Ρίτσαρντ Γκιρ από το Φεστιβάλ Καννών: «Είναι περίεργο να μεγαλώνεις μπροστά στο φακό»

Πρόκειται για μια ταινία που εστιάζει στο τέλος της ζωής ενός φημισμένου καλλιτέχνη, ένα κινηματογραφικό σχόλιο για τα γηρατειά, την αρρώστια, τις τύψεις και τις δύσκολες αλήθειες.

Στο «Oh, Canada», ο βετεράνος σεναριογράφος του «Ταξιτζή» και του «Οργισμένου Ειδώλου», διασκευάζει το μυθιστόρημα «Foregone» του Ράσελ Μπανκς, το οποίο αναφέρεται στην περίπτωση ενός Αμερικανού που την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ αποφάσισε να μετακομίσει στον Καναδά για να αποφύγει τον στρατό. Ο Σρέιντερ μάλιστα αφιερώνει την ταινία στον Μπανκς με τον οποίο είχαν συνεργαστεί και στο «Affliction», καθώς ο συγγραφέας έφυγε πέρσι από τη ζωή.

Η ταινία αυτή υπήρξε η αφορμή να συνεργαστούν ξανά ο Πολ Σρέιντερ και ο Ρίτσαρντ Γκιρ σαράντα τέσσερα χρόνια μετά το «American Gigolo». «Εγώ δεν έχω αλλάξει καθόλου όπως βλέπετε» ανέφερε γελώντας στη συνέντευξη τύπου της ταινίας ο Ρίτσαρντ Γκιρ.

«Ο Πολ λίγο ψήθηκε, αλλά έχει κερδίσει κάθε του ρυτίδα. Όλα μοιάζουν σαν χθες, και ταυτόχρονα σαν μνήμες από μία προηγούμενη ζωή. Αυτό που θυμάμαι είναι το πόσο ξεκάθαρο όραμα είχε τότε ο Πολ για τον ήρωα. Μου έδειχνε ταινίες με τον Αλέν Ντελόν και μου έλεγε "όταν ο Ντελόν μπαίνει στο δωμάτιο, μπαίνει μαζί του κι ο ήλιος". Για μένα ήταν κάτι πρωτόγνωρο και γι' αυτό θέλησα να το κάνω» πρόσθεσε ο 75χρονος ηθοποιός.

Ο Γκιρ στην ταινία υποδύεται τον ετοιμοθάνατο φημισμένο σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ, Λέοναρντ Φάιφ, ο οποίος δέχεται να δώσει μια τελευταία συνέντευξη, σε δυο παλιούς, βραβευμένους με Όσκαρ πια, φοιτητές του. Με μοναδικό όρο, να την παρακολουθήσει η αγαπημένη του σύζυγος, Εμμα (την οποία υποδύεται η Ούμα Θέρμαν) προκειμένου να της ομολογήσει τη σκοτεινή αλήθεια για το παρελθόν του.

H έμπνευση

Όπως εξήγησε στη συνέντευξη τύπου, ο Αμερικανός ηθοποιός άντλησε έμπνευση για να ερμηνεύσει τον ήρωα του από τον πατέρα του που πέθανε αφού είχε συμπληρώσει τα 100, λίγους μήνες πριν του προτείνει τον ρόλο για την ταινία ο Σρέιντερ.

«Έμενε μαζί μας στο σπίτι. Ήταν σε αναπηρική καρέκλα και ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν στα τελευταία του. Αλλά το μυαλό του έμπαινε και έβγαινε σε πολλές διαφορετικές πραγματικότητες και πολλά επίπεδα συνείδησης. Σαν μία μουσική που μπαίνει στο χώρο με τη μία νότα πάνω στην άλλη, έτσι ήταν και οι μνήμες του, η μία πάνω στην άλλη. Ήταν πολύ ενδιαφέρον να παρατηρείς έναν άνθρωπο στα τελευταία του. Νομίζω ότι αυτό με έκανε να συνδεθώ ακόμα περισσότερο με το σενάριο και ήθελα να το αποτυπώσω στην ταινία».

Ο ηθοποιός δήλωσε ότι δεν τον τρόμαξε o ρόλος που τον φέρνει αντιμέτωπο με το θάνατο. «Αντίθετα, με βοήθησε να κοιτάξω στο μέλλον. Σκέφτηκα αν θα είμαι τόσο τυχερός να ζήσω όσο ο πατέρας μου. Η δουλειά του ηθοποιού είναι πολύ παράξενη. Είναι περίεργο να μεγαλώνεις δημόσια, μπροστά στο φακό. Γιατί κάθε ταινία αποτελεί μία κάψουλα της ηλικίας σου, του πώς ήσουν όταν την έκανες. Όταν καμιά φορά στα φεστιβάλ που με καλούν, δείχνουν βίντεο με τις ταινίες μου, σοκάρομαι γιατί περνάει όλη η ζωή μου μπροστά από τα μάτια μου» σημείωσε.

Σχετικά με τη συνεργασία του με τον Τζέικομπ Eλόρντι που υποδύεται τον Λέοναρντ Φάιφ σε νεαρή ηλικία, είπε ότι του θύμισε το γιο του, που είναι κι αυτός ηθοποιός πια. «Είναι ένα εξαιρετικά ζεστό και ταπεινό πλάσμα. Ερχόταν στο γύρισμα και δούλευε πολύ σκληρά. Ένιωθα ότι με μελετούσε, ξεσήκωνε τις κινήσεις μου, κάτι που θα έκανα κι εγώ» ανέφερε.