Tο «Showing Up» είναι μία από τις πιο γλυκόπικρες ταινίες της χρονιάς

Η πεισματικά ανεξάρτητη κινηματογραφίστρια Kelly Reichardt κάνει ταινίες μικρής κλίμακας που έχουν τις ρίζες τους σε συγκεκριμένους κόσμους, εσωτερικούς και εξωτερικούς. σχεδόν όλα διαδραματίζονται στο Όρεγκον, όπου έζησε και εργάστηκε πολύ καιρό. Ταξίδεψε πίσω στο χρόνο για την τελευταία της ταινία, «First Cow», ένα συγκινητικό χρονικό της αγάπης, της γης και του καπιταλισμού που διαδραματίζεται στην επαρχία του Όρεγκον τον 19ο αιώνα.

Η Reichardt επιστρέφει σε πιο οικείο έδαφος στο τελευταίο της, «Showing Up», ένα παράξενο κομμάτι της ζωής που διαδραματίζεται στο σημερινό Πόρτλαντ και έχει να κάνει με κάτι που γνωρίζει από κοντά: να κάνει τέχνη.

Οι ταινίες λατρεύουν τους βασανισμένους καλλιτέχνες, τις «φλεγμονώδεις» ιδιοφυΐες που βροντοφωνάζουν ενάντια στο κατεστημένο, τις αισθητικές συμβάσεις, τις ιστορικές τους εποχές, τον Θεό ή απλώς το πιο κοντινό ζεστό σώμα. Κανείς δεν καταστρέφει ή δεν πιτσιλάει έναν καμβά στο «Showing Up», αν και μερικοί χαρακτήρες υψώνουν τη φωνή τους. Κάποια στιγμή, η πεισματική ανεξάρτητη ηρωίδα, η Lizzy - μια γλύπτρια που υποδύεται μια αποκαλυπτική, ιδιαίτερα απογοητευμένη Michelle Williams– μας αφήνει με ένα γλυκόπικρο αίσθημα στο στόμα.

Είναι μια αληθινά αστεία παρουσία σε μια προσεγμένη ταινία που αποτυπώνει τέλεια την περίπλοκη εσωτερικότητα της Lizzy. Αυτό που είναι πιο σημαντικό είναι ότι κατά τη διάρκεια αυτής της λεπτής, λεπτομερούς ταινίας εξοικειώνεσαι με τη θλιβερή κατηφορική κλίση της ζωής μίας καλλιτέχνιδας, την ευπρόσδεκτη αταξία του διαμερίσματός της, την τρυφερή φροντίδα που δείχνει με την τέχνη της για τον κόσμο.

Μαζί, η Reichardt και η Williams - με λίγο διάλογο και απεριόριστη γενναιοδωρία - διατυπώνουν ξεκάθαρα όλα όσα η Lizzy δεν θα πει ποτέ και δεν χρειάζεται να πει, ανοίγοντας ένα παράθυρο στον κόσμο και μετατρέποντας αυτήν την υπέροχη, αποφασιστική, γκρινιάρα γυναίκα σε ένα υπέροχο έργο τέχνης.

Καιρό είχαμε να δούμε μία τόσο υπέροχη αλλά την ίδια στιγμή sober ταινία από την Αμερική.