O Iceboy Violet φτιάχνει τον καλύτερο trip hop δίσκο της χρονιάς

Καιρό είχαμε να ακούσουμε ένα τόσο καλό trip hop δίσκο, μάς θύμισε πολύ παλιές στιγμές από μουσικούς όπως είναι ο Tricky και οι Massive Attack.

Σε στιγμές ίσως να είναι υπερβολικά ονειρικό αλλά όμως στο τέλος ο ακροατής αποζημιώνεται μιας και καταλαβαίνει πως ο δίσκος είναι φτιαγμένος μέσα στο όνειρο, μιλάει όμως για την σκληρή πραγματικότητα.

Το νέο άλμπουμ του βρετανού ράπερ-παραγωγού είναι μια ανεξίτηλη σφραγίδα από ελεύθερες συνειρμικές ρίμες, φανταστικές υφές και φωνητικά που αλλάζουν σχήμα σε κάθε στιγμή. Το «Not a Dream But a Controlled Explosion» είναι ένας «ήρεμος ανεμοστρόβιλος» από συναισθήματα, οργή, χάος, τρυφερότητα, νοσταλγία, όλα αναμειγμένα αριστοτεχνικά από τον Iceboy Violet, με τέτοιο τρόπο που σου φαίνεται πως το όλο μουσικό συνονθύλευμα είναι μία δύναμη της φύσης, υπόγεια αλλά την ίδια στιγμή δίκαιη σε όλα της.

Η ελεγχόμενη έκρηξη της μουσικής έχει ενδυθεί το ρόλο που παίζει η επιθυμία και η φαντασία στη ζωή μας. Η μουσική κατασκευάζει συνεχώς τον κόσμο στον οποίο θέλουμε να ζούμε και τους ανθρώπους που θέλουμε να είμαστε, καθώς αντιμετωπίζουμε τη φαντασία, καθώς νιώθουμε το αιώνιο τράβηγμα της επιθυμίας, η πραγματικότητά μας διαμορφώνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου από την τυχαιότητα, τις παραισθήσεις και τη λαχτάρα για μία καλύτερη ζωή. Όλα αυτά τα παρουσιάζει αριστοτεχνικά ο Iceboy Violet, με μία μαλακή κι αιθέρια φωνή που όμως σε στιγμές περνάει το μήνυμα της όπως το θέλει.

Η πιο κρίσιμη γραμμή του άλμπουμ μπορεί να είναι η κεντρική θέση της επιθυμίας. Ο Iceboy Violet έχει πει ότι ο δίσκος αφορά ουσιαστικά τους τρόπους με τους οποίους η καθημερινή αντίληψη της πραγματικότητας διαμορφώνεται από αισθήματα έλλειψης — «αφηρημάδα, παραισθήσεις, λαχτάρα και παραισθήσεις».

Κοιτάζοντας πίσω από τα σπασμένα beat, βρίσκουμε μια ασύστολα ρομαντική ευαισθησία η οποία γίνεται αισθητή στις εικόνες των ήχων που γεύονται και τυλίγονται ο ένας μέσα στον άλλο με δεξιοτεχνία.

Στο «Paris, Bradford», ο Iceboy αποκαλύπτει μια απροσδόκητη τρυφερότητα: «Burn after reading/You lead the slow foxtrot to the evening», οι φωνές μουρμουρίζουν πάνω από ένα σχεδόν παστέλ στροβιλισμό μιας κιθάρας.

Κάτω από το συντριπτικό βάρος του μπάσου, μια ελαφρότητα αναδεύεται: ένα ιλιγγιώδες μείγμα πνευματικής γενναιότητας και σωματικής απόλαυσης που αρνείται να κρατηθεί κάτω από τη γη.