The Witcher: Η τρίτη σεζόν είναι ο βωμός για μία οπτική «θυσία» στην ένοχη απόλαυση σου

Εντάξει, δεν είναι ποιοτική σειρά, το ξέρουμε, το έχουμε εμπεδώσει. Έχει αυτό όμως σημασία;

Κάποιος θα πει, ναι έχει σημασία, στις εποχές που ζούμε, να έχουμε ένα μέτρο, να μην αφήνουμε τόσο σκουπίδι να μπαίνει μέσα μας από τα μάτια και τα αυτιά.

Κι όμως, εγώ θα διαφωνήσω, το θέλει το... σκουπίδι το μυαλό, το χρειάζεται για να ξαπλώσει πάνω του και να ξεκουραστεί. Μιλάμε με γρίφους σίγουρα αλλά λίγο - πολύ καταλαβαινόμαστε.

Το «The Witcher» είναι μία σειρά που μπορεί να απευθύνεται σε πολλούς, λίγοι όμως είναι εκείνοι που μπορούν να την αντέξουν μιας κι εδώ μιλάμε για το απόλυτο trash στο Netflix, τόσο trash tv που τελικά καταντάει κάτι σαν ναρκωτικό.

Το Netflix πάει να γίνει λίγο πιο «κουλτουριάρικο», λίγο να πιάσει επίπεδα Cinobo ή και HBO, σίγουρα όμως δυσκολεύεται να απαρνηθεί πλήρως τον εαυτό του και φυσικά, για να μην ξεχνιόμαστε, υπάρχουν σειρές που δεν μπορούν να ξεχάσουν εύκολα την... ελαφρότητά τους.

Το «The Witcher» είναι μία σειρά φαντασίας, στηριγμένη σε ένα βιβλίο και σε ένα πολύ καλό video game. Τώρα που το Netflix κυκλοφόρησε και την τρίτη σεζόν, όλοι εμείς οι «σκουπιδιάρηδες» που έχουμε πάρει αγκαλιά τα δρακουλίνια και τα πακοτίνια μας, έχουμε ήδη ανοίξει τις πεντακοσάρες μπίρες μας, καθισμένοι στους καναπέδες μας, περιμένοντας πολλά από αυτή τη σειρά που είναι σίγουρα 100% μία ένοχη απόλαυση.

Μπορεί να ντρέπεσαι να το παραδεχτείς στους ψαγμένους φίλους σου που βλέπουν μόνο ντοκιμαντέρ για την περιβαλλοντολογική κρίση και ταινίες που έχουν γυριστεί από Ευρωπαίους ή Ταϊλανδούς εικαστικούς, σίγουρα όμως όταν είσαι μόνος σου στο σκοτεινό δωμάτιο με την οθόνη, κουρασμένος από τη δουλειά, με ρουφηγμένο το μεδούλι για να βγει ο κάματος της μέρας, το μόνο που θέλεις είναι να δεις έναν δίμετρο τύπο, μισό άνθρωπο και μισό (whatever!) λύκο, με λευκά μαλλιά να σφάζει τριάντα τέρατα με μία σπαθιά.

Σαν ιστορία το «The Witcher» δεν λέει και πολλά, σαν ερμηνείες είναι για γέλια, ίσως να δώσουμε ένα εύσημο στα ειδικά εφέ και τον καλό ήχο, αυτό όμως που το κάνει «σημαντικό» για την ψυχοσύνθεση μας είναι πρώτον γιατί χωρίς αυτές τις σειρές δεν θα μπορούσαμε να απολαύσουμε τα πραγματικά καλά έργα τέχνης και δεύτερον όλοι μας έχουμε δικαίωμα στην ένοχη απόλαυση, όπως όλοι μας έχουμε δικαίωμα στο junk food.

Junk food για το μυαλό λοιπόν το «The Witcher», και γι’ αυτό συγκαταλέγεται στην άτοπη λίστα μας.

Αν λοιπόν έχετε Netflix, σταματήστε να ψάχνετε στα έγκατα του για κάτι το ποιοτικό και ενδώστε στην trash TV, αξίζει τον κόπο και λειτουργεί θεραπευτικά για την υπερφορτωμένη μας ψυχή.

Τώρα αν είσαι από αυτούς που δεν μπορούν να ενδώσουν σε κάτι τόσο απλό όσο μία σειρά με «μάγους και σπαθιά» τότε τι να πούμε, ο καθένας όπως βολεύεται. Εμείς πάντως την απολαύσαμε.