Ο μουσικός για τον οποίο ο Τζακ Κέρουακ είπε ότι ήταν «σημαντικός όσο ο Μπετόβεν»

Η επανάσταση της ποπ μουσικής της δεκαετίας του 1960 μπορεί να έλαμψε, αλλά αυτές οι σπίθες είχαν αρχίσει να φαίνονται νωρίτερα τον 20ο αιώνα στη σφαίρα των καλών τεχνών και της λογοτεχνίας.

Το κίνημα dada και beat έδωσε νέα πνοή στον γραπτό λόγο, καταρρίπτοντας τα εμπόδια της σύμβασης και επιτρέποντας την απόλυτη ελευθερία έκφρασης.

Οι εξέχοντες εκφραστές αυτού του κινήματος της πρωτοπορίας στη λογοτεχνία ήταν οι Jack Kerouac, Allen Ginsberg, William S. Burroughs και Herbert Huncke, μια ομάδα που συχνά αποκαλείται «Beat Generation».

Έχουμε σημαντικά ονόματα να ευχαριστήσουμε για την εμφάνιση μερικών από τους πιο αγαπημένους μας αστέρες και τραγουδοποιούς, όπως ο David Bowie, ο Bob Dylan και ο Kurt Cobain.

Σε μια από τις πιο άμεσες και αξιοσημείωτες περιπτώσεις, ο Dylan, ο οποίος είχε αγαπηθεί στη λαϊκή μουσική από τους folk enthusiasts στα τέλη της δεκαετίας του 1950, έσπασε τη σεβαστή τραγουδοποιία του με την πρωτοποριακή ίντριγκα της δεκαετία του 1960, ασπαζόμενος τον ηλεκτρισμό.

Εκείνη την εποχή, είχε επηρεαστεί από το κύμα των συγγραφέων Beat όπως ο Kerouac και ο φίλος του, Ginsberg.

Ο Dylan γνώριζε τον Ginsberg και τους άλλους συγγραφείς της Beat Generation πολύ πριν συναντηθούν προσωπικά, και αυτός ήταν ένας από τους μαγνήτες που προσέλκυσαν τον επίδοξο τροβαδούρο στη Νέα Υόρκη το 1961.

Το 1963, ο Dylan παρουσιάστηκε στον Ginsberg για πρώτη φορά από τον δημοσιογράφο της New York Post Al Aronowitz. Στη συνέχεια συνάντησε μερικούς από τους φίλους του.

«Βγήκα από την έρημο και φυσικά έπεσα πάνω στη σκηνή των Beat και το μποέμ πλήθος του bebop, ήταν όλα πολύ συνδεδεμένα», είπε ο Dylan στο The New Yorker το 1985. «Ήταν ο Jack Kerouac, ο Ginsberg, ο Corso, ο Ferlinghetti…Μπήκα κι εγώ μαζί τους και ήταν μαγικό… είχε εξίσου μεγάλο αντίκτυπο σε μένα όσο και ο Elvis».

Ο Kerouac, διάσημος περισσότερο για το μυθιστόρημά του 1957 On the Road, έγραψε πολύ για το νεανικό πνεύμα της Αμερικής, που συχνά λικνίζεται στο ρυθμό της σύγχρονης μουσικής τζαζ bebop. Ενώ η γενιά των Beat θα απολάμβανε και την ποπ-ροκ της δεκαετίας του 1960, ειδικά εκείνων που πλαισιώνουν τους στίχους του Dylan, ο Kerouac παρέμεινε πιστός στην τζαζ μέχρι τον πρόωρο θάνατό του, σε ηλικία 47 ετών, το 1969.

Σε διάφορα δοκίμια και μυθιστορήματά του, ο Kerouac ανέφερε μερικούς από τους αγαπημένους του μουσικούς της τζαζ. Στο Desolation Angels, περιέγραψε τον ήχο του Dizzy Gillespie ότι έρχεται «με κύματα σκέψης, όχι μουσικές φράσεις» και στο Subterraneans, επαίνεσε τον Thelonious Monk ως «ο μοναχός και άγιος του bop».

Έλαβε όμως τον υψηλότερο έπαινο από τον Kerouac, ο δεξιοτέχνης Αμερικανός σαξοφωνίστας Charlie Parker. Ο σεβαστός μουσικός της τζαζ γεννήθηκε το 1920, αλλά, όπως και ο Kerouac, η ζωή του φέρθηκε σκληρά σε ηλικία μόλις 34 ετών. Στο ποίημά του, το 1959, το Mexico City Blues, ο Kerouac περιέγραψε τον Parker ως «μουσικά τόσο σημαντικό όσο ο Beethoven».