Με άρωμα Χόλυγουντ η παράσταση «Το Σημείο Τομής»

Τη νεαρή συγγραφέα και ηθοποιό τίμησαν με την παρουσία τους και ο βραβευμένος με 5 βραβεία Εμμυ, Χολυγουντιανός ηθοποιός Jonathan Jakson, η Αμερικανίδα σκηνοθέτης και ηθοποιός Γελένα Πόποβιτς με τον Αμερικανό παραγωγό Alexander Potter και τον διεθνούς φήμης casting director Makis Gazis οι οποίοι βρίσκονται στην Αθήνα για τις ανάγκες αμερικανικής ταινίας στην οποία συμμετέχει και η πρωταγωνίστρια του Σημείου Τομής Μαρθίλια Σβάρνα.

Η παράσταση «Το Σημείο Τομής» συνεχίζει τις παραστάσεις του έως τη Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου.

Δυο λόγια για το έργο:

“Our Basement” είναι το πρώτο θεατρικό έργο της Μαρθίλιας Σβάρνα στα Αγγλικά. Κατά την ολοκλήρωση των σπουδών της, στο Lee Strasberg Theatre and Film Institute, είχε την ευκαιρία να ανεβάσει αυτό το έργο, στο The Marilyn Monroe Theatre του Hollywood, σε σκηνοθεσία Sharon Angela (δια βίου μέλος στο παγκοσμίου φήμης Actors Studio), και το οποίο έτυχε μεγάλης και θερμής αποδοχής.

Το θεατρικό έργο “Our Basement” αγγίζει θέματα όπως η μοναξιά, η ανάγκη για δημιουργία, για έρωτα, είναι ένα αληθινό έργο που εκφράζει τα όνειρα κάθε ανθρώπου, για ένα καλύτερο μέλλον. Όμως τις περισσότερες φορές μια πραγματικότητα ξυπνάει άλλες ανάγκες, όπως της επιβίωσης και επιστροφή στις ρίζες μας….. και τότε όλα μπορεί να ανατραπούν.

Το έργο μεταφράστηκε με τίτλο «Το Σημείο Τομής» και παίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Υπόθεση «Το Σημείο Τομής»

Δύο νέοι καλλιτέχνες στα τέλη της δεκαετίας του ’60 στη Νέα Υόρκη αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον και ονειρεύονται έναν ιδανικό κόσμο.
Η Κάρολ μετανάστρια από την Αγγλία αναζητά το αμερικάνικο όνειρο, η στενή φιλία της με τον Μπράιαν σηματοδοτεί μια νέα ζωή, για εκείνη και το φίλο της.
Σε ένα υπόγειο διαμέρισμα της Νέας Υόρκης, οι δύο ζωγράφοι δημιουργούν, επαναστατούν, εξιδανικεύουν όνειρα και καταστάσεις, ώσπου οι απρόοπτες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις της εποχής ανατρέπουν τα σχέδια τους και τα όνειρα τους.

Σημείωμα της συγγραφέως

«Ξεκίνησα να γράφω αυτό το έργο λίγο πριν τελειώσω τις σπουδές μου στη σχολή Lee Strasberg. Επηρεασμένη από την φύση του Method Acting που διδάχτηκα εκεί, αποφάσισα να γράψω ένα νατουραλιστικό κείμενο, σχεδόν κινηματογραφικό, το οποίο μέσα του περικλείει πολλά θέματα που με απασχολούσαν και βίωνα η ίδια εκείνη την περίοδο. Όπως για παράδειγμα η μοναξιά, η απόσταση από οτιδήποτε δικό μου, το βάρος των προσδοκιών του κόσμου...

Το γεγονός ότι η ιστορία διαδραματίζεται το ‘60 και το ‘70 είναι αποκλειστικό αποτέλεσμα των μουσικών προτιμήσεων μου και της ρομαντικής διάθεσης της «εποχής χωρίς ιντερνετ», και χωρίς όλα τα μέσα της δικής μου εποχής. Δεν γράφτηκε για πολιτικούς λόγους, ούτε γιατί δεν ήθελα να «ακουμπήσω» τη σημερινή εποχή. Ίσα ίσα, κάνω έναν παραλληλισμό των εποχών και τον «προβλημάτων», τα οποία, απ´ ότι φαίνεται, είναι ακόμα τα ίδια με τότε.

Στην ελληνική εκδοχή του έργου, η διαχρονικότητα όλων αυτών των καταστάσεων παρουσιάζεται ακόμα πιο έντονα, χάρη στη σκηνοθεσία του Γιώργου Σίμωνα. Αλλάζοντας το ύφος του έργου από νατουραλιστικό σε υπερρεαλιστικό, τοποθετεί την ιστορία των δυο ηρώων, σε έναν χωροχρόνο ο οποίος ναι μεν είναι ντυμένος με την αισθητική του 1960, αλλά παραμένει αόριστος ως προς όλα τα υπόλοιπα. Γιατί τελικά, είναι μια ιστορία δυο ανθρώπων η οποία θα μπορούσε να έχει συμβεί οποτεδήποτε.»

PHOTO 1 / 14