Πώς ένας Κινέζος σκηνοθέτης έδειξε τι σημαίνει «action film» στους Αμερικάνους

Για έναν δημιουργό που θα συνέχιζε να σκηνοθετεί πολλές από τις μεγαλύτερες ταινίες δράσης που έγιναν ποτέ, η καριέρα του John Woo κατέληξε να ακολουθεί αυτήν την πορεία μόνο όταν απογοητεύτηκε από τη δημιουργία ταινιών ως τέχνη. Ο John Woo στην κυριολεξία έμαθε στους Αμερικάνους πώς να κάνουν ταινίες δράσης με τον σωστό τρόπο.

Το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του ήρθε με το Young Dragons του 1974 και θα περνούσε το υπόλοιπο της δεκαετίας δημιουργώντας σε μεγάλο βαθμό ταινίες πολεμικών τεχνών και δράσης, όπως ήταν αναμενόμενο από κάποιον που καθόταν κάτω από το δέντρο μάθησης του μακροχρόνιου συνεργάτη των αδελφών Shaw, Chang Cheh. Η δεκαετία του 1980 θα σήμαινε μια αλλαγή στην φιλμογραφία δράσης, μία δεκαετία που κυριολεκτικά άλλαξε το σινεμά.

Λειτουργώντας σε μεγάλο βαθμό υπό το λάβαρο της κωμωδίας, το Run,Tiger, Run του 1985 θα αποδειχτεί κομβικό αφού ένωσε τον Woo με τον παραγωγό Tsui Hark για πρώτη φορά. Μοιράζοντας τα επαγγελματικά του δεινά, ο Hark θα ήταν αυτός που θα χρηματοδοτούσε την ταινία που ήθελε πολύ να κάνει ο Woo: Ένα καλύτερο αύριο γεμάτο με δράση που κόβει την ανάσα.

Σε μια άλλη συνεργασία που θα είχε σημαντικό αντίκτυπο τόσο στην καριέρα του όσο και στο σύνολο του ασιατικού κινηματογράφου, ο Woo επέλεξε τον Chow Yun-fat στον πρωταγωνιστικό ρόλο του στην ιστορία ενός γκάνγκστερ που προσπαθεί να επανασυνδεθεί με τον αποξενωμένο αστυνομικό αδελφό του. Ήταν εδώ που ο σκηνοθέτης θα καθόριζε τι θα γινόταν στο μέλλον του Χόλυγουντ, χωρίς ο ίδιος να το συνειδητοποιεί. To Hard Boiled θα άφηνε ιστορία στο είδος του action film.

Οικογενειακό δράμα, περίπλοκη δυναμική χαρακτήρων, διαρκώς μεταβαλλόμενες συμμαχίες, πλούσια ατμόσφαιρα, άφθονη αργή κίνηση, άνθρωποι που λειτουργούν με τη λάθος πλευρά του νόμου που χαρακτηρίζονται ως ήρωες και όπλα με δύο χέρια με άφθονη δράση στον αέρα. Στην ταινία, που έγινε αίσθηση στο box office και ορόσημο στο είδος της αστυνομικής δράσης.

Ο Yun-fat αποδείχθηκε τόσο δημοφιλής ως Mark Lee που επέστρεψε για τη συνέχεια ως το πανομοιότυπο δίδυμο του χαρακτήρα, με το A Better Tomorrow II να ανεβάζει τον πήχη και να βάζει τον Woo ακόμα πιο ψηλά στο ένδοξο εύρος της υπερβολής από σφαίρες. Μπορεί να μην ήταν τόσο καλό όσο ο προκάτοχός του, αλλά ήταν εξίσου σημαντικό για να τιμηθεί περαιτέρω το στυλ σκηνοθεσίας του δημιουργού του και το ύφος της μπαλετικής υπογραφής στις σκηνές δράσης.

Έχοντας φτάσει στην κορυφή της τέχνης του καθώς τελείωσε η δεκαετία του 1980, η δεκαετία του 1990 ξεκίνησε με μια πιο υποτιμημένη νότα με το Just Friends πριν το Bullet to the Head αυξήσει τα επίπεδα του μελοδράματος χωρίς να θυσιάσει την κινητική ενέργεια που είχε κάνει ο Woo το σήμα κατατεθέν του.

Το τέλος της γόνιμης συνεργασίας του με τον Yun-fat, την τελευταία ταινία που παρήγαγε ο Hark, μια ωδή σε όλα όσα είχε αφιερώσει στην ηρωική αιματοχυσία, το Hard Boiled τον έστειλε στην Αμερική με εντυπωσιακό στυλ. Επικές, εκτεταμένες, σαρωτικές σκηνές και αρκετές εκρήξεις αίματος που κάνουν τον κάθε Michael Bay να κοκκινίζει από ζήλια, άλλωστε το να συγκεντρώνει ο John Woo τον υψηλότερο αριθμό πτωμάτων στην ιστορία του κινηματογράφου δράσης δεν είναι καν ένα από τα πιο εντυπωσιακά επιτεύγματά του.