Ο Bob Dylan έλεγε ψέματα για την παιδική του ηλικία εδώ και σαράντα χρόνια

Η δημιουργία μύθων ήταν πάντα μέρος της μουσικής βιομηχανίας. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, οι καλλιτέχνες υιοθετούσαν πάντα υπερβολικές εκδοχές του εαυτού τους για τη δημόσια προσωπικότητά τους. Αλλά στην περίπτωση του Bob Dylan, αυτό κατέληξε σε ένα «έξυπνο»…ψέμα.

Για πολύ καιρό, ο Dylan έλεγε στον κόσμο ότι είχε μια πολύ ταραγμένη παιδική ηλικία. Σύμφωνα με τον τραγουδιστή, ήταν κοινωνικός παρίας από τα πρώτα του χρόνια, φεύγοντας από το σπίτι. Ξεπέρασε μόνος του τις δυσκολίες, αναζητώντας παράξενους ανθρώπους και τα λεγόμενα «φρικιά» με τους οποίους ένιωθε συγγένεια. Η ιστορία του ήταν ότι, στα 13 του, ήταν ένα παιδί δραπέτης από το σπίτι που έπιασε δουλειά σε περιπλανώμενο τσίρκο, ελπίζοντας να ανοίξουν μπροστά του οι περιπέτειες του κόσμου.

«Ήμουν με το τσίρκο για έξι χρόνια», είπε ο Dylan στη Cynthia Gooding σε μια από τις πρώτες ηχογραφημένες συνεντεύξεις του. «[Έκανα] σχεδόν τα πάντα. Ήμουν το αγόρι για όλες τις δουλειές.»

Το να φαντάζεσαι έναν νεαρό Bob Dylan να βγάζει σανό για τα ζώα του τσίρκου είναι μια αστεία εικόνα που αξίζει να δεις μέσα στο μυαλό σου. Ίσως πίστευε ότι θα έδινε στη μουσική του μεγαλύτερη αξιοπιστία αν προερχόταν από την πιο απομακρυσμένη κοινωνική απομόνωση. Ίσως να σκέφτηκε πως αν είχε ένα παρελθόν απόλυτης τρέλας, θα έκανε το αουτσάιντερ κοινωνικό του σχόλιο να φαίνεται σοφότερο και πιο ισχυρό. Όπως η πεποίθηση της δεκαετίας του 1960 ότι το να κάνει κανείς όσο το δυνατόν περισσότερο LSD θα του επέτρεπε να ξεκλειδώσει το αληθινό νόημα της ζωής.

Ο Dylan φαινόταν να σκέφτεται ότι μια παιδική ηλικία με πολλές δυσκολίες – ένας μοντέρνος Huckleberry Finn ή ένας παρίας Tom Sawyer - θα λειτουργούσε ως κλειδί για την καλοσχεδιασμένη του καριέρα, ακόμα κι αν όλο αυτό ήταν απλά ένα αποκύημα της φαντασίας του.

Στην πραγματικότητα, τα παιδικά χρόνια του Dylan ήταν απολύτως φυσιολογικά. Η οικογένειά του ήταν από την εργατική τάξη, αλλά δεν είχε ποτέ οικονομικό πρόβλημα. Μεγάλωσε ως Robert Zimmerman στη βιομηχανική πόλη Hibbing στη Μινεσότα, όπου είχε πάντα φαγητό στο τραπέζι, ένα σχολείο για να πάει, φίλους για να παίξει και χώρο για να είναι ένα κανονικό παιδί. Ο πατέρας και ο θείος του Dylan διατηρούσαν ένα κατάστημα επίπλων και η οικογένειά του ήταν μέρος της στενής εβραϊκής κοινότητας στην περιοχή. Ήταν η απόλυτη εικόνα της ομαλότητας της αμερικανικής εργατικής τάξης — καμία σχέση με αυτά που ο ίδιος υποστήριζε.

Είναι άγνωστο γιατί ή πότε έφτιαξε τα ψέματα του τσίρκου, αλλά επέμενε σε αυτό μέχρι που αναπόφευκτα ανακαλύφθηκε η αλήθεια.

«Όλη η αλήθεια στον κόσμο αθροίζεται σε ένα μεγάλο ψέμα», δήλωσε κάποτε ο ίδιος, υποδηλώνοντας ότι η δημιουργία μύθων ή η τροφοδοσία μυθοπλασίας ήταν η δουλειά ενός καλλιτέχνη. Η περίεργη εμμονή του με το τσίρκο άντεξε ως εικόνα στην οποία επέστρεψε σε όλη την καριέρα του να ανθίσει.

Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ο Bob Dylan είναι ένας μικρός απατεώνας και ότι η φτιαχτή παιδική του ηλικία ήταν μια αμφισβητήσιμη προσπάθεια να προσποιηθεί τη φτώχεια ή να κάνει τον εαυτό του να φαίνεται πιο ταλαιπωρημένος για να κερδίσει χρήματα από το κοινωνικό νόμισμα του καλλιτεχνικού του αγώνα. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα άλλο εντυπωσιακό παράδειγμα άνετων καλλιτεχνών που φαίνονται να πιστεύουν ότι οι κακουχίες και η αστάθεια είναι ευχάριστες, ενώ σε ανθρώπους που έχουν πραγματικά μεγαλώσει σε ασταθή περιβάλλοντα σπάνια τους δίνεται η ίδια ευκαιρία. Ή, από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε να είναι μια ανόητη μικρή ιστορία που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να προσθέτει λίγο ακόμη μυστήριο γύρω από τον Bob Dylan, που χρησιμοποίησε ο καλλιτέχνης για να περάσει την ώρα του με τους δημοσιογράφους.

«Μερικοί μύθοι είναι υπερβολικά δηλητηριώδης για να τους πιστέψουμε, αλλά άλλοι έχουν την ικανότητα να αλλάξουν κάτι μέσα μας, ακόμα κι αν είναι μόνο για ένα ή δύο λεπτά», είπε κάποτε ο συγγραφέας Sam Shepard αναφερόμενος στο ψέμα του Bob Dylan.