Record Digging: Βεντουράκης και Τσεντόγλου πηγαίνουν τον μουσικό αυτοσχεδιασμό ένα βήμα πιο πέρα

Ο αυτοσχεδιασμός τη μουσική είναι κάτι που πάντα γινόταν. Ιδιαίτερα στην jazz, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1940 υπήρχαν σχήματα που ανήγαγαν τον αυτοσχεδιασμό σε μία νέα μορφή τέχνης. Αυτήν ακριβώς την τέχνη εξελίσσουν οι μουσικοί Δημήτρης Βεντουράκης και Σωκράτης Τσεντόγλου, στο πιάνο και στα ντραμς αντίστοιχα.

• Διαβάστε επίσης: Record Digging: Οι Vampire Weekend μας ταξιδεύουν σε μία μοντέρνα καταστροφή

Το αυτοσχεδιαστικό σχήμα «42 years day 42 years night» και η Athens Arts Collective παρουσιάζουν μια συναυλία μουσικής βασισμένη στον ομώνυμο δίσκο που κυκλοφόρησε από τους Γιώργο Κοκκινάρη (κοντραμπάσο) και Σωκράτη Τσεντόγλου (ντραμς). Οι μουσικοί θα παίξουν ως τρίο μαζί με τον Δημήτρη Βεντουράκη (πιάνο) έχοντας ως κύριο όχημα τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό.

Το CNN Greece είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με τον Δημήτρη Βεντουράκη και τον Σωκράτη Τσεντόγλου για τη μουσική σκηνή στην Ελλάδα και τον αυτοσχεδιασμό.

Ποιοι είναι

Ο Σωκράτης Τσεντόγλου γεννήθηκε στα Γρεβενά το 1986 και τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται στην Αθήνα και την Κοπεγχάγη. Η μουσική του καριέρα ξεκίνησε το 2007, όταν άρχισε να ασχολείται με τα τύμπανα, το πιάνο και τα κλασικά θεωρητικά. Το 2016 εγκαταστάθηκε στην Κοπεγχάγη όπου παρακολούθησε σεμινάρια σύνθεσης και αυτοσχεδιασμού τζαζ. Δημιούργησε το συγκρότημα “Kepler is free” με το οποίο έχει ηχογραφήσει δύο άλμπουμ. Μετά την αποχώρησή του από το συγκρότημα ηχογραφεί και εμφανίζεται με το τρίο “How deep - how high”, με το οποίο έχει ήδη ηχογραφήσει και κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ, καθώς και με το ντουέτο αυτοσχεδιαστικής μουσικής “Forty two years day forty two years night” με τον μπασίστα Γιώργο Κοκκινάρη.

Ο Δημήτρης Βεντουράκης (γ. 1993) δουλεύει πάνω στο μουσικό performance και την μουσική διδασκαλία. Με κύριο όργανο το πιάνο, ασχολείται τόσο με την αυτοσχεδιαστική σύνθεση, εκτέλεση και δισκογραφία, όσο και με την γραμμένη. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως μέλος της αθηναϊκής αυτοσχεδιαστικής σκηνής, του θεάτρου και των τεχνών εν γένει και ως δάσκαλος μουσικής. Είναι ιδρυτικό μέλος της Athens Arts Collective ΑΜΚΕ, η οποία εστιάζει σε ανάπτυξη περιβαλλόντων κατάλληλων για καλλιτεχνική δημιουργία, διδασκαλία και έρευνα. Έχει ολοκληρώσει σπουδές Μουσικολογίας (με ειδίκευση στην Εθνομουσικολογία και την Ανθρωπολογία της Μουσικής), μουσικών θεωρητικών, κλασικού πιάνου, μουσικών συνόλων αυτοσχεδιαστικής ή μη-αυτοσχεδιαστικής φύσης και τζαζ εκτέλεση, σύνθεση και θεωρία.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη:

Τι σε τράβηξε στη μουσική και ιδιαίτερα στο πιάνο;

Δημήτρης Βεντουράκης: Να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι καθώς η μουσική υπήρχε στη ζωή μου και στο γύρω περιβάλλον - ερασιτεχνικά και ως μέσο ακρόασης - από τις πρώτες μου αναμνήσεις. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που άκουσα 3 χρονών κομμάτι που είχε ηλεκτρική κιθάρα με παραμόρφωση και ζητούσα συνεχώς από τον αδερφό μου τον Νικόλα να μου βάλει να το ξανακούσω και μετά μου το έμαθε στο πιάνο που είχαμε στο σπίτι. Ξεκίνησα μικρός τα μαθήματα, αλλά η επαφή ήταν κυρίως τραυματική τα πρώτα αρκετά χρόνια και περισσότερο με καθυστέρησε, παρά μου ανέπτυξε το ενδιαφέρον και την ανάγκη που είχα να συνδέομαι με τους ήχους.

Σαν παιδί η κύρια αθώα και ευχάριστη επαφή μου με την μουσική ήταν όταν τραγουδούσα στο αμάξι όποτε πηγαίναμε κάπου (ευτυχώς οι δικοί μου είχαν την καλοσύνη να μου το επιτρέπουν και να με ενθαρρύνουν, ακόμη και σε μεγαλύτερα ταξίδια). Προς την εφηβεία ξεκίνησα να ακούω μουσική συνεχώς και άρχισα να συμμετέχω στις πρώτες μου μπάντες, οπότε κάπου εκεί ξαναζωντάνεψε κάτι μέσα μου. Το πιάνο δυστυχώς άργησα να το αγαπήσω, γιατί κυρίως με πονούσε μέχρι μια σχετικά μεγάλη ηλικία, όμως πλέον έχει φύγει η - περισσότερη - τοξικότητα που εσωτερίκευσα μεγαλώνοντας γύρω από το όργανο και το βλέπω ως τον βασικό μου τρόπο έκφρασης.

Τι είδος μουσικής ακούς στο σπίτι σου;

Δημήτρης Βεντουράκης: Αυτή τη περίοδο έχω εστιάσει στις δισκογραφίες του Stevie Wonder, του Elton John, του Mal Waldron, των Between The Buried And Me και του Ozzy Osbourne, από τους οποίους λίγα μόνο είχα ακούσει μέχρι τώρα, δεν είχα εμβαθύνει όσο θα ήθελα. Ενδιάμεσα αν κάτι μου καρφωθεί ή μου στείλει κανάς φίλος/-η, θα το βάλω επίσης και το εύρος μπορεί να είναι από πειραματικός ελεύθερος αυτοσχεδιασμός και κλασική μουσική, μέχρι τζαζ και μπλακ μέταλ. Τα τελευταία χρόνια τείνω να ψάχνω ολόκληρη την δισκογραφική παρουσία κάθε καλλιτέχνη που με ενδιαφέρει, είναι κάτι που αγγίζει την έρευνα για μένα και πραγματικά μακάρι να είχα 3456 ζωές για να ακούσω όσα θέλω γιατί όταν θέλω να εξερευνήσω την δουλειά ενός ατόμου ή ενός σχήματος θα ακούσω αρκετές φορές τον κάθε δίσκο μέχρι να αισθανθώ ότι έχω χωνέψει αυτό που εκφράζει.

Κάπου στο τέλος του Γυμνασίου είχα την έκλαμψη να ξανακούσω ένα σχήμα - συγκεκριμένα τους Megadeth - που μέχρι τότε δεν μου άρεσαν καθόλου. Για κάποιο λόγο εκείνη την φορά μου άρεσαν και μάλιστα πολύ. Ήταν οριακά θρησκευτική εμπειρία για μένα. Πρώτη φορά συνειδητοποιούσα ότι αν κάτι δεν σου αρέσει με την πρώτη, δεν σημαίνει ότι δεν θα σου αρέσει σε κάποια άλλη ώρα και μέχρις στιγμής δεν έχω ακούσει κάτι - που να του έχω δώσει χρόνο - που να μην μου έχει δώσει τίποτα απολύτως. Μερικούς από τους αγαπημένους μου δίσκους τους ανακάλυψα έτσι, μετά την πέμπτη ακρόαση. Πάντα κάτι θα βρω να εκτιμήσω ακόμη και σε αυτά που δεν μου αρέσουν ως επί το πλείστον. Για αυτό και μου αρέσει πάρα πολύ να μου στέλνουν άλλα άτομα μουσική για να ακούσω, πάντα θα το κάνω, απλά μπορεί να μείνουν ανοιχτά τα tab στο browser μου μερικούς μήνες καμιά φορά μέχρι να τα ακούσω εν τέλει, το παραδέχομαι. Προτιμώ να περιμένω να είμαι στο κατάλληλο μουντ για να ακούσω κάτι, παρά να το ξεπετάξω.

Αγοράζεις δίσκους ή ακούς μουσική από το ίντερνετ;

Δημήτρης Βεντουράκης: Δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να αγοράσω όση μουσική ονειρεύομαι, αλλά γενικά προτιμώ τις φυσικές αγορές και συνήθως βινυλίου εδώ και μερικά χρόνια. Γενικότερα όμως προτιμώ να βιώνω την μουσική μέσω δίσκων ή ολόκληρων συναυλιών και όχι ακούγοντας διάσπαρτα κομμάτια. Πάντα με γοήτευε η διαδικασία δημιουργίας ενός δίσκου και νομίζω έχω περάσει τη μισή μου εφηβεία στο Wikipedia και το Google ψάχνοντας πληροφορίες για δίσκους, τα άτομα που συμμετείχαν και εν γένει όλα τα στάδια σύλληψης, σύνθεσης και ηχογράφησης τους, ακόμη και ότι αφορούσε τις ζωές και τις σχέσεις των μελών μεταξύ τους προσπαθώντας να μπω στην θέση αυτών των ανθρώπων και να με φανταστώ σε μία τέτοια συνθήκη. Ακόμη το κάνω να είμαι ειλικρινής, απλώς πλέον δεν φαντάζομαι μόνο, μπορώ επιτέλους να δοκιμάσω να εφαρμόσω τα ερεθίσματα που έχω πάρει!

Πως βλέπεις τη μουσική σκηνή στην Ελλάδα;

Δημήτρης Βεντουράκης: Δυσκολεύομαι όταν την βλέπω. Συχνά με πονάει και με απογοητεύει, άλλοτε μου προκαλεί ελπίδα και διάθεση εμπιστοσύνης. Αισθάνομαι πως τα περισσότερα άτομα που συμμετέχουμε σε αυτήν είμαστε μπερδεμένα, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι. Είναι λογικό γιατί η συνθήκη δεν είναι υποστηρικτική και οι δομές σε αρκετές περιπτώσεις είναι τουλάχιστον ελλειπείς, οπότε τόσα βλέπουμε, τόσα ξέρουμε, τόσα κάνουμε. Υπάρχει έλλειψη γνώσεων και εμπειρίας καλλιτεχνικά, επαγγελματικά, επικοινωνιακά με πολλή άρνηση για συνοδευτικό. Βλέπεις ανθρώπους να απογοητεύονται γιατί προσπαθούν και δουλεύουν για κάτι που το πιστεύουν, αλλά δεν βρίσκουν τρόπο να το υποστηρίξουν και να ζήσουν από αυτό. Άλλους να θυσιάζουν την προσωπικότητά τους και το είναι τους για να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα. Μερικούς ακόμη που βρίσκονται στο περίπου και φαίνεται σαν να μην αντέχουν να κάνουν κάποιο βήμα προς κάποια κατεύθυνση και απλώς κάθονται στην απραξία. Υπάρχουν και αυτοί που κατάφεραν να βρουν λύσεις, ή έτσι φαίνεται από την απέξω, και εξακολουθούν να πεθαίνουν μέσα τους και να φέρονται με φόβο - και καμιά φορά κακόβουλα - για να μην χάσουν αυτό που έχουν.

Έχω βιώσει πολλές φορές από άτομα εντός του χώρου να προσπαθούν να με μειώσουν, κάτι που εκπροσωπώ ή κάποιο άλλο άτομο απλώς επειδή εκείνα είναι ανασφαλή και δεν βγάζουν άκρη στη δική τους κατάσταση. Έχω εσωτερικεύσει και γω άθελα μου - δεν νομίζω ότι κανένα άτομο το επιλέγει συνειδητά εξ’ άλλου - πολλά από αυτά τα στοιχεία και δεν με βγάζω απ' έξω. Είναι αυτό που ζούμε και αυτό που μαθαίνουμε να είμαστε από την πρώτη μας επαφή με το αντικείμενο με λίγες εξαιρέσεις. Παρόλα αυτά υπάρχουν τρόποι να σπάσει ο φαύλος κύκλος και οι απαντήσεις τις περισσότερες φορές είναι μέσα μας. Εκεί μου βγαίνει η αισιοδοξία που μου δίνει θάρρος και κίνητρο απέναντι σε όλα τα παραπάνω, γιατί βλέπω παντού γύρω μου ανθρώπους πληγωμένους και σε έξαρση που κυρίως θέλουν κατανόηση και αγάπη και κουβαλάνε μέσα τους πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, πραγματικά υπέροχα. Αισθάνομαι ότι το πρώτο πράγμα που φοβόμαστε είναι ο εαυτός μας, συνεπώς όταν ο φόβος αυτός μειώνεται, γινόμαστε λιγότερο απειλητικοί και στους γύρω ανθρώπους και μπορούμε να συνεισφέρουμε συλλογικά πολύ περισσότερο. Το ελάχιστο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να μην προσθέτει στα τραύματα των γύρω του.

Μίλησε μας για το τελευταίο σου πρότζεκτ;

Δημήτρης Βεντουράκης: Πέρα από την συμμετοχή μου στο "42 Years Day 42 Years Night" με τους Σωκράτη Τσεντόγλου και Γιώργο Κοκκινάρη, με τους οποίους αποτελούμε πλέον ένα τρίο ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και σύνθεσης - συνεχίζοντας στο πνεύμα που ξεκίνησαν οι δυο τους αυτό το πρότζεκτ. Ετοιμάζουμε και μια μουσικοποιητική παράσταση με τον Σωκράτη. Η θεματική της αφορά τον κύκλο της ζωής, από την αθώα αφετηρία μέχρι την απόγνωση του αδιεξόδου και τέλος την αποδοχή του παραλόγου. Έχουμε ήδη κάνει κάποιες πρώτες εμφανίσεις γύρω από αυτό και σύντομα θα το ανοίξουμε περισσότερο ως θεατρική παραγωγή. Όλα τα παραπάνω ανήκουν επίσης στην δράση της ομάδας 'Athens Arts Collective', την οποία ιδρύσαμε με τον Σωκράτη πριν δυόμιση χρόνια για να μπορούμε να εκφράσουμε και να διερευνήσουμε όλες τις παραπάνω ανησυχίες που αναφέρω καθώς και για να συνδημιουργήσουμε με καλλιτέχνες από διαφορετικά καλλιτεχνικά πεδία. Ονειρευτήκαμε ένα καλλιτεχνικό δίκτυο μέσα στο οποίο μπορούν τα άτομα που συμμετέχουν να επικοινωνήσουν και να συνδιαλλαγούν ανοιχτά και ουσιαστικά μεταξύ τους προς όφελος μιας δυνατής και ζωντανής κοινότητα και το 'AAC' είναι η πλατφόρμα μας για να συνεισφέρουμε σε αυτό. Παράλληλα προσπαθώ να συμμετέχω σε όσα περισσότερα πράγματα μπορώ. Μερικά από αυτά είναι προσωπικά πρότζεκτ στα οποία είμαι βασικός δημιουργός από την σύλληψη μέχρι την πραγμάτωσή τους και έχω χώρο να εκφραστώ πλήρως, ορισμένα είναι αλλονών μουσικών στα οποία συνεισφέρω, πάλι με το δικό μου ύφος, αλλά υποστηρίζοντας το δικό τους όραμα, κάτι που μου φαίνεται επίσης πολύτιμο και ενδιαφέρον και ας μην έχω εξίσου μεγάλο έλεγχο ή ευθύνη.

Γενικά έχω διαφορετικά ερεθίσματα και χρειάζομαι να τα ικανοποιώ λίγο πολύ όλα. Μερικά από αυτά είναι το weird rock σχήμα Mammock, στο οποίο τραγουδάω και συμμετέχω στη σύνθεση, οι 33Lovers του Στράτου Κύρη όπου παίζω πλήκτρα, το σχήμα του Λευτέρη Βολάνη και του Δημήτρη Παγίδα για τον δίσκο τους 'Εκτός των Τοιχών' όπου πάλι παίζω πλήκτρα και συμμετέχω και ως πιανίστας στο ακουστικό τρίο του φίλου κιθαρίστα και συνεργάτη μου Γιάννη Αράπη, στο οποίο παίζουμε αυτοσχεδιαστικά πάνω σε δικιές του συνθέσεις κυρίως με βάση το jazz και το free jazz ύφος. Παράλληλα ετοιμάζω μια σόλο συναυλία με δικό μου υλικό και ένα σεμινάριο στο οποίο θέλω να συγκεντρώσω τα εργαλεία και τις μεθόδους που διδάσκω στα ιδιαίτερα μαθήματά μου, γύρω από την σχέση γλώσσας και μουσικής. Κατά πάσα πιθανότητα αυτά τα δύο έχουν λίγο δρόμο ακόμη, αλλά είμαι αρκετά ενθουσιασμένος με την διαδικασία μέχρις στιγμής, ειδικά για το σεμινάριο, γιατί απλώς θέλω να μοιραστώ με όσο περισσότερο κόσμο γίνεται τις δυνατότητες που υπάρχουν να γίνει αντιληπτή η μουσική - και οι ήχοι γενικότερα - σωματικά, εικονικά, λεκτικά και ως μέσο εξιστόρησης. Τόσα πράγματα που φαίνονται νεφελώδη και απροσδιόριστα αρχικά, μπορούν να γίνουν σαφή με απλό τρόπο. Δεν είναι μαύρη μαγεία.

Τι το ιδιαίτερο έχουν τα ντραμς;

Σωκράτης Τσεντόγλου: Την ιδιαιτερότητα στο όργανο την προσδίδει ο/η παίχτης-μουσικός.

Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν νέο ντράμερ σήμερα;

Σωκράτης Τσεντόγλου: Οι συμβουλές δεν είναι το φόρτε μου, καθώς ούτε δέχομαι αλλά ούτε δίνω. Αν κουβεντιάζαμε με κάποιον/α ντράμερ/μουσικό, θα του/της έλεγα πως ό,τι δώσεις στο όργανο θα στο δώσει πίσω πολλαπλασιασμένο.

Ποιοι μουσικοί σε έχουν επηρεάσει;

Σωκράτης Τσεντόγλου: Επιγραμματικά αναφέρω κάποιους: David S. Ware, John Coltrane, Thelonious Monk, Mal Waldron, Magnus Öström, Joe McPhee, Ornette Coleman, Archie Shepp, Andrew Cyrille, Elvin Jones, J.S. Bach.

Μίλησε μας για το τελευταίο σου project.

Σωκράτης Τσεντόγλου: Το τελευταίο μου project είναι το "42 Years Day, 42 Years Night", ένα ντουέτο με τον Γιώργο Κοκκινάρη στο κοντραμπάσο/σύνθεση και εμένα στα τύμπανα/σύνθεση. Το συγκεκριμένο project δημιουργεί ένα πολύπλευρο/ευέλικτο περιβάλλον που δημιουργεί κενό. Λέω πολυπλευρο και ευέλικτο γιατί μέσα από το "42 Years Day, 42 Years Night" έχει υπάρξει ακόμα μια συνεργασία με τον Δημήτρη Βεντουράκη, με εντελώς διαφορετικό set up, αυτή τη φορά έχοντας εργαλεία μας την επί τόπου σύνθεση και την ποίηση. Στο project αυτό συμμετέχουν επίσης η Μαρία Κριτσωτάκη και ο Μάκης Παπαδημητρίου. Εδώ να αναφέρω ότι και τα δύο αυτά project είναι παραγωγή της Athens Arts Collective.

Πώς βλέπεις τη μουσική σκηνή στην Ελλάδα;

Σωκράτης Τσεντόγλου: Αναρωτιέμαι, υπήρξε ποτέ μουσική σκηνή στην Ελλάδα;

BANDCAMP

YOUTUBE

Συντελεστές:

Σωκράτης Τσεντόγλου (ντραμς)

Δημήτρης Βεντουράκης (πιάνο)

Γιώργος Κοκκινάρης (κοντραμπάσο)

Πληροφορίες:

Ημερομηνία: Δευτέρα 22 Απριλίου 2024

Ώρα έναρξης: 21:00

Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων