Κορνήλιος Μιχαηλίδης: Από το πιλοτήριο στην Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης

Η συναυλία ονομάζεται «Η Συμφωνία της Άνοιξης», λόγω της ομώνυμης συμφωνίας του Ρόμπερτ Σούμαν, που θα ακουστεί στο δεύτερο μέρος του προγράμματος, αλλά και επειδή θα παρουσιαστεί στην αρχή του πρώτου μήνα της συγκεκριμένης εποχής. «Είναι μία εμβληματική συμφωνία της εποχής του Ρομαντισμού που γράφτηκε από τον Σούμαν σε μία πολύ ανθηρή περίοδο της ζωής του, τότε που μόλις είχε παντρευτεί την αγαπημένη του Κλάρα και περίμεναν το πρώτο τους παιδί, ζώντας και αφήνοντας στην ιστορία έναν "ιδανικό" έρωτα και στην ουσία συμβολίζει την πολυεπίπεδη άνθιση που βιώνει ένας ερωτευμένος», δηλώνει ο Κορνήλιος Μιχαηλίδης στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Όπως εξηγεί, υπάρχουν άλλα δύο πολύ ενδιαφέροντα έργα σε αυτή τη συναυλία, οι «Χοροί της Γκαλάντα» του Ζόλταν Κόνταϊ και το κοντσέρτο της Γκαλίνα Ουστβόλσκαγια. «Το πρώτο είναι κατά τη γνώμη μου ένα πολύ ενδιαφέρον χορευτικό έργο, προσιτό στο κοινό και ταυτόχρονα με μεγάλο μουσικό βάθος, ενώ το δεύτερο είναι ένα πολύ σπάνια παιγμένο κονσέρτο, που αντιμετωπίζει επίσης τον έρωτα, αλλά από μία τελείως διαφορετική σκοπιά, που μάλλον αφήνει πικρόχολα συναισθήματα», εξηγεί ο κ. Μιχαηλίδης.

Ο ίδιος είναι διαχρονικός συνεργάτης και θαυμαστής του καλλιτεχνικού διευθυντή της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης Σίμου Παπάνα, τον οποίο χαρακτηρίζει «μουσικό ασύλληπτου μεγέθους». Δηλώνει ότι όταν προετοίμαζαν τη συναυλία, είχαν βασικό σκοπό να μπορεί να απευθύνεται σε όλους, είτε κάποιος γνωρίζει καλά από μουσική, είτε όχι. «Πιστεύω ότι αν κάποιος έρθει σε αυτήν τη συναυλία, θα διαπιστώσει ότι τελικά γνωρίζει πολύ περισσότερα από όσα νομίζει και επιπλέον ότι η μουσική αυτή μιλάει στον ακροατή ούτως ή άλλως, χωρίς να χρειάζεται να γνωρίζει συγκεκριμένες πληροφορίες», επισημαίνει και καλεί τον κόσμο να αφεθεί στην εμπειρία και να απολαύσει τη συναυλία όπως ακριβώς θέλει, αφού -όπως λέει, δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος σε αυτό.

Μαέστρος από ...κούνια

Ο Κορνήλιος Μιχαηλίδης επιστρέφει στην Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης μετά από δέκα χρόνια. Τότε, ήταν 23 ετών και έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο του ως μαέστρος.

«Η Θεσσαλονίκη είναι μια πανέμορφη πόλη την οποία αγαπώ πολύ, όπως και την ΚΟΘ, από όπου έχω πολλές αναμνήσεις. Εκτός από εμένα που συνεργάστηκα και παλαιότερα μαζί της ως πιανίστας, τόσο ο αδερφός μου (Σ.Σ. ο Βασίλης Χριστόπουλος, επίσης μαέστρος) έκανε το ντεμπούτο στην Ελλάδα με την ΚΟΘ, όσο και η μητέρα μου, ως πιανίστα έχει επίσης συμπράξει πολλές φορές μαζί της κι εγώ ήμουν εκεί για να τους δω», αναπολεί.

Ο κ. Μιχαηλίδης μεγάλωσε γενικότερα σε μία οικογένεια μουσικών, από όπου είχε και τα αντίστοιχα ερεθίσματα αρχικά και την κατάλληλη υποστήριξη και καθοδήγηση αργότερα.

«Το σπίτι μου, θύμιζε ωδείο. Ο καθένας μελετούσε σε κάποιο διαφορετικό δωμάτιο, οπότε για μένα ήταν σχεδόν αναπόφευκτη η επαφή με τη μουσική, παρόλο που οι γονείς μου δεν με πίεσαν ποτέ να ασχοληθώ επαγγελματικά. Επέμεναν απλώς στο να ασχοληθώ από μικρή ηλικία ώστε να εξοικειωθώ και να αποκτήσω μουσική παιδεία», αναφέρει. Αν και αρχικά αντιδρούσε, διότι προτιμούσε να βρίσκεται εκτός σπιτιού και να παίζει, στη συνέχεια -όπως λέει, εξελίχθηκε σε έναν έρωτα, από τον οποίο δεν μπόρεσε να ξεφύγει.

«Ξεκίνησα σε ηλικία 4-5 ετών με πιάνο, ενώ αργότερα, από δική μου επιλογή, άρχισα να μαθαίνω βιολί. Είχα μάλιστα μπει σε μία ορχήστρα νέων που είχε έδρα το σχολείο μου και μέσω αυτής αγάπησα τη μουσική, αφού είχα την ευκαιρία να εμφανιστώ σε σημαντικές συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής και στο Ηρώδειο, κάτι που με έφερε πιο κοντά στην επαγγελματική διαδικασία», λέει.

Στα 18 του πήρε δίπλωμα πιάνου, αμέσως μετά έφυγε στο Παρίσι για περαιτέρω σχετικές σπουδές και ακολούθως στην Αμερική για σπουδές πανεπιστημιακού επιπέδου πλέον, με κύριο αντικείμενο το πιάνο. Εκεί ξεκίνησε τη διεύθυνση ορχήστρας, όπου σταδιακά τον κέρδισε περισσότερο. Μάλιστα, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Φινλανδία, σε μία ακαδημία που -όπως αναφέρει, θεωρείται κορυφαία για τη διεύθυνση ορχήστρας και στην οποία εισάγονται μετά από διαγωνιστική διαδικασία ένα ή δύο άτομα το χρόνο. Τέλος, έκανε τρία χρόνια μάστερ και τελείωσε το 2018.

Η επαγγελματική του πορεία στη συνέχεια είχε πολλούς σημαντικούς σταθμούς, σπουδαίες εμφανίσεις ως αρχιμουσικός, ενώ τον τελευταίο χρόνο ανέλαβε σειρά εκτάκτων αντικαταστάσεων διάσημων μαέστρων. Διετέλεσε επίσης Βοηθός Αρχιμουσικού στη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Γαλλικής Ραδιοφωνίας, στη Συμφωνική Ορχήστρα της Φινλανδικής Ραδιοφωνίας, στην Όπερα του Παρισιού, το Teatro Real και την Όπερα του Αμβούργου. Επιπλέον ίδρυσε και υπήρξε διευθυντής της Ορχήστρας Δωματίου «Beethoven Now!» της Φινλανδίας, ενώ είναι ο εμπνευστής και ιδρυτής του Φεστιβάλ Κλασσικής Μουσικής Κουφονησίων.

Ιπτάμενος και ...μαέστρος

Η πορεία του Κορνήλιου Μιχαηλίδη στη μουσική δεν ήταν μονόδρομος, αλλά επιλογή μετά από ένα σοβαρό δίλημμα για τον ίδιο, ανάμεσα και στη δεύτερη αγάπη του, την αεροπορία. «Από 13 ετών ξεκίνησα μαθήματα αεροπορίας και ήμουν για χρόνια ο νεότερος εκπαιδευόμενος πιλότος στην Ελλάδα. Στα 15 μου ξεκίνησα την επίσημη εκπαίδευση, ενώ πήρα το πτυχίο μου στα 17, στη νεαρότερη ηλικία που μπορεί να συμβεί αυτό. Είχα σκοπό να ασχοληθώ επαγγελματικά με την αεροπορία και την αεροναυπηγική, αλλά εκείνη την περίοδο έπαιξα και πιάνο και βιολί σε μια συναυλία πολύ υψηλών απαιτήσεων στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, η οποία πήγε πολύ καλά και ...γλυκάθηκα σε βαθμό που να μην υπάρχει επιστροφή», τονίζει.

Τελικά κατάλαβε ότι χρειάζεται και τα δύο στη ζωή του για να είναι ευτυχισμένος. «Το ζήτημα ήταν ποια θα ήταν η κυρία ασχολία μου και κατάλαβα ότι αν έριχνα το βάρος στην αεροπορία ή την αεροναυπηγική, δεν θα είχα ουσιαστικό χρόνο να φτάσω σε ένα υψηλό επίπεδο μουσικά και να μπορώ να το συντηρώ ώστε να με ικανοποιεί. Αντιθέτως, αν πετύχαινα στη μουσική, θα μπορούσα να ασχολούμαι και με την αεροπορία», δηλώνει.

Ο Κορνήλιος Μιχαηλίδης σήμερα είναι ενεργός πιλότος και αυτήν την περίοδο αποκτά το επαγγελματικό του πτυχίο, όχι για βιοποριστικούς σκοπούς, αλλά ως μία παράλληλη δραστηριότητα αυτοολοκλήρωσης. Μάλιστα, βρίσκει πολλά κοινά στις δύο αυτές δραστηριότητες. «Για να παίξει κάποιος μουσική σε επαγγελματικό επίπεδο, δεν αρκεί μόνο το εκφραστικό και συναισθηματικό κομμάτι. Από πίσω απαιτείται να υπάρχει γνώση θεωρίας και τεχνική. Το ίδιο και στην αεροπορία, αφού για να κάνεις μία προσγείωση και να πετάξεις ένα αεροπλάνο, χρειάζεται τόσο το θεωρητικό υπόβαθρο όσο και η τεχνική κατάρτιση», επισημαίνει. Και τα δύο όμως -όπως λέει, εκφράζονται μέσω μιας υπερβατικής διαδικασίας.

«Ο σκοπός στη μουσική είναι η δημιουργία συναισθημάτων, που επιτυγχάνεται μέσω της υπέρβασης του εαυτού, και η έκφραση αυτών που δεν μπορούν να ειπωθούν με λόγια. Από την άλλη, στο αεροπλάνο επίσης υπάρχει η υπερβατική αίσθηση, διότι προκαλεί δέος όταν ένας άνθρωπος κατακτά τους αιθέρες, αφού κάπως έτσι νιώθεις όταν είσαι στα 10.000 πόδια και κοιτάς τον κόσμο από κάτω», καταλήγει.