Yellowstone: Μία από τις πιο επιτυχημένες «λάθος σειρές» όλων των εποχών
Ναι, μοιάζει πολύ με το Τόλμη και Γοητεία που έβλεπε μανιωδώς η συγχωρεμένη η γιαγιά μου πριν από 30 χρόνια. Απλά βάλε μέσα πολύ αίμα, μυρωδιά αλόγων και τόσο «ματσίλα» που πραγματικά αρχίζει να γίνεται καλό. Πιάνει άνετα τα όρια του καλτ με τόσο ρατσιμό, μισογυνισμό και πατροπαράδοτο hard boiled αίσθημα που εμπεριέχει μέσα του. Παρόλα αυτά για κάποιο λόγο η σειρά είναι απόλυτα εθιστική σαν κακό street drug.
Το πιο πρόσφατο εγχείρημα του σεναριογράφου Taylor Sheridan τον οδηγεί στη Μοντάνα και πίσω στην ατίθαση άγρια φύση της τηλεόρασης ως σκηνοθέτη με πολλές περγαμηνές για να διευθύνει μια μίνι σειρά με γενναιόδωρο προϋπολογισμό.
Εδώ καταφέρνει κάτι πολύ περίεργο: να κάνει ένα μάτσο αντιπαθητικούς και ρατσιστές καουμπόηδες που cringe-άρουν απεριόριστα σε κάθε δευτερόλεπτο της σειράς να γίνονται τελικά συμπαθητικοί μέσα στην ακατανόητη «μίρλα» τους.
Με το Yellowstone να μετράει 10 επεισόδια ασταμάτητης καφρίλας και κατακερματισμού οποιασδήποτε πολιτικής ορθότητας, το εκκολαπτόμενο δίκτυο Paramount έδωσε στη σειρά τον ευρύτερο καμβά για τη σκληροτράχηλη νεοδυτική ηθική του που όχι απλά είναι εντελώς λάθος αλλά γίνεται κάπως εθιστική σε όποιον την βλέπει.
Ναι, οκ, πόσο δύσκολα μπορεί να περνάει ένας λευκός ραντσέρης που του ανήκει η μισή Μοντάνα, γη την οποία είχαν κλέψει οι πρόγονοι του από τους Ινδιάνους; Εδώ μιλάμε για έναν τύπο που μπορεί να έχει καρκίνο και να μην πεθαίνει με τίποτα, μπορεί να «δέρνει» τριάντα χρόνια νεότερους του με το ένα χέρι και μπορεί να «μανιπουλάρει» τα παιδιά του μόνο και μόνο για να μην πληγωθεί ο γιγαντιαίος εγωισμός του ούτε στο ελάχιστο.
«Δύσκολο θέμα» που ο σεναριογράφος το κάνει να φαίνεται σαν μία φυσική συνέχεια του απέραντου ρατσισμού που ανθίζει σε όλο τον κόσμο: πασπαλίζεις και λίγο ακόμη αδικία κατά των Ινδιάνων, ψεκάζεις και λίγο δράμα από πάνω, σε συνδυασμό φυσικά με ηχηρά ονόματα όπως εκείνου του Kevin Costner, κι έχεις μία από τις πιο επιτυχημένες «λάθος σειρές» όλων των εποχών.
Κι όμως για κάποιο λόγο δεν μπορείς να σταματήσεις να το βλέπεις μιας και τελικά η σειρά σε αποζημιώνει με πολλές ώρες αίματος, κλάματος και φυσικά ερωτικού ειδυλλίου κι όλα αυτά με φόντο την όμορφη εξοχή της Μοντάνα κι ένα βουνό από πτώματα.
Το Yellowstone όχι απλά έχει πολλούς θεατές, αλλά τελικά καταφέρνει να γίνει καλτ χωρίς να είναι αυτός ο στόχος του. Αν τώρα δεν μπορείς με τίποτα να δεις με χιούμορ όλη αυτή την επική «ματσίλα» του γελαδάρη που έχει πάντα δίκιο, τότε μάλλον πρέπει να δεις κάτι άλλο.