Γιατί το «Painkiller» του Netflix δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κουραστικό μελόδραμα

Όλοι πάνω κάτω οι οποίοι ασχολούνται με την επικαιρότητα έχουν ακούσει για το σκάνδαλο με την επιδημία του OxyContin, του διάσημου φαρμάκου το οποίο κατέστρεψε πολύ κόσμο στην Αμερική. Τώρα το Netflix το έκανε σειρά μόνο που έβαλε μέσα της περίσσιο δράμα, πράγμα καθόλου ασυνήθιστο για την πλατφόρμα που έχει κάπως μεταμορφώσει τις ζωές όσο αφορά την ψυχαγωγία. Ναι οκ, σίγουρα έχει καταστραφεί πολύς κόσμος από το οπιούχο παρασκεύασμα, αλλά όμως για άλλη μια φορά το Netflix το έκανε να μοιάζει σαν το τέλος του κόσμου.

Οι ερμηνείες είναι καλές, το σενάριο όμως και ο τρόπος με τον οποίο έχει δωθεί από τον σκηνοθέτη κάνει αμέσως τον θεατή να χάσει λίγο την ουσία της σειράς, η οποία είναι το πως μία ομάδα ανθρώπων έβγαλε λεφτά στην πλάτη των ασθενών. Επικεντρωμένοι οι παραγωγοί περισσότερο στα προσωπικά δράματα των ανθρώπων που έπαιρναν το φάρμακο, χάνουν λίγο το αίσθημα μίας ισορροπημένης σειράς.

Ενώ το Fentanyl κυριαρχεί πλέον στα πρωτοσέλιδα ως το φάρμακο που προκαλεί τον όλεθρο στην κοινωνία των ΗΠΑ, στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ήταν το OxyContin που οδήγησε τις εξελίξεις σχετικά με τον αντίκτυπο των υπερσυνταγογραφούμενων οπιοειδών. Το Oxy, που διαμορφώθηκε, παρήχθη, διατέθηκε στην αγορά και πωλήθηκε από τον οικογενειακό οργανισμό Purdue Pharma, απέκτησε γρήγορα δημοτικότητα επειδή κυκλοφόρησε στην αγορά ως ένα ασφαλές, «μη εθιστικό» οπιοειδές. Στη συνέχεια, το Oxy ωθήθηκε στους ασθενείς μέσω αξιοσέβαστων επαγγελματιών υγείας που είχαν παραπληροφορηθεί για το φάρμακο και επωφελήθηκαν πολύ από τη συνταγογράφηση του.

Αυτά είναι τα γεγονότα, η σειρά όμως έχει την τάση να κάνει λίγο τα πράγματα περισσότερο δραματικά απ' ότι μάλλον ήταν στην πραγματικότητα ή τουλάχιστον αν όντως ήταν τόσο δραματικά, ο σκηνοθέτης απλά δεν κατάφερε να μην πέσει στην παγίδα της υπερβολής.

Το βιβλίο του Barry Meier «Pain Killer» και το άρθρο του New Yorker «The Family That Built the Empire of Pain», του Patrick Radden Keefe, τεκμηρίωσαν την άνοδο του OxyContin και τη διαρκή επίδραση που είχε εδώ στις ΗΠΑ, και τα δύο χρησιμεύουν ως θεμέλια για τη νέα σειρά του Netflix «Painkiller». Σε σκηνοθεσία Peter Berg, η σειρά είναι μια φανταστική αφήγηση της επιδημίας οπιοειδών, όπως αφηγείται από την οπτική γωνία των επιζώντων, των θυμάτων, των «κακών» και εκείνων που βρίσκονται κάπου στη μέση.

Το θέμα με το «Painkiller» είναι ότι καμία από αυτές τις ιστορίες δεν είναι αρκετά αιχμηρή ή έστω νέα. Λόγω πολυετών ερευνών, πολλά περισσότερα είναι πλέον γνωστά σχετικά με την κρίση των οπιοειδών. Έχουν υπάρξει ποικίλα άρθρα, ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές που το εξέτασαν, συμπεριλαμβανομένων του συναρπαστικού ντοκιμαντέρ, πάλι του Netflix, «The Pharmacist».

Επίσης η μίνι σειρά του Hulu για την άνοδο του Oxy, «Dopesick», μας έχει ήδη ξεναγήσει σε αυτό το μονοπάτι - και το έκανε σίγουρα καλύτερα. Στο «Dopesick», οι ερμηνείες του Michael Keaton και της Kaitlyn Dever έδωσαν στη σειρά την συναρπαστική ποιότητα που λείπει από το «Painkiller», το οποίο φαίνεται να επικεντρώνεται υπερβολικά στους Sacklers και στην Perdue.

Δυστυχώς, το «Painkiller» αποτυγχάνει να εμπιστευτεί ότι το κοινό του έχει έστω και μία μικρή γνώση σχετικά με το θέμα. Αντίθετα, εστιάζει εξαντλητικά σε κάθε μικρή λεπτομέρεια, επιτρέποντας στις περισσότερες σκηνές να διαλυθούν σε ένα συνηθισμένο μελόδραμα που μάλλον καταντάει κουραστικό.