Πώς ο Brian Eno δημιούργησε τους ήχους των Microsoft Windows 95

Ο Brian Eno είναι ο αδιαμφισβήτητος πατέρας της ambient μουσικής. Έχοντας γράψει μουσική για αεροδρόμια και ταινίες, εστιάζοντας στο συναίσθημα και τον διαλογιστικό μινιμαλισμό, το έργο του αξίζει εξίσου περίπλοκη μελέτη και ακρόαση από όλους μας. Ανάμεσα στις συνεργασίες του με τον Robert Fripp, τους Talking Heads και τον John Cale, ο Eno έχει παραδώσει μερικές από τις πιο εκτεταμένες και ατμοσφαιρικές συνθέσεις στην ιστορία της μουσικής, με κάποιες από τις δουλειές του να ξεπερνούν ακόμη και το όριο της ώρας. Ωστόσο, μια από τις πιο γνωστές δημιουργίες του Eno διαρκεί μόλις δευτερόλεπτα.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο Eno είχε εδραιώσει τη φήμη του ως παραγωγού με ζήτηση και πρωτοπόρου στην μουσική. Το 1993, κυκλοφόρησε το Neroli, ένα άλμπουμ που αποτελείται από ένα μόνο τραγούδι με χρόνο εκτέλεσης μόλις 60 λεπτά, σηματοδοτώντας το δεύτερο εγχείρημά του σε μια μακρά, συνεχή ατμόσφαιρα. Παρά αυτό το κατόρθωμα μαμούθ, ο Eno βρέθηκε κολλημένος όσον αφορά τη δημιουργικότητά του.

Αντί να συνεχίσει να εξερευνά τις μακροσκελείς και απεριόριστες δυνατότητες της ατμοσφαιρικής σύνθεσης, αποφάσισε να ξεκινήσει μια φαινομενικά πολύ μικρότερη εργασία - δημιουργώντας τον ήχο εκκίνησης για ένα νέο λειτουργικό σύστημα που ονομάζεται Windows 95. Μια έντονη αντίθεση με την καθηλωτική έκταση της προηγούμενης δουλειάς του, αυτό το έργο απαιτούσε μόλις δευτερόλεπτα μουσικής από τον Eno, παρουσιάζοντας μια εντελώς νέα πρόκληση.

«Η ιδέα προέκυψε τη στιγμή που στερήθηκα τελείως από ιδέες», θυμάται ο Eno, «δούλευα στη δική μου μουσική για λίγο και ήμουν πολύ χαμένος, στην πραγματικότητα. Και εκτίμησα πραγματικά κάποιον που ήρθε και είπε: «Εδώ είναι ένα συγκεκριμένο πρόβλημα - λύσε το.» Ο Eno είχε κάτι παραπάνω από τα προσόντα για να το λύσει.

Στον παραγωγό δόθηκε μια σύντομη περιγραφή του ήχου, η οποία περιείχε περισσότερα επίθετα παρά πραγματικές εξηγήσεις. «Θέλουμε ένα μουσικό κομμάτι που να είναι εμπνευσμένο, καθολικό, αισιόδοξο, φουτουριστικό, συναισθηματικό αλλά και σοβαρό ταυτόχρονα», θυμάται ο Eno, «Και μετά στο κάτω μέρος της περιγραφής έγραφε, «και πρέπει να είναι 3¼ δευτερόλεπτα.»

Φαίνεται αδύνατο να περιλάβει κανείς όλα αυτά τα συναισθήματα και τις ιδιότητες σε λίγα δευτερόλεπτα ήχου, αλλά αυτό δεν πτόησε τον Eno, μάλλον, βρήκε το έργο αστείο και το συνέκρινε με την διαδικασία κατασκευής ενός μικροσκοπικού κοσμήματος. Αφού δημιούργησε 84 πιθανούς ήχους για το έργο, ο Eno βρέθηκε εξίσου βυθισμένος στη μουσική-μινιατούρα όπως και στη σύνθεση μαμούθ.

Ο τελικός ήχος διήρκεσε λίγο περισσότερο από τα καθορισμένα τρεισήμισι δευτερόλεπτα, αλλά περιείχε όλα τα προδιαγεγραμμένα συναισθήματα που ήθελε η Microsoft. Περισσότερο από το να προκαλεί νοσταλγία στα παιδιά της δεκαετίας του 1990 , το έργο αναζωογόνησε ακόμη και τη δημιουργικότητα του Eno, όπως εξήγησε,

«Στη συνέχεια, όταν το τελείωσα και επέστρεψα στη δουλειά με κομμάτια που διαρκούσαν περίπου τρία λεπτά, μου φαινόντουσαν σαν ωκεανοί του χρόνου».