Bookreads: O Ανδρέας Νικολακόπουλος έγραψε το πιο ιδιαίτερο βιβλίο της χρονιάς

Ο Ανδρέας Νικολακόπουλος είναι ένας άνθρωπος που δεν μασάει τα λόγια του, ό,τι έχει να σου πει το λέει μπροστά σου, δεν φοβάται να βάλει τον εαυτό του σε δύσκολη θέση και σίγουρα τολμάει πολύ όσο αφορά την λογοτεχνία και τις ιστορίες που διηγείται. Το Bookreads βρέθηκε με τον Ανδρέα κάπου στα Εξάρχεια κι έκανε μαζί του μία μεγάλη κουβέντα γύρω από το νέο του βιβλίο με τίτλο «Φλόρενς Μπλαντ» (εκδ. Ίκαρος), τους ανθρώπους, τα ποτάμια της Ευρώπης, το πόσο παράξενο είναι να κάνει δύο δουλειές και πολλά άλλα ενδιαφέροντα θέματα.

Ο Ανδρέας Νικολακόπουλος τολμάει κι αυτό φαίνεται από το τελευταίο του λογοτεχνικό πόνημα που ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Τον είχαμε μάθει με δύο πολύ σημαντικές συλλογές διηγημάτων, το «Σάλτος» και την «Αποδοχή κληρονομιάς», δύο αρκετά σκληρά βιβλία που γνώρισαν τεράστια επιτυχία στο ελληνικό κοινό. Τώρα με το τέταρτο βιβλίο του, «Φλόρενς Μπλαντ», ο ίδιος, όπως μας είπε, ξεπερνάει κατά πολύ τον εαυτό του και κάνει ένα βήμα πιο πέρα, λέγωντας μία διαφορετική ιστορία, ουσιαστικά φαντασίας...με πολύ αίμα.

Ο Ανδρέας Νικολακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983. Εργάζεται ως σεφ σε εστιατόρια της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Η πρώτη του συλλογή διηγημάτων, Μάκινα (Εκδόσεις Ηδύφωνο), εκδόθηκε το 2019. Η δεύτερη συλλογή διηγημάτων του, Αποδοχή κληρονομιάς, εκδόθηκε το 2020 (Εκδόσεις Ίκαρος) και ήταν στη βραχεία λίστα για το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας / Διηγήματος – Νουβέλας, καθώς και για το Βραβείο Διηγήματος – Νουβέλας του λογοτεχνικού περιοδικού Ο Αναγνώστης και στη μακρά λίστα για το Βραβείο Πεζογραφίας 2021 του περιοδικού Κλεψύδρα. Η τρίτη του συλλογή διηγημάτων, Σάλτος, εκδόθηκε το 2022 (Εκδόσεις Ίκαρος) και ήταν στη βραχεία λίστα για το βραβείο Πεζογραφίας της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης 2022, καθώς και στη μακρά λίστα των βραβείων του Περιοδικού Χάρτης 2022.

Ακολουθεί ολόκληρη η κουβέντα μας με τον συγγραφέα Ανδρέα Νικολακόπουλο:

Πως σου ήρθε να γράψεις ένα τόσο πυκνό και διαφορετικό μυθιστόρημα, μετά από δυο πολύ ιδιαίτερες συλλογές διηγημάτων;

Ανδρέας Νικολακόπουλος: Στην ουσία και στο Φλορενς Μπλαντ βρίσκουμε τέσσερα μεγάλα διηγήματα που στο τέλος ενώνονται και φτιάχνουν το μυθιστόρημα. Δεν μπορούσα να το αποφύγω αυτό, δηλαδή το πυκνό στοιχείο υπάρχει εξ αρχής μέσα μου, άλλωστε γι΄ αυτό μου αρέσουν και τα διηγήματα γιατί υπάρχει η τέχνη της πύκνωσης, πρέπει μέσα σε τέσσερις σελίδες να φτιάξω μία κατάσταση, να δικαιολογήσω γεγονότα, χαρακτήρες, να φτιάξω ένα συγκινησιακό ύφος, το ίδιο ήθελα να κάνω και με το Φλόρενς Μπλαντ, να φτιάξω κάτι που μιλάει για τον 19ο αιώνα, αλλά να είναι σύγχρονο. Στο 2023, αν κοιτάξεις γύρω σου βλέπεις πως ο κόσμος έχει ένα κινητό και κάνει σκρολ συνεχώς, χρειάζεται πολύ την πληροφορία, χωρίς όμως να εμβαθύνει. Ήθελα να κάνω κάτι που να είναι κάπως το αντίθετο από αυτό. Ήθελα να γράψω κάτι με πολύ συμπιεσμένη πληροφορία και να μπορείς να το διακόψεις και να το αρχίσεις ξανά εύκολα. Δεν ήθελα να φλυαρίσω πολύ χρονικά, ήθελα να πω πολλά πράγματα σε λίγο χρόνο.

Συνήθως γράφεις για την ελληνική επαρχία, πως έτυχε να γράψεις τώρα για την Ευρώπη και τους ποταμούς της;

Ανδρέας Νικολακόπουλος: Είχα αρχίσει να φοβάμαι πως μπαίνω σε μία μανιέρα μιλώντας για πράγματα τα οποία τα εξάντλησα πολύ στα τρία προηγούμενα βιβλία μου, μου ήταν, όχι εύκολο, αλλά κάπως οικείο για μένα να γράφω για τους προγόνους μου και τις ντοπιολαλιές, τη σκοτεινή ηθογραφία, κι έτσι τώρα ήθελα να ξεφύγω από αυτό, έπρεπε να το κάνω, να φύγω λίγο από το comfort zone μου και να κάνω κάτι άλλο. Φυσικά ποτέ δεν ένιωσα το ίδιο βάρος γράφοντας το Φλόρενς Μπλαντ. Ακούγεται παράξενο, αλλά το Φλόρενς Μπλαντ είναι πιο κοντά σε μένα με έναν περίεργο τρόπο, παρά οι παππούδες μου και τα βουνά. Τα μέρη που περιγράφω στο Φλόρενς Μπλαντ είναι τα μέρη όπου εγώ έζησα, όλα τα γεγονότα, οι δρόμοι, οι οδοί, είναι μέρη που πήγα κάποτε.

Έχεις ζήσει στο Λονδίνο για καιρό απ΄ότι ξέρω...

Ανδρέας Νικολακόπουλος: Έχω ζήσει αρκετά στην Αγγλία ναι, και στο Λονδίνο. Όπως επίσης και στην Νορβηγία και στην Γαλλία. Το 90 τις εκατό των τόπων που περιγράφονται στο Φλόρενς Μπλαντ είναι μέρη που κάποτε υπήρξα κι έζησα. Ακόμη και τα ονόματα του βιβλίου είναι από φίλους και γνωστούς μου.

Ποιο μέρος από αυτά που έχεις ζήσει σου ταίριαζε πιο πολύ;

Ανδρέας Νικολακόπουλος: Νομίζω το Λονδίνο, ακόμη κι από πριν πάω να μείνω εκεί. Επίσης λατρεύω και την επαρχία της Αγγλίας. Με ενδιέφερε πολύ το κρυμμένο Λονδίνο, το παλιό Λονδίνο. Δεν είχα φίλους Έλληνες εκεί κι αυτό με βοήθησε πολύ. Οι Άγγλοι είναι πολύ παρεξηγημένος λαός πιστεύω. Ο Χένρι Μίλερ έχει περιγράψει πολύ καλά το λεγόμενο σύνδρομο των Άγγλων: Βασανίζονται από την αδυναμία που έχουν να ξεδώσουν. Σίγουρα όμως οι Άγγλοι μου ταίριαζαν περισσότερο από τους Έλληνες για κάποιο λόγο. Επίσης είναι πολύ ευγενικός λαός, δεν υπάρχει πιο ήσυχο μέρος από το μετρό του Λονδίνου στις 7 το πρωί, ακούγεται τρελό αλλά έτσι είναι.

Το Φλόρενς Μπλαντ είναι γεμάτο πληροφορία και ονόματα, αυτό λειτούργησε θετικά ή αρνητικά όταν το έγραφες;

Ανδρέας Νικολακόπουλος: Δεν το σκέφτηκα πολύ, για αρχή δεν νόμιζα πως θα γίνει ποτέ κανονικό βιβλίο όλο αυτό. Ξεκίνησε ως ένα διήγημα, μετά όμως μεγάλωσε. Απλώθηκε πολύ κι έγινε αυτό που είναι σήμερα. Ουσιαστικά το βιβλίο είναι ένας χάρτης των αναμνήσεων μου και της ζωής μου κατά ένα τρόπο. Ήθελα κάτι πυκνό και δεν ήθελα να μοιάζει με κάτι άλλο. Πολλοί μου είπαν πως ο τρόπος γραφής δεν είναι σωστός, αλλά εγώ επέμεινα. Όσο χαζό κι αν ακουστεί, δεν με ενδιέφερε τόσο τι θα πουν οι άλλοι. Νιώθω άβολα με τον όρο «συγγραφέας» να σου πω την αλήθεια. Είμαι για αρχή αναγνώστης.

Μέσα στο Φλόρενς Μπλαντ οι κεντρικοί «χαρακτήρες» θα έλεγε κανείς είναι τα μεγάλα Ευρωπαϊκά ποτάμια, πως έγινε αυτό;

Ανδρέας Νικολακόπουλος: Με ρώτησε ένα φίλος τι έχει μείνει ίδιο από την παλιά Ευρώπη; Κι εγώ του απάντησα τίποτα, μόνο τα ποτάμια της. Μέχρι και τα σύνορα έχουν αλλάξει. Με το τρίτο βιβλίο παρατήρησα πως έχω μία εμμονή με τη φύση. Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται μία θρησκεία κι εγώ μάλλον έχω τη φύση. Έχω εμμονή με τα χρώματα της φύσης επίσης. Τα ποτάμια λειτούργησαν σαν συγκολλητική ουσία, και ως ένα στοιχείο που δείχνει και τονίζει την ματαιότητα των ανθρώπων. Τα ποτάμια είναι αιώνια και οι άνθρωποι απλά έρχονται και φεύγουν.

Ξέρω πως είσαι την ίδια στιγμή και επαγγελματίας σεφ, χρόνια τώρα, πως μπορείς και τα προλαβαίνεις και τα δύο;

Ανδρέας Νικολακόπουλος: Η μαγειρική είναι το πιο δύσκολο αλλά την ίδια στιγμή και το καλύτερο ή ίσως και το χειρότερο επάγγελμα που υπάρχει. Δεν μπορώ να σου πω γιατί το κάνω, το κάνω τώρα και 20 χρόνια, οπότε είναι κομμάτι του εαυτού μου. Αισθάνομαι και γράφω σαν μάγειρας. Το διάλεξα γιατί δεν ήθελα να έχω πολύ επαφή με τον κόσμο. Είναι καλύτερο για εμένα αυτό. Είμαι κάπως όμηρος της μαγειρικής.

Ποιοι είναι οι συγγραφείς που δεν φεύγουνε ποτέ από το μυαλό σου;

Ανδρέας Νικολακόπουλος: Δεν φεύγει ποτέ από το μυαλό μου ο Ρεμπώ, γιατί έγραψε μέχρι τα 18 του και μετά είπε «γεια σας», απέδειξε πολλά με αυτό, δεν φεύγει ποτέ από το μυαλό μου ο Πόε, ο Μπάροουζ, αλλά όχι για τα τοξικά του βιβλία, δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω τον Κάφκα, σαν ο μοναδικός αληθινός αναρχικός, ο πρώτος αναρχικός στην ιστορία της λογοτεχνίας.

Πώς προλαβαίνεις και να είσαι μάγειρας αλλά και συγγραφέας;

Ανδρέας Νικολακόπουλος: Αν θέλεις το προλαβαίνεις. Υπάρχει χρόνος. Αν θέλεις κάτι πολύ θα το καταφέρεις. Αν όντως σε ενδιαφέρει πολύ όμως. Επίσης τη γραφή την χρειάζομαι, έτσι χαλαρώνω, έτσι ξεφεύγω από την δουλειά. Όση κούραση και να έχω πάντα θα κοιτάξω ένα βιβλίο ή θα γράψω κάτι. Το δύσκολο κομμάτι στο γράψιμο δεν είναι να σου έρθει η ιδέα, το δύσκολο είναι να το κάνεις edit, να το διαμορφώσεις όπως πρέπει, το μετά θέλει δουλειά.