Bookreads: Ο Osamu Dazai δίνει πρώτος το στίγμα μιας σύγχρονης αστικής Ιαπωνίας

Αν αναρωτιέστε καμιά φορά γιατί οι Ιάπωνες είναι τόσο παράξενοι άνθρωποι, τότε θα πρέπει να διαβάσετε αυτό το βιβλίο. Πολλά εξηγούνται εδώ και πολλά μπορούν να παρεξηγηθούν επίσης, πρέπει κανείς να είναι με τα μάτια πολύ ανοικτά και να δει τι κρύβεται πίσω από τις αινιγματικές φράσεις του Osamu Dazai. Ένα παιδί που κρύβει τα συναισθήματα του, ένας έφηβος που δεν έχει πρόσωπο, ένας άνδρας που αφιερώνει τη ζωή του στο να δικαιολογήσει στους άλλους γιατί είναι διαφορετικός. Ο φόβος είναι το κεντρικό θέμα του βιβλίου, ένας φόβος όμως που δεν φαίνεται στο πρόσωπο εκείνου που φοβάται. Ένας φόβος για τους συνανθρώπους του, ένας φόβος για την κοινωνία και τις συμβάσεις της, ένας φόβος για την ίδια τη ζωή που δεν μπορεί να ικανοποιήσει.

“Μπροστά στους ανθρώπους έτρεμα πάντα από φόβο. Επειδή δεν είχα την παραμικρή αυτοπεποίθηση στα λόγια μου και στη συμπεριφορά μου κρατούσα μυστική, μόνο για τον εαυτό μου, την αγωνία και το άγχος μου, βαθιά σ' ένα μικρό κουτί μέσα στο στήθος. Κι έτσι, κρύβοντας καλά καλά όλη τη μελαγχολία και τη νευρικότητά μου, για να μη φανούν, προσποιούμενος με όλη μου τη δύναμη μια ουράνια αισιοδοξία, βαθμηδόν τελειοποιούσα τον εαυτό μου στο ρόλο του εκκεντρικού γελωτοποιού. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως οτιδήποτε ήταν καλό, αρκεί να έκανε τους ανθρώπους να γελάσουν. Μ' αυτό τον τρόπο δεν έδιναν και πολλή σημασία στο ότι εγώ ήμουν έξω από τη λεγόμενη "ζωή" του”.

O Osamu Dazai ήταν το όγδοο παιδί ενός πλούσιου κτηματία. Η οικογένειά του ήταν αρχικά ταπεινής καταγωγής αλλά σύντομα έγινε σεβαστή και απέκτησε δύναμη. Ο πατέρας του μπλέχτηκε με τα πολιτικά και έγινε μέλος του Κιζοκου-ιν (House of Peers) το οποίο αποτελούταν από υψηλής τάξεως ευγενείς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην είναι παρόν στην παιδική ηλικία του Dazai. Η μητέρα του ήταν άρρωστη μετά από 11 γέννες και έτσι τον μεγάλωσαν κυρίως οι υπηρέτες του σπιτιού.

Το 1927 ξεκίνησε τις σπουδές του στη λογοτεχνία και ξεκίνησε να γράφει διάφορες ιστορίες. Η επιτυχία του στο γράψιμο σταμάτησε όταν ο συγγραφέας Ρυουνοσούκε Ακουταγκάβα, τον οποίο θαύμαζε πάρα πολύ, αυτοκτόνησε. Άρχισε να παραμελεί τις σπουδές του και ξόδευε το περισσότερο επίδομά του σε ρούχα, αλκοόλ και ασχολούνταν με το Μαρξισμό που ήταν βαριά απαγορευμένος από την κυβέρνηση. Συχνά εξέφραζε τις τύψεις του που είχε γεννηθεί σε μια τόσο λανθασμένη κοινωνία. Το 1929 έκανε την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας, η οποία όμως απέτυχε. Τον επόμενο χρόνο κατάφερε να αποφοιτήσει.

Ο πρωταγωνιστής του “Δεν ήμουν πια άνθρωπος” δεν μετανιώνει για το ποιος είναι, προσπαθεί μέσα από τον φόβο του και την απέχθεια του για τους ανθρώπους να δώσει το δικό του στίγμα. Είναι μία απελπισμένη προσπάθεια να αισθανθεί κάτι, το παραμικρό, είναι μία ύστατη μάχη με τον εαυτό του που επαναστατεί διαρκώς. Ο ίδιος ο εαυτός του Dazai τον κουράζει, δεν είναι άλλωστε κρυφό πως η αυτοκτονία του στα 39 του χρόνια σηματοδότησε το λογοτεχνικό του έργο. Ήταν σαν η τελευταία λογοτεχνική του πράξη. Πέφτοντας σε εκείνο το φουσκωμένο ποτάμι μαζί με τη γυναίκα του έγραψε νοητά το απόλυτο κεφάλαιο της ιστορίας.

PHOTO 1 / 3

Ο Dazai το 1930 το έσκασε με μία γκέισα, την Χάτσουγο Ογάμα και αυτό έγινε η αφορμή για να τον αποκληρώσει η οικογένειά του. Μερικές μέρες αργότερα έκανε άλλη μια απόπειρα αυτοκτονίας μαζί με μια άλλη γυναίκα σε μια παραλία. Η γυναίκα δεν επιβίωσε αλλά ο Osamu Dazai σώθηκε από μια βάρκα. Κατηγορήθηκε ως ένοχος για το θάνατο της κοπέλας αλλά με τη βοήθεια της οικογένειάς του κατάφερε να ξεφύγει από κάθε κατηγορία. Λίγο αργότερα παντρεύτηκε τη Χάτσουγο.

Τα επόμενα χρόνια του ήταν πολύ δημιουργικά σχετικά με τη λογοτεχνική του καριέρα. Μετά από την τρίτη του απόπειρα αυτοκτονίας, αρρώστησε από σκωληκοειδίτιδα και νοσηλεύτηκε. Εκείνη την περίοδο εθίστηκε σε ένα παυσίπονο βασισμένο στη μορφίνη. Κλείστηκε σε ψυχιατρικό ίδρυμα όπου κατάφερε να απεξαρτηθεί. Κατά τη διάρκεια αυτή, η σύζυγος του διέπραξε μοιχεία με έναν από τους καλύτερους φίλους του. Γρήγορα έγινε ευρέως γνωστό και ο Osamu Dazai διέπραξε αυτοκτονία με τη Χάτσουγο, αλλά για άλλη μια φορά απέτυχε, έτσι πήραν διαζύγιο. Σύντομα ξαναπαντρεύτηκε με μια δασκάλα, τη Μιτσίκο Ισιχάρα με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Τα επόμενα χρόνια έγραψε πολλά έργα κάποια από τα οποία εκδόθηκαν. Ήταν δύσκολο όμως να τα εκδώσει διότι το περιεχόμενό τους γινόταν δύσκολα αποδεκτό εκείνη την εποχή.

Την μεταπολεμική περίοδο, ο Dazai έφτασε στην κορυφή της καριέρας του. Επίσης απέκτησε μια κόρη με μια θαυμάστρια του. Έγινε αλκοολικός και παράτησε την οικογένειά του για να ζήσει με μία χήρα, την Τόμιε Γιαμαζάκι. Το 1948 αυτοκτόνησαν μαζί.