Bookreads: O Μάριος Χάκκας κρύβεται πίσω από τα πιο παράξενα διηγήματα της ελληνικής λογοτεχνίας

Ο Μάριος Χάκκας είναι μία μορφή αδικημένη, μία μορφή που δεν την γνωρίζει πολύς κόσμος στα ελληνικά γράμματα. Κι όμως τα διηγήματα του είναι τόσο δυνατά, τόσο καθαρά, που σου σκίζουν την ψυχή με κάθε τους λέξη. Ο Χάκκας έζησε μικρή ζωή και πέθανε νέος, στα 40 του, μετά από χρόνια σοβαρή ασθένεια των πνευμόνων. Ξεκίνησε το γράψιμο σε μεγάλη σχετικά ηλικία, στα 34, άφησε όμως πίσω του δύο συλλογές διηγημάτων που θα προσδιορίζουν για πάντα την χαμένη γενιά του '50.

Η πρώτη μου γνωριμία με τον Χάκκα έγινε στο Ηράκλειο Κρήτης, είχα επισκεφτεί ένα φίλο για μπίρες και ξαφνικά είδα ένα μικρό βιβλιαράκι με λιτό εξώφυλλο πάνω στο τραπέζι του. Ήταν το “Κοινόβιο”. Ο φίλος μου το δάνεισε αλλά όπως όλοι ξέρουμε τα βιβλία είναι δανεικά κι αγύριστα. Έτσι έμαθα το Χάκκα και μετά πήγα στο επόμενο του, στο “Ο μπιντές και άλλες ιστορίες” που κι αυτό ήταν αριστούργημα. Οι ιστορίες του Χάκκα είναι παράξενες, μιλάνε για τον εσωτερικό κόσμο ενός ανθρώπου που υποφέρει, που πάντα προσπαθεί να ξεφύγει από κάτι, κάτι το οποίο τον καταπιέζει.

Το αστείο είναι πως τελικά ο Χάκκας δεν ξέρει τι είναι αυτό που του στερεί την ελευθερία του. Είναι η αρρώστεια; Είναι το πολιτικό σύστημα; Είναι οι κακουχίες μιας ζωής φτωχικής; Είναι οι γυναίκες; Αλήθεια δεν ξέρει, προσπαθεί όμως να βρει την άκρη, μία μικρή πορτούλα να βγει στο φως και να πάρει ανάσα.

PHOTO 1 / 2

Τα παιδικά και νεανικά του χρόνια τα έζησε στην Καισαριανή, με την οποία συνδέθηκε συναισθηματικά, κάτι που διαφαίνεται και στα θέματα των έργων του. Σε ηλικία 19 ετών ενώ φοιτούσε στη Σχολή Σαμαρειτών του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, βοήθησε εθελοντικά τους φυλακισμένους στη Γυάρο. Στις 30 Απριλίου 1954 συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 4 ετών, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να διακόψει τις σπουδές του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Τα βιβλία του που πραγματικά με στιγμάτισαν ήταν το Κοινόβιο, ο Τυφεκιοφόρος του Εχθρού και ο Μπιντές. Ιστορίες γεμάτες πόνο, ειρωνεία, αγανάκτηση, χιούμορ και τελικά ελπίδα για κάτι καλύτερο που όμως δεν έρχεται ποτέ, λόγω μίας εγγενούς αυτοκαταστροφικής τάσης του ανθρώπου.

Στα μέσα της δεκαετίας του '60 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Όμορφο καλοκαίρι" (ήταν και η μοναδική που εκδόθηκε όσο ζούσε ο συγγραφέας). Έπειτα από το πραξικόπημα και την εγκαθίδρυση της χούντας, υπέστη διώξεις και φυλάκιση ενός μήνα για το γεγονός ότι ήταν στέλεχος της ΕΔΑ (1960-67). Στα τελευταία χρόνια της ζωής του έγραψε τρία θεατρικά μονόπρακτα.

Απεβίωσε από καρκίνο σε ηλικία 41 ετών, στη διάρκεια της δικτατορίας.