Rebel Moon 2 «The Scargiver»: Λίγο ακόμη «πλαστικό» sci-fi από τον Zack Snyder

Εύκολα αναγνωρίσιμοι καλοί τύποι του σύμπαντος –η κολεκτίβα αγροτών με σώματα μοντέλων της Prada – δέχονται επίθεση από κακούς που μάλλον είναι περισσότερο για κλάματα παρά για γελια, εξοπλισμένοι με μοδάτες μπότες και λαμπερά ξίφη (σχεδόν σανφωτόσπαθα. Ακούγεται οικείο; Χμ...κάτι μας θυμίζει όλο αυτό).

Μετά τη θριαμβευτική νίκη της υπέρ του Atticus Noble και του μοχθηρού στρατού του, η Kora και η ομάδα της επιστρέφουν στον πλανήτη Veldt, πιστεύοντας ότι έβαλαν οριστικό τέλος στην τυραννία του Μητρικού Κόσμου.

• Διαβάστε επίσης: To Baby Reindeer «χτυπά» τους θεατές εκεί που τους πονάει περισσότερο

Η ειρήνη όμως δεν κρατά για πολύ. Προς έκπληξη όλων, ο Noble γλιτώνει από βέβαιο θάνατο και επιστρέφει, διψασμένος για εκδίκηση και αποφασισμένος να εδραιώσει την κυριαρχία του απέναντι στους επαναστάτες. Φυσικά η όλη ταινία δεν σου δίνει τίποτα, πλαστικά εφέ, οι ερμηνείες είναι όλες προβλέψιμες και το σενάριο απλά μία αντιγραφή του Star Wars.

Οι κάτοικοι του Veldt πρέπει να προετοιμαστούν για την εισβολή του και να ενώσουν τις δυνάμεις τους με την Kora και την ομάδα της προκειμένου να προστατέψουν όλα όσα αγαπούν από τις σκοτεινές βλέψεις της Αυτοκρατορίας. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πραγματικά τι σκεφτόταν ο Snyder όταν το έφτιαχνε και πραγματικά απορούμε με το πόσο λίγο σέβεται τους θεατές.

Το Part II όχι μόνο είναι χειρότερο από την πρώτη ταινία αλλά νιώθεια κανείς πως τον Snyder απλά δεν τον νοιάζει πλέον. Κάνει ταινίες στον υπολογιστή του μόνο και μόνο για να δείχνει κάτι στο Netflix. Το μόνο που κάνει εδώ είναι πως έχει προσλάβει τους πιο μέτριους στα ειδικά εφέ, έχει κάνει μία ωραία κόπια του σεναρίου και του ύφους του Star Wars και μας το σερβίρει σαν κάτι το φοβερό που πρέπει να δούμε.

Το «Rebel Moon — Part Two: The Scargiver» είναι μια αφηγηματική μετριότητα απ' όλες τις απόψεις, αλλά ως θέαμα έχει ακριβώς αυτό που θέλεις για να τελειώσεις την πίτσα ή τα πατατάκια σου, μετά απλά το κλείνεις και δεν το ξαναβλέπεις ποτέ.