογικά μηχανήματα παλαιάς κοπής.
Εξαιρετικά αξιόπιστοι, οι Shellac ήταν το Honda Civic του εναλλακτικού ροκ — μέτριο, αξιόπιστο, γενικά προσιτό αλλά που κάντα κάνει τη δουλειά όπως πρέπει.
Δεν θα βρεις εδώ καμία τεράστια πρωτοτυπία αλλά αν σου αρέσει ο κλασικός post punk ήχος σίγουρα δεν θα απογοητευτείς
Τα στοιχεία των Minutemen κρύβονταν πάντα στη μουσική του Shellac, αλλά φαίνονται ιδιαίτερα έντονα στο groove-spiel του "Chick New Wave", στις έντονες παύσεις του "Days Are Dogs" και στο φιλικό screed "Scabby the Rat", το οποίο παίζει σαν μια πιο αστεία, λιγότερο ανήσυχη εκδοχή του Double Nickels.
Το «To All Trains» λειτουργεί ως ένας απόλυτα αξιοσέβαστος επιτάφιος για την μακρόχρονη ιστορία των Shellac..
Η κληρονομιά του συγκροτήματος θα λάμεπι σε noise-rock μπάντες όπως οι Couch Slut, Chat Pile, Metz, KEN mode, Whores και το Austerity Program.
Το πιο σημαντικό απ' όλα, η σταθερή, ειλικρινής προσήλωση του Albini στην πιστότητα ήχου υψηλής ποιότητας, στις ισότιμες συνθήκες εργασίας και στο DIY ήθος θα αποτελέσει πιθανώς πηγή έμπνευσης για καιρό, ακόμη και όταν τα ίδια τα οικονομικά του "indie rock" είναι ολοένα και πιο μη βιώσιμα για τις νέες μπάντες.