Ο Μπομπ Ντίλαν ήταν ο πρώτος αληθινός πανκ ρόκερ

Στην αρχή της καριέρας του, ο Bob Dylan και η μπάντα του, The Golden Chords, συμμετείχαν σε μια θορυβώδη live εμφάνιση που αντηχούσε στις αίθουσες με τέτοια ένταση που ο διευθυντής του σχολείου αναγκάστηκε να κόψει το καλώδιο του μικροφώνου. Χρόνια αργότερα, καθώς ο Dylan έμπαινε βαθύτερα στη σφαίρα της ροκ μουσικής και έτρεφε όλο και πιο βαθιά εκτίμηση για τις διαχρονικές μελωδίες της φολκ, τον «τύλιξε» το επαναστατικό πνεύμα του ροκ εν ρολ.

• Διαβάστε επίσης: Ο Bob Dylan έλεγε ψέματα για την παιδική του ηλικία εδώ και σαράντα χρόνια

Ο Ντίλαν εξέλιξε την τέχνη του έως ότου η δημιουργική του φωτιά ξεκίνησε να φωτίζει το μονοπάτι που οι θρύλοι της ροκ είχαν στρώσει με ιδρώτα και αποφασιστικότητα. Για τον ίδιο, το ροκ, στην υπάρχουσα μορφή του, υστερούσε. Στα μάτια του, από το ροκ έλειπε το βάθος για να αντικατοπτρίζει αυθεντικά την πολυπλοκότητα της ζωής. Σύμφωνα με τον τροβαδούρο, το ροκ «δεν αντανακλούσε τη ζωή με ρεαλιστικό τρόπο».

Θα ήταν η εγγενής τάση του Ντίλαν να καταρρίψει τις συμβάσεις που τελικά εδραίωσαν το όνομά του στη μουσική ιστορία ως ο μεγαλύτερος μουσικός και τραγουδοποιός όλων των εποχών. Ωστόσο, αυτή η κληρονομιά ήταν περίπλοκα συνυφασμένη με την ουσία του ασυμβίβαστου πνεύματός του, ένα πνεύμα που χαρακτηρίζεται από λυρική αφοβία και μια ακλόνητη αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τις κοινωνικές συμβάσεις. Ως αποτέλεσμα, το ανυποχώρητο ήθος του Ντίλαν που αψηφούσε το status quo απέδειξε τη θέση του ως πραγματικός πρωτοπόρος της μουσικής εξέγερσης που γειτνιάζει με το πανκ.

Πανκ ρόκερ

Από τη στιγμή που ο Robert Zimmerman έγινε Μπομπ Ντίλαν ένα όνομα που επέλεξε για να εκπροσωπεί καλύτερα τον εαυτό του, η ιδιότητά του ως του πρώτου πανκ εκδηλώθηκε με διάφορους τρόπους. Μια ανασκόπηση του 1961 της ερμηνείας του Ντίλαν στο Folk City στους The New York Times ενίσχυσε σημαντικά την καριέρα του περιγράφοντάς τον ως λαϊκό «στιλίστα», καθώς περιηγούνταν μελωδικά σε διάφορα θέματα και επικεντρωνόταν σε προκλήσεις που αντιμετώπιζαν οι νέοι της εποχής.

Η ουσία αυτού που αργότερα θα ανθίσει στο πανκ κίνημα βρήκε την αρχαιότερη μορφή του στις θεματικές εξερευνήσεις του Ντίλαν. Μέσω της αδικαιολόγητης αμφισβήτησής του status quo, ο Μπομπ Ντίλαν έδωσε στη μουσική του έναν έντονο ρεαλισμό που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις ποπ αποχρώσεις των προηγούμενων ροκ ευαισθησιών. Αντλώντας από την ακατέργαστη αυθεντικότητα της λαϊκής μουσικής, δημιούργησε ένα ηχητικό τοπίο που αντηχούσε με την ακατέργαστη αλήθεια της ανθρώπινης κατάστασης, θέτοντας τη βάση για την ωμή, αφιλτράριστη έκφραση που θα όριζε την πανκ ροκ.

Καθώς το πλήθος στο folk φεστιβάλ του Νιούπορτ το 1965 περίμενε υπομονετικά την άφιξή του, αυτό που πιθανότατα δεν υποψιάζονταν ήταν ότι η εισαγωγή της Joan Baez στο λαϊκό μύθο θα έπαιρνε μια σημαντικά διαφορετική κατεύθυνση, αναγκάζοντας πολλούς να επαναξιολογήσουν τις απόψεις τους για το άτομο. που είχε γίνει η πιο αγαπημένη τους μουσική εικόνα. Βγαίνοντας στη σκηνή με ηλεκτρικά όργανα (αντί για ακουστικά όπως συνηθιζόταν στη folk), ο Ντίλαν απέδειξε για άλλη μια φορά ότι η καριέρα του ήταν απρόβλεπτη και ότι δεν θα ήταν παθητικός συμμετέχων στους τροχούς του κινήματος της αντικουλτούρας. To κοινό έμεινε με ανοιχτό το στόμα.

Όταν το punk κίνημα έφτασε στην κορυφή στα μέσα της δεκαετίας του 1970, η επιθετικότητα, τα αντίποινα και η μη συμμόρφωση κυριαρχούσαν. Τα μουσικά είδωλα στάθηκαν ως φιγούρες της εικονοκλαστικής του στάσης, παρέχοντας ακατέργαστους ήχους που αντιμετώπιζαν πολλά από τα ζητήματα που αισθάνεται η εργατική τάξη και οι περιθωριοποιημένες ομάδες. Το punk χρησίμευσε για να αποκαλύψει κάθε ρωγμή στην κοινωνία, καλώντας σε μια επανάσταση όπου αυτοί που είχαν αδικηθεί από την κοινωνία είχαν επιτέλους τον χώρο να σηκωθούν και να απαιτήσουν κάτι καλύτερο. Σε αυτό χρωστάμε πολλά στον Μπομπ Ντίλαν.