The Passenger: Πώς γίνεται μία ταινία της Blumhouse να έχει τόσο αποτυχημένο σενάριο

Συνήθως, όταν μια ταινία δρόμου σε κολλάει στον τοίχο με δύο χαρακτήρες, υποτίθεται ότι σου αρέσει τουλάχιστον ο ένας από αυτούς. Το «The Passenger» του Carter Smith αρνείται γενναία αυτή την άνεση ως μέρος της ανησυχητικής, περίεργης και στη συνέχεια ακατανίκητης φωλιάς των ακροτήτων που παρουσιάζει. Κι όμως δεν πείθει. Το σενάριο χάσκει από παντού.

Δύο τύποι που δουλεύουν σε φαστ φουντ μπλέκονται σε έναν αγώνα δρόμου και δολοφονιών, χωρίς κανένα απολύτως νόημα. Ο ένας είναι το θύμα και ο άλλος υποτίθεται ο «δάσκαλος». Καιρό είχαμε να δούμε τόσες τεράστιες τρύπες σε σενάριο μεγάλου στούντιο παραγωγής, μοιάζει η ταινία να έγινε από...κάποιον εντελώς αρχάριο. Δεν μπορούμε πραγματικά να το εξηγήσουμε όλο αυτό που βλέπουμε.

Ωμή βία χωρίς κανένα λόγο, χωρίς ο σκηνοθέτης να εξηγεί ουσιαστικά το γιατί παρά μόνο πετώντας κάτι αφηγηματικά ψίχουλα του τύπου «ψυχολογικά προβλήματα», «παιδικά τραύματα», «οιδιπόδεια σύνδρομα», όλα τους βαρετά και κοινότυπα αλλά που τελικά δεν εξηγούν και το λόγο που ο ένας από τους δύο έχει ξεκληρίσει ένα ολόκληρο χωριό κάπου στην εξοχή των ΗΠΑ.

Η παραγωγή όμως είναι καλή (Blumhouse εγγύηση!), σωστή φωτογραφία, καλές ερμηνείες, όλα μοιάζουν στη θέση τους, μέχρι που φτάνεις στο τέλος της ταινίας και καταλαβαίνεις πως ο σεναριογράφος δεν είχε ιδέα που το πήγαινε μιας και δεν βγάζει κανένα νόημα η όλη σκηνή πριν από την αυλαία, που υποτίθεται περιμένεις τόση ώρα μπας και ξεκαθαρίσουν τα πράγματα μέσα στο κεφάλι σου που έχει γίνει «σούπα» από την παράνοια.

Το πρόβλημα λοιπόν με την ταινία είναι το εξης: Κανείς δεν καταλαβαίνει πρώτον γιατί πεθαίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι έτσι ξαφνικά από το χέρι ενός ημίτρελου τύπου ο οποίος υποτίθεται έχει κάποιο δυνατό κίνητρο που θα μας το αποκαλύψει (δεν το κάνει ποτέ), και δεύτερον γιατί ο πρωταγωνιστής και πιο ντροπαλός και κλειστός χαρακτήρας ανέχεται όλο αυτό το μακελειό (μάλλον θα έχει κι αυτός κάποιο κίνητρο, λες εσύ, έλα όμως που δεν...).

Βλέποντας την ταινία έχεις την αισιοδοξία πως όντως στο τέλος ο σεναριογράφος θα εξηγήσει γιατί γίνεται όλος αυτός ο (κατά τα άλλα καλοφτιαγμένος) παραλογισμός που βλέπουμε επί της οθόνης, τελικά όμως μένεις με την απορία και με δύο ώρες από τη ζωή σου μάλλον χαμένες.