Record Digging: Οι Sleater Kinney επιστρέφουν με ένα δημιουργικό πένθος

Οι Sleater-Kinney είχαν μόλις αρχίσει να ηχογραφούν το 11ο άλμπουμ τους, Little Rope, όταν η Corin Tucker – ιδρυτικό μέλος της μπάντας, 30 χρόνια τώρα, του ιδιοφυούς συγκροτήματος riot grrrl - έλαβε ένα τηλεφώνημα μαθαίνοντας ότι η μητέρα και ο πατριός της είχαν σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην Ιταλία.

Ο τραγικός θάνατος τους έδωσε κάτι νέο αέρα του άλμπουμ, ενίσχυσε τις δυναμικές του και απόσταξε τις προτεραιότητές του. Όλα τα εκκολαπτόμενα τραγούδια εδώ -που ισοδυναμούν με τον πιο εύρωστο, πιασάρικο ροκ δίσκο των Sleater-Kinney από το 2015 και το No Cities to Love και το πιο ζοφερό τους από το The Hot Rock του 1999- αμέσως «σύρθηκαν στο τοπίο της κόλασης» της θλίψης, μίας θλίψης όμως απόλυτα δημιουργικής.

Όταν οι Sleater-Kinney είναι στα καλύτερά τους, οι αντιθετικές φωνές και οι μουσικές προσωπικότητες των Tucker και Brownstein ενισχύουν η μία την άλλη: Σκεφτείτε τα αλληλεπικαλυπτόμενα φωνητικά και τις πολύπλοκα πλεγμένες αρμονίες που παρέχουν τη στιβαρή ραχοκοκαλιά του άλμπουμ του 1999 The Hot Rock, αλλά ενισχυμένες περισσότερο.

Η ενδέκατη αυτή προσπάθεια από τους θρύλους του indie-rock είναι σχεδόν τόσο απλή και καθαρή σαν εμπειρία που θα μπορούσε να είναι και το καλύτερο τους άλμπουμ.

Ίσως, η ευκρίνεια του post-punk να απέσπασε διάχυτους επαίνους ή το τρίξιμο των μελωδιών που βρίσκει κανείς εδώ μέσα, από την άλλη η ωριμότητα τους φτάνει στην κορυφή. Το Little Rope μοιάζει, τελικά, σαν μια από τις πιο τεντωμένες και εστιασμένες εξόδους των Sleater-Kinney, με κάθε ευκρινή γραμμή κιθάρας και των μελωδιών, που στέκονται περήφανες αλλά και καλά δουλεμένες.

Το κρίσιμο σημείο όμως, όμως, είναι ότι αυτά τα 10 τραγούδια δεν είναι λυπηρά. δεν υπάρχει κανένας κυματισμός θλιβερού στον ορίζοντα. Το Little Rope καταφέρνει να ξεπεράσει την θλίψη από την οποία τελικά φτιάχτηκε και να δημιουργήσει κάτι νέο. Ίσως το καλύτερο τους άλμπουμ μέχρι σήμερα.