Πώς οι φυλετικές διακρίσεις ενέπνευσαν τα τραγούδια της Nina Simone

Η τάση της Nina Simone στη σύνθεση πολιτικών τραγουδιών είχε πυροδοτηθεί από τη σοκαριστική δολοφονία τεσσάρων νεαρών μαύρων κοριτσιών που πήγαιναν σε κυριακάτικο σχολείο στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα από λευκούς εξτρεμιστές, τον Σεπτέμβριο του 1963.

Εκείνη την εποχή, η Simone είχε ήδη δημιουργήσει μια καριέρα στη μουσική με το ντεμπούτο άλμπουμ του 1959 Little Girl Blue, κι ετοιμαζόταν για μια σειρά από ζωντανές εμφανίσεις σε κλαμπ. Το φρικτό περιστατικό την άφησε συντετριμμένη και έξαλλη.

Διοχέτευσε την οργή της στο τραγούδι Mississippi Goddam (1964), το οποίο έγραψε σε λιγότερο από μία ώρα. Ένα ουρλιαχτό δίκαιης οργής για τη βομβιστική επίθεση στην Αλαμπάμα. Η Simone αναφέρθηκε επίσης στη δολοφονία με ρατσιστικά κίνητρα του 14χρονου Έμετ Λούις Τιλ, ο οποίος απήχθη, βασανίστηκε και λιντσαρίστηκε στο Μισισιπή το 1955 αλλά και στη δολοφονία του οργανωτή των πολιτικών δικαιωμάτων Medgar Evers από μέλος της Κου Κλουξ Κλαν τον Ιούνιο του 1963.

• Διαβάστε επίσης: Νίνα Σιμόν: εθνικός θησαυρός το πατρικό της μεγάλης κυρίας της jazz

Τα εγκλήματα ήταν γνωστά στη μαύρη κοινότητα εκείνη την εποχή, και η Simone μπόρεσε να τα επικαλεστεί απλώς αναφέροντας τα ονόματα των πολιτειών όπου συνέβησαν. Οι στίχοι περιγράφουν τη θλίψη, το θυμό και την αγανάκτηση της για τα γεγονότα.

Το τραγούδι έγινε μια κραυγή-κάλεσμα για αγώνα κατά της φυλετικής αδικίας και απαγορεύτηκε σε πολλές νότιες πολιτείες. Αν και μπορεί να μην συμφωνούσε με την προσέγγιση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, έδωσε το τραγούδι το 1965 στην πορεία που οδήγησε από τη Σέλμα στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα και ξανά το 1968, τρεις μέρες μετά τη δολοφονία του, σε μια συναυλία στη Νέα Υόρκη που.

Η μουσική της κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 την έκανε μια κομβική φιγούρα στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, με τα τραγούδια της να αντανακλούν τις ταραγμένες εποχές και να δίνουν φωνή στον πόνο και τις ελπίδες των αφροαμερικάνων.

Εξαιρετικά ευέλικτη και σαγηνευτική σαν ερμηνεύτρια, αν και κατά καιρούς ασταθής ως συνθέτρια, παρέμεινε αμφίθυμη για τη μουσική που της έφερε φήμη και το κοινό που προσέλκυσε. Έμοιαζε να αισθάνεται ότι παρά το πρωτοποριακό και αξιοσημείωτο έργο της ως τραγουδίστρια-τραγουδοποιός, αυτό δεν της έφερε τον σεβασμό που θα είχε αν είχε ακολουθήσει την καριέρα κλασικής πιανίστριας.